Κάνοντας μια σύντομη ανασκόπηση των πολιτικών και κατ’ επέκταση των οικονομικών γεγονότων που διαδραματίστηκαν τους τελευταίους μήνες, ιδιαίτερα από το καλοκαίρι κι έπειτα, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι επικρατεί μία ρευστότητα και αστάθεια τέτοιου μεγέθους, που πολλές φορές τείνει να οδηγεί πράγματα που θεωρούνται δεδομένα σε διάψευση, και αντίθετα, να οδηγεί αμφίβολα δεδομένα σε επιβεβαίωση. Η ρευστότητα αυτή αν μη τι άλλο, πέρα από αστάθμητους παράγοντες που πράγματι δε μπορούν να εκτιμηθούν, είναι ταυτόχρονα και απόρροια της μεταστροφής του ελληνικού κράτους προς την επιβολή συνεργασιών εκβιαστικού τύπου με κράτη που προωθούν σχέδια αντίθετα προς το εθνικό συμφέρον της Ελλάδος και της αναμφισβήτητης ανικανότητας διαχείρισης της εξουσίας από τους ανθρώπους που την κατέχουν.
Εντούτοις, θα ήταν λάθος να ισχυριζόμαστε ότι όλα αυτά αποτελούν προϊόν της αφέλειας ορισμένων, γιατί όπως θα εξετάσουμε λίγο παρακάτω, όλα γίνονται βάσει οργανωμένου σχεδίου που χαράχτηκε με πλήρη επίγνωση από τα παγκόσμια κέντρα εξουσίας και υλοποιήθηκε από τα εγχώρια εκτελεστικά όργανα με σαφή ανταλλάγματα.
Εάν δούμε τα πράγματα με αντικειμενική ματιά θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι, πράγματι, υπήρξαν πολλοί θιασώτες της παγκοσμιοποίησης που επιθυμούσαν την εγκαθίδρυση μίας πλασματικής κρίσης στην Ελλάδα, γιατί γνώριζαν ότι αυτή θα ελευθέρωνε το πεδίο για κερδοσκοπία σε τέτοιο βαθμό, που θα οδηγούσε ένα ούτως ή άλλως ασθενές κράτος στην χρεοκοπία. Υπό την μόνιμη απειλή της οικονομικής κατάρρευσης και ό,τι αυτή συνεπάγεται εγκαθιδρύθηκε με συνοπτικές διαδικασίες και αμφιβόλου συνταγματικής νομιμότητας μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, η οποία στην ουσία πρόκειται για μια κυβέρνηση εντολοδόχων των διεθνών τραπεζών, με μοναδικό σκοπό την προώθηση μέτρων που θα επιφέρουν μεγαλύτερα κέρδη στα ταμεία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.
Πράγματι, η νέα κυβέρνηση στην μέχρι τώρα διάρκεια ζωής της έχει ασχοληθεί μόνο με μέτρα και προτάσεις που αφορούν την οικονομία, ώστε να νομίζει κανείς ότι δεν έχει ή δεν επιθυμεί να έχει αρμοδιότητες επί άλλων ζητημάτων. Ο περιορισμός αυτός σε έναν και μόνο τομέα σαν τον οικονομικό δείχνει και τον προσανατολισμό της κυβέρνησης και τον πραγματικό σκοπό ύπαρξης της. Αυτό σαν μία απάντηση σε όσους αφελείς ή καλοπροαίρετους που πιστεύουν ότι αυτό που θα μας σώσει είναι το «καλό πρόσωπο», οι διασυνδέσεις και οι καλές σχέσεις με επώνυμους Ευρωπαίους κεφαλαιοκράτες.
