Η τάση της αγιοποίησης προσώπων και καταστάσεων είναι έντονη στον λαό, ιδιαίτερα σε καιρούς χαλεπούς. Το παρελθόν αποκτά διατάσεις μυθικές που θα ξάφνιαζαν και τους πρωταγωνιστές του.
Άκουγα τις προάλλες νέο-ορθόδοξη βουλευτή του κάπα-κάπα να επαινεί την ελληνική οικογένεια για το δέσιμό της και την υποστήριξη που προσφέρει στα μέλη της στους δύσκολους καιρούς. Με εξέπληξε η νέο-μπουρζουά προσέγγιση της βουλευτού και θα με συγκινούσε ίσως, αν εξαιρούσαμε την αντίφαση και την υποκρισία. Αντίφαση, γιατί αυτοί που επί χρόνια πριονίζουν εξ ιδεολογίας τους παραδοσιακούς θεσμούς, μαζί και αυτόν της οικογένειας, θυμήθηκαν αίφνης τις καλοσύνες της. Και υποκρισία, γιατί το κόμμα της, ως βασικό μέρος του συστήματος νομής της εξουσίας με τα συνδικάτα και τα έμμισθα κομματικά μέλη, προώθησε και προωθεί την ανεργία και τη φτώχεια. Πόσο βολικό για τους πολιτικάντηδες το μπαλάκι να περάσει στην οικογένεια και το ατομικό φιλότιμο, αντί να μείνει στο πεδίο της πολιτικής!
Η ελληνική οικογένεια έχει είναι αλήθεια ένα χάρισμα, να μην αφήνει μέλος της να πεθάνει της πείνας. Μπορεί να το πολεμήσει, να το εξευτελίσει, να το ταπεινώσει, αλλά δεν θα το αφήσει έξω απ' το μαντρί, όχι ίσως από εκδήλωση αυθεντικής αγάπης, αλλά από το φόβο του τί θα πει ο γείτονας - και έναν πρωτόγονο γονιδιακό δεσμό, που δεν αφήνει να χαθεί παντελώς το αίμα. Κατά τ' άλλα, η "αγία" ελληνική οικογένεια διαπρέπει στο να στραγγαλίζει από την παιδική ηλικία κάθε τάση του ατόμου για ελευθερία, προσδένοντάς το σαν ανάπηρο στο άρμα της μαμάς-μάρτυρος και του πατέρα-αφέντη. Το ελληνόπουλο εξαρτάται εσαεί από την κατσαρόλα και τη σκάφη της μαμάς, το πορτοφόλι και τις γνωριμίες του μπαμπά.
Αντίθετα από τα πρότυπα της αρχαίας και νεώτερης Ιστορίας μας, το σύγχρονο ελληνόπουλο αποτρέπεται από το να γίνει καλύτερο από τους προγόνους του. Ψυχαναγκάζεται να ζητά τη συνδρομή της μαμάς και του μπαμπά για να βρει δουλειά, να αποφασίσει ποιον σύντροφο θα παντρευτεί και πώς θα φτιάξει τα γεμιστά. Οι στρατιές των συναισθηματικά αναπήρων νεοελλήνων γίνονται οι κακομαθημένοι άντρες-παιδιά, που βρίσκουν το δάσκαλό τους στην παντόφλα της συμβίας τους, και οι παλιμπαιδίζουσες υστερικές σύντροφοί τους, που αναπαράγουν το καταθλιπτικό πρότυπο του παιδιού του καναπέ και διαιωνίζουν τη σχέση εξάρτησης, θυμού και φόβου του ατόμου με την εξουσία.
Στον αντίποδα αυτών, η ελληνική οικογένεια οφείλει να είναι ελεύθερη από εκβιασμούς και συναισθηματικά βασανιστήρια. Οφείλει να στοχεύει στη δημιουργία ανθρώπων υψηλοφρόνων, που με τη σειρά τους θα δημιουργήσουν μια υψηλόφρονα Πατρίδα. Οφείλει να ακολουθεί το παράδειγμα της Φύσης, που θρέφει και διδάσκει, αλλά με σκοπό την αυτονομία του νεοσσού, υπαγορεύοντας στον άνθρωπο την παιδαγωγική οδό. Οφείλει να ενθαρρύνει την αναζήτηση, την αυτάρκεια, τη γενναιότητα, την ανεξαρτησία και την πρόοδο των παιδιών της, όχι περιστασιακά και μπακαλίστικα, αλλά με στόχο και πίστη στο μέλλον τους και στο μέλλον της Φυλής τους.
