Εθνικισμός Α.Ε

Αν κάποιος μελετήσει εις βάθος την ιστορία του εγχώριου εθνικισμού, από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα έως και σήμερα, θα βρεθεί εμπρός μιας πλούσιας και εντυπωσιακής ποικιλίας προσώπων, θέσεων, οργανώσεων, μηχανισμών και γεγονότων, οι οποίοι παύουν να παράγουν πολιτικό και ιδεολογικό έργο σιγά σιγά, μέχρι που φτάνουμε στο σήμερα. Θα διαβάσει και θα ανακαλύψει χίλια δύο ενδιαφέροντα και μη δεδομένα, θα ενισχύσει αν μη τι άλλο τις γνώσεις του. Θα βρεθεί μπροστά στην ιστορία ενός κινήματος. Και εδώ ξεκινάει ο ξερόβηχας…

Στην σημερινή πραγματικότητα εθνικιστικό κίνημα επί της ουσίας δεν υπάρχει, εάν θέλουμε να μιλήσουμε ρεαλιστικά θα μιλήσουμε για ιδεολογικό και πολιτικό ρεύμα. ‘’Κίνημα πολιτικό’’ είναι μια έννοια πολύ διαφορετική από προσωποκεντρικές οργανώσεις, σπασμωδικές ενέργειες αλλοφρόνων εθνικοφρόνων και συμπλεγματικές ιδεολογικοπολιτικές αναλύσεις ευφάνταστων προσώπων, ονειροπόλων υπερ-επαναστατών και γραφικών ‘’μαχητών’’. Ενώ υπήρξαν κατά το   παρελθόν (αλλά και το παρών)πολλές κατάλληλες ευκαιρίες, από εθνικές τραγωδίες μέχρι την προδοσία του Μνημονίου και Δ.Ν.Τ, ο εθνικιστικός χώρος δεν κατάφερε να αξιοποιήσει ποτέ του την όλη δυναμική, ώστε να χτίσει ένα πραγματικό κίνημα. Κατά κύριο λόγω το ουσιώδες ‘’’λάθος’’ (αν και είναι μάλλον επιλογή) έγκειται στην μη δημιουργία δομών. Όμως αυτό ή αυτά τα πράματα και οι καταστάσεις δεν είναι αποτέλεσμα Θείας επιλογής, τύχης-κακοτυχίας, του ‘’μοχθηρού συστήματος’’ που μας ‘’πολεμάει’’, του’’ μπάσταρδου’’ ελληνικού…DNA ή των όποιων άλλων δικαιολογιών ανακαλύπτουν διάφοροι καλοπροαίρετοι και μη. Είναι αποτέλεσμα επιλογών, ατόμων σε ηγετικές θέσεις, σε θέσεις κλειδιά, οι οποίοι χρησιμοποίησαν το εθνικιστικό ρεύμα για δικούς τους σκοπούς. Πρόσωπα που εκμεταλλεύτηκαν το ρεύμα των εθνικιστών για να κρατήσουν ανοιχτό το μαγαζάκι τους, για να βολευτούν σε καλές θεσούλες, να ενισχύσουν την περιουσία τους ακόμα και για να γίνουν διάσημοι.

Από την μια οι εθνικιστές παρέμεναν ‘’πιστοί’’ στον εκάστοτε ηγέτη τους και από την άλλη ο δήθεν ηγέτης ξεπούλαγε ακόμα και τα ίδια τα πρόσωπα που είχε δίπλα του. Σχεδόν ουδείς προσπάθησε να καλλιεργήσει μια ιδεολογική κουλτούρα, μια ιδεολογική γραμμή (δε λέω καθαρότητα), μια ιδεολογική ομοιομορφία ή μια ορθή πολιτική γραμμή. Τουναντίον ένα ομιχλώδες τοπίο ιδεολογίας ήτανε πάντα το καλύτερο ή από τα καλύτερα μέσα για να επιτευχθεί η απόκλιση από την ενότητα. Απλά πράματα, αν δεν έχουν ιδεολογική ενότητα δεν θα αποτελούν φωνή διαμαρτυρίας στις επιλογές του ηγέτη. Άλλοτε με δικαιολογία την ιδεολογική συγγένεια, εθνικιστές επικεφαλείς σε θέσεις κλειδιά, οδήγησαν τον ‘’κόσμο’’ τους σε πολιτικές συνεργασίες… απείρου κάλλους ή σε σεχταρισμούς ανώφελους και μη παραγωγικούς. Σχεδόν πάντοτε οι ηγέτες μένουν στο απυρόβλητο, δεν φέρουν ευθύνες και τυχαίως δεν φταίνε για καμία επιλογή. Είναι μετρημένες στα δάχτυλα οι περιπτώσεις ηγετών που μπήκαν μπροστά, που έδωσαν την μάχη μαζί με τους αγωνιστές τους, που ζημιώθηκαν από τον αγώνα τους. Δυστυχώς οι περισσότεροι κατάφεραν να βγαίνουν πάντα μόνο κερδισμένοι ενώ παράλληλα επέτρεψαν στο ‘’κίνημα’’ να εξελιχθεί τόσο  ώστε να μην δημιουργεί ‘’μπελάδες’’ και ταυτόχρονα επέτρεψαν σε αντίστοιχου επιπέδου ‘’αυλικούς’’ να περιφρουρούν τις ‘’ομιχλώδεις αυλές’’ τους, με περισσή χαρά μα δίχως ποτέ να επιδιώκουν το κτίσιμο ενός δυνατού κινήματος.

Ο μελετητής του κινήματος που θα αντιληφθεί τα παραπάνω, θα πρέπει να αντιληφθεί και το χρέος της ανατροπής μιας νοοτροπίας μπίζνας. Τα προβλήματα του ιδεολογικού μας χώρου είναι πολλά, μα αν δεν ανατραπεί η νοοτροπία της εμπορευματοποίησης του εθνικισμού και της απόκτησης προσωπικού οφέλους των  διαφόρων leaders (κάτι που θα πρέπει να γίνει στην πράξη, όχι στην θεωρία), τότε θα παραμείνουμε στην κατάσταση που ζούμε.

 http://autonomesskepseis.blogspot.com/