Μαραμένα είν' τ'άνθη σου
καμένη γη, αιματοβαμένη.
Κομένα και ξερά τα σπάτα σου
πεταμένοι καρποί το Όνειρο σου.
Μες στο νου σου μονάχα ένα
συνεχώς να τριγυρνάει
πως κατάντησαν Εσένα
πεταμένη να σε μαδάν' .
Τα κάλη σου αναρίθμητα
ονείρου,μαγικά παιδιά
ετρέχαν ανέμελα
και τώρα μείναν σε άδεια αγκαλιά.
Κουρασμένη η Σημαία
διψασμένη η Αυγή
για να έρθει πάλι ο Ήλιος
περιμένει το παιδί .
Κ σαν έρθει μια μέρα
μαύρη θα 'ναι και μουντή
θα τρομάξει όλη η πλάση
με μια δυνατή φωνή.
Σήκω πάνω και πολέμα
οδήγα πάλι τα παιδιά
Σύ δεν είσαι που για μένα
τόσα χρόνια λαχταρά ;
Σύ δεν είσαι που για μένα
τόσο δάκρυζες πολύ
Σύ δε φώναζες το όνομα μου
Σύ δεν ήθελες γιορτή ;
Σήκω πάνω και πολέμα
οδήγα πάλι τα παιδιά
Σύ δεν είσαι που για μένα
τόσα χρόνια λαχταρά !
Αφιερωμένο στην Ελευθερία της Πατρίδας μας.
Ευάγγελος Dexter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου