Μακρυγιάννης και Σεφέρης πιο επίκαροι από ποτέ…

 

Αν είχαμε ΕΝΑΝ Μακρυγιάννη σήμερα…

Ας μιλήσουν στις ψυχές μας τα παρακάτω τρία μικρά αποσπάσματα και ας σκεφτούμε σε πόσο δυσκολότερες καταστάσεις έζησε ο Μακρυγιάννης… και πόσο προφητικός ήταν ο Γ. Σεφέρης…

Μη σκιάζεστε ωρέ Έλληνες, αυτά που ζούμε είναι ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙ, μπροστά σε αυτά που ζήσαν οι πρόγονοί μας! Αρκεί να…ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ!!!

1.

Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτεριά όπου γευόμαστε, θα παρακαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήση εις τους Τούρκους άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή, τιμιότη. Τις πρόσοδες της πατρίδας τις κλέβομεν, από υποστατικά δεν της αφήσαμεν τίποτας, σε “πηρεσίαν να μπούμεν”, ένα βάνομεν εις το ταμείον, δέκα κλέβομεν…

Αγοράζομεν πρόσοδες, τις τρώμε όλες. Χρωστούν είς το Ταμείον δεκαοχτώ ΄κατομμύρια ο ένας και ο άλλος. Οι αγωνισταί, οι περισσότεροι και οι χήρες κι αρφανά δυστυχούν. Πολυτέλεια και φαντασία – γεμίσαμαν πλήθος πιανοφόρια και κιθάρες. Οι δανεισταί μας ζητούν τα χρήματα τους, λεπτό δεν τους δίνομεν από αυτά – κάνουν επέμβασιν εις τα πράγματά μας. Και ποτές δεν βρίσκομεν ίσιον δρόμον. Πως θα σωθούμε εμείς μ’ αυτά και να σκηματιστούμεν εις την κοινωνίαν του κόσμου ως άνθρωποι; Ο Θεός ας κάμη το έλεός του να μας γλητώση από τον μεγάλον γκρεμνόν όπου τρέχομεν να τζακιστούμεν…

2. ζητά να του κόψουν το μισθό…

…εφ΄ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν». Η τοιαύτη αδικία κάμνει σήμερον πολλούς Έλληνας να αγανακτούν εναντίον της πατρίδος, οπού εδοκίμασαν τόσους αγώνας, και να βλέπουν ο ένας τον άλλον ως εχθρόν χειρότερον από τον Τούρκον.
Εγώ όμως, Υψηλή Αντιβασιλεία, δεν είμαι άδικος, αλλά ως ευαίσθητος εις την δυστυχίαν τόσων αγωνιστών, παρακινούμαι να φανερώσω την αδικίαν προς την κυβέρνησίν μου, την οποίαν μετά Θεόν σέβομαι και τιμώ και αγαπώ, καθώς χρεωστεί να κάμνη κάθε άνθρωπος αφωσιωμένος εις την πατρίδα του.
Αν η πατρίς μας είναι πτωχή, διατί ημείς μερικοί Έλληνες να παίρνωμεν από χίλιες δραχμές και κάτω τον μήνα, οι δε συνάδελφοί μας να ψωμοζητούν και να περιπατούν γυμνοί και ξυπόλητοι;
Δια την τιμήν και υπόληψιν της πατρίδος και του Βασιλέως μου κρίνω δίκαιον να κόψωμεν ένα μέρος από τον μισθόν μας, δια να δοθή και εις αυτούς τους δυστυχείς.
Εγώ, όταν επληγώθην εις τους Μύλους του Ναυπλίου, έλαβα δώρον από την πατρίδα μου, το οποίον είναι περίπου εκατόν πενήντα δραχμάς τον μήνα· τώρα λαμβάνω πολύ περισσότερον μηνιαίον μισθόν, δηλαδή σχεδxν τριακόσιας εβδομήκοντα δραχμάς.
Όθεν εγώ πρώτος παρακαλώ την Αντιβασιλείαν να διατάξη να κοπή αυτός ο μισθός μου όλος, εως ότου η Κυβέρνησις να λάβη καιρόν να ευθετήση τα πράγματα και να τα θεραπεύση κατά το καλύτερον, και να με δοθούν πάλιν κατά μήνα αι εκατόν πενήντα δραχμαί εκείναι, καθώς εξ αρχής μ΄ έκρινεν άξιον η πατρίς μου· ο δε μισθος μου ας δοθή εις άλλους δυστυχείς συναγωνιστάς μου, των οποίων η γύμνωσις και απελπισία, μα την πατρίδα μου και μα τον Βασιλεά μου, δεν μ΄ αφήνει να κοιμηθώ ησύχως όλην την νύχτα.

Εν Άθήναις τη 15 Δεκεμβρίου 1834
Ιωάννης Μακρυγιάννης
(εκ της εφημερίδος «ΕΘΝΙΚΗ», αρ. 22/23.12.1834)

3. Προφητικός ο Γ. Σεφέρης…

«Είμαστε ένας λαός, με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη;

Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι; Δε γυρεύω μήτε το σταμάτημα, μήτε το γύρισμα προς τα πίσω, γυρεύω το νου, την ευαισθησία και το κουράγιο των ανθρώπων που προχωρούν εμπρός.»

Ολόκληρα τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, μπορείτε να τα διαβάσετε ή να τα κατεβάσετε ΕΔΩ!

ΠΗΓΗ : http://olympia.gr/