Οχιά
Άκουγα τις προάλλες νέο-ορθόδοξη βουλευτή του κάπα-κάπα να επαινεί την ελληνική οικογένεια για το δέσιμό της και την υποστήριξη που προσφέρει στα μέλη της στους δύσκολους καιρούς. Με εξέπληξε η νέο-μπουρζουά προσέγγιση της βουλευτού και θα με συγκινούσε ίσως, αν εξαιρούσαμε την αντίφαση και την υποκρισία. Αντίφαση, γιατί αυτοί που επί χρόνια πριονίζουν εξ ιδεολογίας τους παραδοσιακούς θεσμούς, μαζί και αυτόν της οικογένειας, θυμήθηκαν αίφνης τις καλοσύνες της. Και υποκρισία, γιατί το κόμμα της, ως βασικό μέρος του συστήματος νομής της εξουσίας με τα συνδικάτα και τα έμμισθα κομματικά μέλη, προώθησε και προωθεί την ανεργία και τη φτώχεια. Πόσο βολικό για τους πολιτικάντηδες το μπαλάκι να περάσει στην οικογένεια και το ατομικό φιλότιμο, αντί να μείνει στο πεδίο της πολιτικής!
Η ελληνική οικογένεια έχει είναι αλήθεια ένα χάρισμα, να μην αφήνει μέλος της να πεθάνει της πείνας. Μπορεί να το πολεμήσει, να το εξευτελίσει, να το ταπεινώσει, αλλά δεν θα το αφήσει έξω απ' το μαντρί, όχι ίσως από εκδήλωση αυθεντικής αγάπης, αλλά από το φόβο του τί θα πει ο γείτονας - και έναν πρωτόγονο γονιδιακό δεσμό, που δεν αφήνει να χαθεί παντελώς το αίμα. Κατά τ' άλλα, η "αγία" ελληνική οικογένεια διαπρέπει στο να στραγγαλίζει από την παιδική ηλικία κάθε τάση του ατόμου για ελευθερία, προσδένοντάς το σαν ανάπηρο στο άρμα της μαμάς-μάρτυρος και του πατέρα-αφέντη. Το ελληνόπουλο εξαρτάται εσαεί από την κατσαρόλα και τη σκάφη της μαμάς, το πορτοφόλι και τις γνωριμίες του μπαμπά.
Αντίθετα από τα πρότυπα της αρχαίας και νεώτερης Ιστορίας μας, το σύγχρονο ελληνόπουλο αποτρέπεται από το να γίνει καλύτερο από τους προγόνους του. Ψυχαναγκάζεται να ζητά τη συνδρομή της μαμάς και του μπαμπά για να βρει δουλειά, να αποφασίσει ποιον σύντροφο θα παντρευτεί και πώς θα φτιάξει τα γεμιστά. Οι στρατιές των συναισθηματικά αναπήρων νεοελλήνων γίνονται οι κακομαθημένοι άντρες-παιδιά, που βρίσκουν το δάσκαλό τους στην παντόφλα της συμβίας τους, και οι παλιμπαιδίζουσες υστερικές σύντροφοί τους, που αναπαράγουν το καταθλιπτικό πρότυπο του παιδιού του καναπέ και διαιωνίζουν τη σχέση εξάρτησης, θυμού και φόβου του ατόμου με την εξουσία.
Στον αντίποδα αυτών, η ελληνική οικογένεια οφείλει να είναι ελεύθερη από εκβιασμούς και συναισθηματικά βασανιστήρια. Οφείλει να στοχεύει στη δημιουργία ανθρώπων υψηλοφρόνων, που με τη σειρά τους θα δημιουργήσουν μια υψηλόφρονα Πατρίδα. Οφείλει να ακολουθεί το παράδειγμα της Φύσης, που θρέφει και διδάσκει, αλλά με σκοπό την αυτονομία του νεοσσού, υπαγορεύοντας στον άνθρωπο την παιδαγωγική οδό. Οφείλει να ενθαρρύνει την αναζήτηση, την αυτάρκεια, τη γενναιότητα, την ανεξαρτησία και την πρόοδο των παιδιών της, όχι περιστασιακά και μπακαλίστικα, αλλά με στόχο και πίστη στο μέλλον τους και στο μέλλον της Φυλής τους.
Οχιά
http://whitewomenfront.blogspot.com/2010/07/blog-post_27.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου