Αγωνίζομαι σημαίνει...

...κυρίως ότι έρχομαι σε ρήξη με τον εχθρό. Για τον λόγο αυτό πρώτο μέλημά μας θα πρέπει να αποτελεί η αναγνώρισή του, η αποκάλυψή του και στη συνέχεια η συντριβή του. Για πολλοστή φορά στα χρόνια μας το σύστημα μετατοπίζει την κοινή γνώμη, στρέφοντάς και εναντιώνοντας τη μάζα σε δευτερογενείς παράγοντες υπεύθυνους για τη δυστυχία της, στους οποίους όμως αδυνατεί να αντιπαρατεθεί μεμονωμένα. Με πολύ απλά λόγια οι μεγαλοεκδότες και οι καναλάρχες, ως άριστοι υποστηρικτές της μεταπολιτευτικής democracy και ως κύριοι αρμόδιοι για την προπαγάνδα, αναπαράγουν και προβάλλουν καθημερινώς την εξωτερική (διεθνή) πίεση που δέχεται το πολιτικό σύστημα, δημιουργώντας την εικόνα πως για τα δεινά του τόπου φταίει πότε η ευρωπαϊκή ένωση, πότε το ΔΝΤ και πότε η διμερής σχέση μας με κάθε κράτος ξεχωριστά.

Πράγματι η φιλελεύθερη αυτή ένωση των καπιταλιστών και το διεθνές τραπεζικό κατεστημένο είναι συνυπεύθυνοι για την λεηλασία που συντελείται στις μέρες μας. Όμως η δυσαρέσκεια του λαού προς αυτήν περιορίζεται σε μεμψιμοιρία και καφενειακή συζήτηση, αφήνοντας ανενόχλητους τους πραγματικούς υπαίτιους να κατεργάζονται το επόμενο στάδιο της καταστροφής. Κι αυτοί δεν είναι άλλοι απο τους "εγχώριους" πολιτικούς και τα μίσθαρνά τους.

Απο τη μία η συστημική διεθνιστική αριστερά που δήθεν αντιπολιτεύεται τόσα χρόνια τις κυβερνήσεις, αρθρώνοντας έναν κουραστικό ψηφοθηρικό λόγο -καθότι είναι πολλά τα "μαγαζάκια" του χώρου-, λειτουργεί πάντοτε αντεθνικά και καπηλεύεται τους κοινωνικούς αγώνες, παραμένοντας πάντα γνήσιος συνοδοιπόρος του χρεωκοπημένου πολιτικού συστήματος. Απο την άλλη μεριά δεξιοί και "κεντρώοι" μονοπωλούν τις κυβερνήσεις της βρώμικης δημοκρατίας τους, αλλάζοντας τα σκήπτρα τις εξουσίας αλλά χωρίς να αλλάζουν πολιτική. Υπερασπιστές του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου, δέσμιοι των τραπεζιτών, εργάζονται αποκλειστικά για τα υλικά οφέλη που θα αποκομίσουν, αδιαφορώντας εμφανώς για το συλλογικό καλό. Και κάπου εκεί η αστική ακροδεξιά αναβάθμισε τον ρόλο της από κομπάρσο της οπερέτας που ονομάζουν κράτος, σε πρωταγωνιστή, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι του συστήματος και αποτελεί απειλή για το γνήσιο λαϊκό εθνικιστικό κίνημα.

Αυτός είναι ο πραγματικός εχθρός και αυτός θα πρέπει να χτυπηθεί. Το πολιτικό και οικονομικό έκτρωμα της χρεωκοπίας καταρρέει και όσο ο αγωνιστής στρέφεται σε λάθος στόχο οι θιασώτες του κερδίζουν χρόνο.

Οι εξωτερικοί παράγοντες δεν μπορουν να πολεμηθούν ατομικώς παρά μόνο συλλογικά ως κράτος. Ένα εθνικό κράτος όμως που θα προκύψει απο τις στάχτες και τα ερείπια της κομματοκρατίας όταν αυτή θα αποτελεί παρελθόν. Ένα εθνικό κράτος μακριά απο τον υλισμό της παγκοσμιοποίησης που θα μπορεί πλέον να αντιταχθεί στην Ευρώπη των εβραίων και των καπιταλιστών, προασπίζοντας όταν απαιτηθεί το συμφέρον του Έθνους.

Δημήτρης

http://www.ediktyo.gr/