Ανέφερα προηγουμένως ότι η πολιτική ρευστότητα που επικρατεί οφείλεται στην άσκηση πολιτικής ασύμβατης με την ελληνική πραγματικότητα και στην ανικανότητα διαχείρισης της εξουσίας από τα άτομα που την κατέχουν. Η αυθαίρετη επιβολή ενός καθεστώτος τόσο σάπιου ως τα θεμέλια σε συνδυασμό με φαινόμενα όπως η διαφθορά και η ανοχή της καταπάτησης κάθε έννοιας σωστής διακυβέρνησης οδήγησαν τα πράγματα σε οριακό σημείο, δίνοντας έτσι την κατάλληλη αφορμή για παρέμβαση και εξαναγκαστικό έλεγχο από τις «δυνάμεις εξυγίανσης». Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν οδηγηθήκαμε στο σήμερα και υποθηκεύσαμε την μελλοντική μας επιβίωση με εγγυήσεις που δε την κατοχυρώνουν, αλλά την καταδικάζουν.
Όμως, η κρίση γέννησε και κάτι άλλο που ουδείς ήταν σε θέση να προβλέψει. Την απογαλάκτιση του ελληνικού λαού από την κατάρα της κομματοκρατίας και των πελατειακών της σχέσεων, με αποτέλεσμα την προσφυγή του στις λεγόμενες ακραίες δυνάμεις. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε ή διαβάζουμε για αποτελέσματα ερευνών που αποδεικνύουν αυτή τη θέση. Επιπλέον, οι εξαγγελίες για ίδρυση νέων κομματικών φορέων υπό τον μανδύα του πατριωτισμού ή του «εθνικισμού» αποδεικνύει ότι ναι μεν υπάρχει ένα πεδίο ανταγωνισμού για το ποιος θα οικειοποιηθεί μια μερίδα της αγανάκτησης του κόσμου, από την άλλη δε αποδεικνύει την ανυπαρξία πραγματικής θέλησης για έξοδο από την κρίση και την ασυδοσία του πολιτικού κόσμου που θέτει σε λειτουργία τις ασφαλιστικές του δικλείδες, ώστε να αποφευχθεί η ενίσχυση ενός πραγματικά σοβαρού και ασυμβίβαστου κομματικού φορέα με συγκεκριμένο περιεχόμενο και ιδεολογία.
Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ωστόσο ότι η Χρυσή Αυγή δεν αποτελεί γέννημα της κρίσης, αλλά γέννημα της αναγκαιότητας έκφρασης ενός δόγματος που θα την αποτρέψει, πολύ πριν αυτή εμφανιστεί σήμερα. Άλλωστε η Χρυσή Αυγή υφίσταται ως ιδεολογικός φορέας πολύ πριν από την κρίση και η ιδεολογία της επεκτείνεται πολύ πιο πέρα από αυτή. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο αυτή συμμετέχει ενεργά στην πολιτική και διεκδικεί την είσοδο της στο ελληνικό κοινοβούλιο με τον πλέον νομότυπο τρόπο. Εδώ όμως γεννώνται τα εξής ερωτήματα: είναι ο εθνικισμός μονόδρομος για την αποτελμάτωση της χώρας; Είναι ο λαός έτοιμος να δεχτεί μια τόσο επαναστατική ιδεολογία και να την ακολουθήσει πιστά με καθαρές προθέσεις; Ως προς το πρώτο ερώτημα η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Σαφώς και ο εθνικισμός είναι μονόδρομος, είναι επιτακτική ανάγκη και αυτό γιατί ο εθνικισμός της Χρυσής Αυγής είναι πάνω απ’ όλα ιδεολογία που έχει ως απώτερο σκοπό να προστατεύσει το λαό και την πατρίδα και όχι να την ξεπουλήσει. Ως προς το δεύτερο ερώτημα η Ιστορία έχει διδάξει ότι ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες, εκεί όπου όλα μοιάζουν να έχουν χαθεί, έρχονται στο προσκήνιο ηγέτες που οδηγούν το λαό τους στο πεπρωμένο τους. Και αυτός τους ακολουθεί πιστά, μέχρι το τέλος. Ο χρόνος θα μας δικαιώσει!
Αρτέμης Ματθαιόπουλος
http://xryshaygh.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου