Στην Ελλάδα, ο πολιτικάντης έχει μάθει να τα δέχεται όλα. Και να τον κριτικάρεις, και να τον κατηγορήσεις, και να τον βρίσεις, ακόμα και τον… βαρέσεις λιγάκι. Αρκεί στο τέλος να τον ψηφίσεις! Πάταξον μεν, ψήφισον δε. Ή όπως έλεγε ο κουφός ψευτοεθνάρχης: οι Έλληνες το Σάββατο με βρίζουνε, την Κυριακή με ψηφίζουνε και τη Δευτέρα θέλουνε να κόψουν τα χέρια τους. Τι ωραία λοιπόν που θα ’τανε να μην κατέβαινε στις εκλογές η Χρυσή Αυγή. Να υπήρχε σαν οργάνωση (προς Θεού, όχι σαν κόμμα), να μαζεύει μερικούς πιτσιρικάδες και να τους κάνει ιδεολογική κατήχηση, να βγάζει μια εφημερίδα, να κάνει και δυο-τρεις δημόσιες συγκεντρώσεις το χρόνο και… τέρμα.
Μετά, ο καθένας να τραβάει το δρόμο του και να ψηφίζει όποιον πολιτικάντη θέλει. Κατά προτίμηση τους… πολιτικά συγγενείς του ΛΑΟΣ και δη τους εξ αυτών «εθνικιστές». Έτσι θα ‘μεναν όλοι ευχαριστημένοι.
Είναι γεγονός, τους χαλάσαμε τη σούπα με την κάθοδο στις εκλογές. Κι ακόμα χειρότερα, τώρα που έχουμε και πιθανότητες να αποσπάσουμε ένα θετικό αποτέλεσμα και να μαζέψουμε στις τάξεις μας τους δυσαρεστημένους και αγανακτισμένους με το καθεστώς. Να γίνουμε μόνιμη απειλή για τα πολιτικά τους μαγειρέματα. Γι’ αυτό έχουν ξαμολήσει τα… ασυμβίβαστα σκυλιά τους, τους «καθαρόαιμους αντικοινοβουλευτικούς», να κατηγορούν το κίνημα ότι… συμβιβάστηκε με το κατεστημένο. Αλλά ότι κι αν κάνουν, ότι κι αν πουν κι ότι κι αν μηχανευτούν οι μεγαλοπαράγοντες του συστήματος και τα ενεργούμενά τους, η 7η Νοεμβρίου είναι κοντά.
Ζ
http://xryshaygh.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου