ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΨΥΧΩΝ – ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΙΔΕΩΝ

Η κατάσταση της χώρας σίγουρα δεν γεννά πνεύμα αισιοδοξίας. Ακόμη όμως και αν ισχυριστούμε ότι υπάρχει μια άλλη πραγματικότης, που υπάρχει, ακόμη και αυτή η άλλη πραγματικότης δεν εμπνέει και αυτή σίγουρα αισθήματα αισιοδοξίας. Η όλη κατάσταση θυμίζει θαυμάσια τον στίχο του Καρυωτάκη: «Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φθάσει από εκατό δρόμους τα όρια της σιγής…». Τα έχουμε πράγματι φθάσει, όμως καθήκον μας είναι να μη σιγήσουμε.
Από πού να αρχίσει κανείς και που να τελειώσει για να περιγράψει την θλιβερή κατάσταση της Ελλάδος σήμερα. Γνωρίζω βεβαίως πολύ καλά ότι το να περιγράφεις πράγματα δυσάρεστα δεν είναι και τόσο δημοφιλές. Ίσως θα έπρεπε και εγώ σαν έμπορος ιδεών να συμπεριφερθώ και να μοιράσω χρυσοποίκιλτες ελπίδες για πράγματα που δεν υπάρχουν. Όμως, το καθήκον στην Αλήθεια πρέπει να στέκει πάνω απ’ όλα και οι πραγματικές ελπίδες υπάρχουν μόνον όπου υπάρχει πραγματική απελπισία.
Ζούμε σε μια χώρα χωρίς εθνική κυριαρχία, ζούμε σε μια χώρα που η νεολαία της, παρ’ όλα τα ξεσπάσματα υγείας, ζει σε ένα καθεστώς μη παιδείας, μη αγωγής, σε ένα καθεστώς αποχαύνωσης, που πρότυπά του είναι οι «αριβίστες», οι «επιτυχημένοι», όσοι κατόρθωσαν με τρόπους πονηρούς και βρώμικους να γίνουν οι «σταρ» της τηλεοπτικής αρένας και των κοσμικών στηλών των εφημερίδων, που βρίσκονται σε διάταξη μέσα στις σελίδες τους λίγο πριν τις πορνοαγγελίες. Ζούμε σε μια χώρα, που ο αγροτικός κόσμος, που αποτελούσε πάντοτε την ψυχή αυτής της χώρας, πεθαίνει… Ζούμε σε μια χώρα περικυκλωμένη από εχθρούς που θέλουν την γη μας και εμείς ωσάν την στρουθοκάμηλο, που βάζει το κεφάλι της μέσα στο χώμα όταν βλέπει να πλησιάζει ο κίνδυνος, τους θεωρούμε όλους αυτούς «φίλους» μας.
Ζούμε σε μια χώρα με την Εθνική μας Άμυνα εξαρτώμενη από τους ξένους, σε μια χώρα με δημογραφικό πρόβλημα σοβαρό, που ο λαός της αργοπεθαίνει, σε μία χώρα που έχει καταντήσει το «Ελ Ντοράντο» κάθε λαθρομετανάστη και η οποία μόλις μέσα σε 15 χρόνια απέκτησε το μεγαλύτερο ποσοστό ξένων από κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης!
Παρ’ όλα αυτά πρέπει, έχουμε Χρέος, να υποθέσουμε πως δεν έχουμε φθάσει από εκατό δρόμους στα όρια της σιγής, καθώς λέγει ο ποιητής και εάν επιθυμούμε να ακολουθήσουμε την έμμετρη συμβουλή του, θα πρέπει «να τραγουδήσουμε και το τραγούδι μας να μοιάσει νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής». Ποιο όμως θα μπορούσε να είναι το ξέσπασμα κραυγής, το νικητήριο σάλπισμα μέσα σε μία τόσο ζοφερή και πέρα για πέρα απέλπιδα κατάσταση;
Ας μας γίνει συνείδηση έχει προ πολλού περάσει και τώρα φαίνεται αυτό ολοκάθαρα ο καιρός της όποιας θεραπείας. Δεν υπάρχει πλέον καιρός για να μπει νυστέρι στο απόστημα. Ας καταλάβουμε πως σήμερα πλέον όλα, κυριολεκτικά όλα, σε αυτήν την χώρα είναι ένα τεράστιο απόστημα. Μόνο ένα πύρινο ποτάμι που θα σαρώσει τα πάντα στην χώρα, μπορεί να σώσει το Έθνος.
Αυτή είναι η μόνη ειλικρινής ομολογία για κάποιον που σέβεται την Ελληνική Ιστορία και ποθεί ένα μέλλον για τον Ελληνισμό. Μη τρέφουμε μάταιες ελπίδες πως μπορεί διορθώνοντας το ένα ή το άλλο, που ήδη βρίσκονται σε κατάσταση επιθανάτιου ρόγχου, ότι είναι δυνατόν να σώσουμε την Πατρίδα μας. Μόνο ένα πύρινο ποτάμι, μόνο με το πνεύμα ενός πεσσιμισμού Ηρωικού, ενός πεσσιμισμού γεμάτου από Φως, από ένα Φώς αντάξιο των Θερμοπυλών, μόνο με πνεύμα θυσίας και με ορμή Επαναστατική μπορεί να υπάρξει «ελπίδα» μέσα στα απέραντα σκοτάδια που σήμερα βρισκόμαστε.
«Μόνον όπου υπάρχουν τάφοι, υπάρχει και Ανάσταση», μας λέγει ο φιλόσοφος από τον Βορρά. Και η φράση του αυτή μας υποδεικνύει πως δεν είναι δυνατόν λάθη και προδοσίες αιώνων να σβήσουν και να διαγραφούν από τις αιματοποτισμένες δέλτους της Ιστορίας με μία «χαμογελαστή μεταρρύθμιση». Δεν υπάρχει ελπίδα σε οποιαδήποτε λύση «ορθολογιστική», αλλά μόνον σε μία ηρωική και ρομαντική προσέγγιση των πραγμάτων, που θα ξεπερνά την τυραννία των αριθμών, που θα ξεπερνά και αυτήν την ίδια την ύπαρξή μας!

Μόνο με μία κυριολεκτική Επανάσταση Ψυχών, μόνο με μία απέραντη Συνωμοσία Ιδεών, που θα αγκαλιάσει την χώρα πέρα ως πέρα, είναι δυνατόν να σωθεί η Ελλάς.

http://xryshaygh.wordpress.com/