Ξέρω πως ο σύμβουλος γάμου είπε
να μην επικοινωνήσουμε μέχρι
να ηρεμήσουν τα πράγματα ανάμεσά μας,
αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα
να περιμένω άλλο.
Τη μέρα που έφυγες, ορκίστηκα να
μην σου ξαναμιλήσω ποτέ, μα αυτά
ήταν απλώς τα λόγια του μικρού,
πληγωμένου παιδιού μέσα μου.
Ωστόσο, σίγουρα δεν ήθελα να έρθω πρώτος σε επαφή μαζί σου.
Στις φαντασιώσεις μου, εσύ ήσουν αυτή που σερνόταν πίσω σε μένα.
Μάλλον αυτό χρειαζόταν η περηφάνια μου.
Τώρα, όμως, βλέπω πως αυτή η περηφάνια μου κόστισε πολλά.
Βαρέθηκα να προσποιούμαι πως δεν μου λείπεις.
Δεν με πειράζει να ρίξω τα μούτρα μου
, δεν με νοιάζει ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα, αρκεί να συμβεί.
Ίσως ήρθε η ώρα να αφήσουμε τις καρδιές μας να μιλήσουν όσο και ο πόνος μας.
Και να τι μου λέει η καρδιά μου: «Δεν υπάρχει καμιά σαν εσένα, Άννα.
Σε γυρεύω στα μάτια και τα στήθη κάθε γυναίκας
που βλέπω, αλλά καμιά δεν είναι εσύ.
Ούτε κατά διάνοια.»
Πριν δυο βδομάδες, γνώρισα μια κοπέλα στο Φλαμίνγκος και την έφερα σπίτι.
Δεν το λέω για να σε πληγώσω,
απλώς για να δείξω το απύθμενο βάθος της απελπισίας μου.
Ήταν νέα, ίσως 19 χρονών, με ένα από εκείνα τα τέλεια κορμιά
που μόνο η νιότη, και ίσως
χρόνια προπόνησης στο πατινάζ, μπορούν να χαρίσουν.
Μιλάω για το τέλειο κορμί. Βυζι@
απίστευτα και ένας κ*λος που δεν το έβαζε κάτω με τίποτα.
Το όνειρο του κάθε άντρα, ε;
Ενώ καθόμουν στον καναπέ και μου έπαιρνε πίπ@ αυτή η μουν@ρ@,
σκέφτηκα: «Κοίτα τι πράγματα θεωρούμε σημαντικά στη ζωή.
Είναι όλα τόσο επιφανειακά.
Τι σημαίνει αλήθεια ένα τέλειο σώμα; Την κάνει, μήπως, καλύτερη στο κρεβάτι;»
Σ’ αυτήν την περίπτωση ναι, βέβαια, αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ.
«Την κάνει καλύτερο άνθρωπο;
Έχει καλύτερη καρδιά από την μετρίως ελκυστική Άννα μου;
Πολύ αμφιβάλλω.»
Και δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό. Δεν ξέρω τι να πω,
ίσως είναι που μεγαλώνω λίγο.
Αργότερα, αφού την είχα φιλοδωρήσει με μισό λίτρο σπέρμ@,
έπιασα πάλι τον εαυτό μου να σκέφτεται
: «Γιατί νιώθω τόσο στραγγισμένος και άδειος;»
Δεν ήταν η τέλεια τεχνική της, ούτε η πρόστυχη, ξεδιάντροπη πείνα της,
μα κάτι άλλο. Ήταν ένα επίμονο αίσθημα απώλειας.
Γιατί ένιωθα τόσο ατελής; Και τότε μου ήρθε:
Δεν ήταν το ίδιο γιατί δεν ήσουν εκεί για να βλέπεις
. Καταλαβαίνεις;
Τίποτα δεν είναι ίδιο χωρίς εσένα. Θεέ μου, Άννα, τρελαίνομαι χωρίς εσένα.
Και, ότι και αν κάνω, απλώς μου θυμίζει εσένα.
Θυμάσαι την Χριστίνα, την ανύπαντρη μητέρα που γνωρίσαμε πέρυσι;
Ε, πέρασε την περασμένη βδομάδα από δω με ένα ταψί λαζάνια.
Φαντάστηκε, λέει, πως δεν τρώω καλά χωρίς γυναίκα στο σπίτι.
Δεν κατάλαβα τι εννοούσε εκείνη τη στιγμή, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.
Τέλος πάντων, πίνουμε λίγο κρασί και, λίγο αργότερα,
την πηδ@ω στην παλιά μας κρεβατοκάμαρα.
Και η κ@ριόλ@ είναι αχόρταγη στο κρεβάτι.
Μου τα δίνει όλα, σαν μια αληθινή γυναίκα που
δεν έχει ζήτημα με το βάρος της
ή την καριέρα της, ή με το αν μας ακούνε τα παιδιά.
Και τότε εκείνη βλέπει τον καθρέφτη πάνω στην παλιά
τουαλέτα της μητέρας σου.
Τον ακουμπάει στο πάτωμα, και πηδιόμαστε από πάνω του,
για να κοιταζόμαστε.
Κι αυτό με γεμίζει κ@ύλ@, αλλά και θλίψη, γιατί λέω:
«Γιατί δεν έβαλε ποτέ η Άννα τον καθρέφτη στο πάτωμα;
Τόσα χρόνια, ποτέ δεν τον χρησιμοποιήσαμε στο ερωτικό μας παιχνίδι.»
Το Σάββατο, πέρασε και η αδερφή σου για να
μου φέρει την δικαστική εντολή περιοριστικών μέτρων.
Βέβαια, η Βίκυ είναι ακόμη παιδί, μα σκέφτεται
πολύ ώριμα, και με βοήθησε πολύ σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή.
Με συμβούλεψε πολύ για σένα, και για τις γυναίκες γενικά.
Προσπαθεί να μας τα ξαναφτιάξει.
Άννα, αλήθεια προσπαθεί.
Πίνουμε λοιπόν σφηνάκια κάνοντας ένα ζεστό αφρόλουτρο,
και μιλάμε για καλύτερες μέρες.
Κοιτάζω αυτή την κοπέλα με το ίδιο DNA με σένα και το μόνο
που σκέφτομαι είναι πόσο μοιάζει με
σένα όταν και εσύ ήσουν 19.
Και αυτό με κάνει να κλάψω, σχεδόν.
Και τότε μας προκύπτει η Βίκι να γουστάρει
το γ@μήσι από τον κ*λο, και αυτό με κάνει να σκεφτώ
πόσες φορές σε πίεσα να το δοκιμάσεις,
και πόσο αυτό ενίσχυσε την αποξένωσή μας.
Βλέπεις όμως ότι ακόμη και τότε,
τη στιγμή που σπρώχνω μέσα στο σφιχτό
κωλ@ρ@κι της αδερφούλας σου, το μόνο που κάνω είναι να σε σκέφτομαι;
Είναι αλήθεια, Άννα.
Και αν ψάξεις στην καρδιά σου,
θα δεις πως και εσύ το ξέρεις.
Δεν νομίζεις πως μπορούμε να τα ξαναβρούμε;
Να σβήσουμε όλες μας τις διαφορές και να αρχίσουμε από την αρχή;
Εγώ νομίζω πως ναι.
Αν νιώθεις το ίδιο, σε παρακαλώ, σε θερμοπαρακαλώ,
να μου το πεις.
Ειδάλλως, μπορείς να μου πεις πού είναι
το γ@μημένο τηλεχειριστήριο της τηλεόρασης;
Με αγάπη,
Μήτσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου