Μνήμη Μιχάλη Μάντακα – Γραφεία Κεντρικής Διοικήσεως

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΝΤΑΚΑΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

Χθες Τετάρτη έλαβε χώρα στα γραφεία της Κ.Δ. η προγραμματισμένη εκδήλωση εις μνήμην του Μίκη Μάντακα, του Έλληνα φοιτητή που πότισε με το αίμα του τα ήδη αιματοβαμμένα λάβαρα της εθνικιστικής Ιδέας. Για το ελληνικό κοινό ίσως το όνομα του Μάντακα να παραμένει άγνωστο, ενώ για όσους ελάχιστους τυχαίνει να το γνωρίζουν, λίγα πράγματα κατέχουν σχετικά με τη ζωή και την τραγική του κατάληξη, καθώς τα γεγονότα εκείνης της εποχής παραμένουν σκόπιμα συσκοτισμένα ή επικαλυμμένα με ανακρίβειες, λόγω του ιδεολογικού προσανατολισμού των δολοφόνων.

Έτσι, το πρώτο μέρος της ομιλίας αναλώθηκε αναγκαία σε ένα επιγραμματικό και σφαιρικότερο σκιαγράφημα της πολιτικής κατάστασης που επικρατούσε στην Ιταλία τη δεκαετία του 70, δίνοντας έτσι ένα σαφές προοίμιο για το τι θα ακολουθούσε τα επόμενα χρόνια. Οι αναταραχές στα πανεπιστήμια, οι συμπλοκές και οι οδομαχίες μεταξύ κόκκινων κι εθνικιστών ήταν για πολλά χρόνια μια καθημερινότητα, η οποία κορυφώθηκε το 1975, με τη δολοφονία του Μίκη Μάντακα.
Τα δραματικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν έξω από τα τοπικά γραφεία του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος στη Ρώμη, όπου δολοφονήθηκε ο Μάντακας, αποτέλεσαν τον κύριο κορμό της ομιλίας, χωρίς να παραληφθούν κι άλλες λεπτομέρειες που αφορούσαν το έργο, τη δράση του Μάντακα ως φοιτητή στην Ιταλία και τη συμμετοχή του στο εκεί εθνικιστικό Κίνημα της εποχής. Πέραν των ανατριχιαστικών λεπτομερειών και των απαραίτητων συγκρίσεων που έγιναν ανάμεσα στην τότε εποχή με το σήμερα η ομιλία κέντρισε το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων με την παραστατικότητα της, αλλά και την τραγική ομοιότητα καταστάσεων που αποδεικνύει την κοινή -σε όλα τα επίπεδα- πορεία των αριστερών οργανώσεων και των πρακτικών που αυτές ακολουθούν, έχοντας πάντοτε την αμέριστη συμπαράσταση δημοσιογράφων, δικαστικών κι άλλων κρατικών λειτουργών κι αρχών.
Το τέλος της ομιλίας σηματοδότησε η αναφορά στη σύγχρονη πολιτική κατάσταση και στην πορεία των εθνικιστικών Κινημάτων της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων και στο ελληνικό λαϊκό εθνικιστικό κίνημα, που κι αυτό με τη σειρά του αριθμεί τις δικές του αμέτρητες θυσίες, τις ατελείωτες μάχες του στο πεζοδρόμιο και στην ειλικρίνεια του να τιμά και να θυμάται με ευλάβεια, χωρίς ίχνος ιδιοτέλειας ή σκοπιμότητας, τους νεκρούς που με το αίμα τους πότισαν το δέντρο της Ιδέας για μια Ελεύθερη Εθνικιστική Ευρώπη.