Αφορμή για τις σκέψεις αυτές στέκεται η ολοένα και διαδοθείσα τάση να "κατεβάζουμε" τη μουσική μας με το πάτημα ενός κουμπιού στον υπολογιστή μας. "Και τι σε πειράζει ρε φίλε", θα πει κανείς. Με πειράζει. Γιατί το 1990 πάλευα σαν το σκυλί να αποκτήσω ένα βινύλιο και έτρωγα τα άκυρα το ένα μετά το άλλο, και δεν μπορούσα να ακούσω το "Cry of pain" με την καμία, μονάχα ήξερα για κάτι που βγήκε και απλωνόταν η δύναμη που είχε σαν φήμη παντού, αλλά ήταν ένα μυστήριο, γιατί δεν μπορούσες να το έχεις. Ήμασταν μετρημένοι στα δάχτυλα όσοι την ψάχναμε για αυτές τις φάσεις, και ήταν αγώνας να αποκτήσουμε έναν δίσκο, ή αργότερα ένα cd της αγαπημένης μας μπάντας. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Μπαίνεις στο torrent και κατεβάζεις αυτό που κυκλοφόρησε μόλις χτες. Και δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό που κάνεις σκοτώνει αυτό που αγαπάς. Μπορεί σε σένα να φαίνεται φυσιολογικό, όμως σε μένα δεν είναι. Δε συνηθίζω να υποτιμώ την προσπάθεια των μουσικών της σκηνής και να έχω μια ολοκληρωμένη δουλειά τους για την οποία κόπιασαν σε ένα απρόσωπο και στεγνό folder.
Θαυμάζω αυτούς που αγαπάνε την εθνικιστική ροκ και το δείχνουν έμπρακτα, διοργανώνουν συναυλίες, κυκλοφορούν δίσκους και cd, δημοσιεύουν συνεντεύξεις, βάζουν από το υστέρημα τους για να πάρουν ένα cd το μήνα και όχι τους ακροατές του πληκτρολογίου, γιατί αυτό που κάνουν είναι ένα χόμπι. Καταλαβαίνω ότι το διαδίκτυο πολλές φορές "λύνει τα χέρια", όμως πρέπει να σκεφτούμε πώς θα επιβιώσει αυτό που κάνουμε. Και δεν το λέω μόνο οικονομικά, αλλά πολύ περισσότερο το λέω σε φάση έμπρακτης υποστήριξης. Αυτό ισχύει τόσο για την ελληνική σκηνή, όσο και για το εξωτερικό. Ευτυχώς οι Γερμανοί και οι Ιταλοί το έχουν κατανοήσει, γι αυτό και όλα γίνονται πάνω κάτω εκεί. Καιρός να το καταλάβουμε κι εμείς.
Ρέβελος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου