Τώρα αρχίζουν όλα: Για ένα Εθνικό Κίνημα Αντίστασης

 
Στην μακραίωνη ελληνική ιστορία, υπήρξαν αρκετές φορές που Έλληνες Αξιωματικοί αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν, να παραδοθούν ή να υποχωρήσουν έπειτα από χαμένες μάχες. Ο Αγώνας όμως, για την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια, πάντα ενέπνεε για την συνέχεια του ελληνισμού. Την Άλωση της Πόλης και την παράδοσή της στους Οθωμανούς, την στοίχειωσε ο θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και ο άνισος αγώνας των υπερασπιστών της. Το αίμα των Ελλήνων στον άδοξο πόλεμο του 1897, πότισε τον πόθο για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και τη Μεγάλη Ιδέα. Η μάχη πριν την συνθηκολόγηση στα Οχυρά της γραμμής Μεταξά, στον μεγάλο αδελφοκτόνο πόλεμο, κατέταξε τους υπερασπιστές τους στο πάνθεον των Ηρώων. Όλα όσα κέρδισε ο ελληνισμός με Αγώνες και θυσίες, τα έχασε με την υπογραφή του Μνημονίου μεταξύ της κυβέρνησης, του ΔΝΤ και της ΕΕ, το οποίο αποτελεί επί της ουσίας, την άνευ όρων συνθηκολόγηση και παράδοση της όποιας Εθνικής Ανεξαρτησίας είχε το νεοελληνικό προτεκτοράτο, στους παγκόσμιους τοκογλύφους. Ένα Μνημόνιο μεταξύ εντολοδόχων και εντολέων, δανειοληπτών και τοκογλύφων, με αντικείμενο την πλήρη υποδούλωση του ελληνικού λαού στους νόμους της αγοράς και την υποθήκευση της Εθνικής ακεραιότητας σε ξένα γεωπολιτικά συμφέροντα.
Το νέο αντι-ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που ψηφίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες από το κοινοβούλιο, αποτελεί ουσιαστικά έναν κατοχικό νόμο. Δεν είναι ο πρώτος κατοχικός νόμος, καθώς προηγήθηκαν το λαθρονομοσχέδιο και ο «Καλλικράτης», αλλά είναι αυτός ο νόμος που θα έχει τις πιο άμεσες συνέπειες στην καθημερινότητα του Έλληνα.

Για ένα Εθνικό Κίνημα Αντίστασης

Σε όλες τις χώρες από τις οποίες πέρασε το ΔΝΤ, υπήρξαν σφοδρές λαϊκές αντιδράσεις και στις περισσότερες απαλλάχθηκαν αργά ή γρήγορα από την παρουσία του. Τα παραδείγματα της Ουγγαρίας, με την ισχυρή Εθνικιστική Αντίσταση και της Αργεντινής, είναι πρόσφατα και γνωστά. Δυστυχώς, στην Ελλάδα, για αρκετούς λόγους, δεν διαμορφώθηκε ένα ισχυρό λαϊκό Κίνημα Αντίστασης και ουσιαστικά, παρά τις ορισμένες εντυπωσιακές σε μαζικότητα συγκεντρώσεις, τα μέτρα πέρασαν χωρίς συγκροτημένη αντίδραση.
Σε ό,τι αφορά στον κομματικό συνδκαλισμό των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, είχε ξοφλήσει από καιρό, μαζί με το κομματικό κατεστημένο της μεταπολίτευσης που τον δημιούργησε. Είναι λογικό λοιπόν, σε αυτές τις κρίσιμες ώρες, οι συνυπεύθυνοι για την κατάντια της Πατρίδας μας, εργατοπατέρες, να αποτυγχάνουν να εκφράσουν κάτι περισσότερο από την βολεμένη μειοψηφία που εκπροσωπούν και φυσικά, να αδυνατούν να στραφούν ενάντια στο ίδιο το σάπιο σύστημα που τους ανέδειξε και τους συντηρεί.
Η αριστερά από την πλευρά της, προσπαθεί, ματαίως, να καπελώσει τις όποιες κινήσεις διαμαρτυρίας αλλά, όντας τόσο μακριά από την πραγματικότητα, τόσο αποξενωμένη από τον Έλληνα και σέρνοντας τόσα κουσούρια από την όλη ιστορική και πολιτική πορεία της, αποτυγχάνει να συσπειρώσει γύρω της τους Έλληνες εργαζόμενους, που τόσα χρόνια απαξίωνε και πλέον της γυρνούν την πλάτη. Παρ’ όλα αυτά, στάθηκε ιδιαίτερα χρήσιμη στο να αποπροσανατολίσει τον κόσμο και να εκτονώσει την κατάσταση, είτε με την ιδιόρρυθμη «ταξική» παρέμβαση του ΠΑΜΕ στα λιμάνια, που στράφηκε εν τέλη ενάντια στο τουριστικό εισόδημα, είτε υποθάλπτοντας τους αναρχικούς προβοκάτορες στην δολοφονική επίθεση στη MARFIN.
Σε αυτή την τόσο κρίσιμη ιστορική συγκυρία, ο πατριωτικός χώρος (εντός ή εκτός εισαγωγικών) που είχε την «ευτυχία» να έχει μια αξιοπρόσεκτη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της τάξεως του 5,63%, με 15 έδρες, οδηγήθηκε από τον συρφετό του Καρατζαφέρη στο ιστορικό έγκλημα της συνυπογραφής του Μνημονίου υποδούλωσης, με τις γνωστές πατριδοκάπηλες δικαιολογίες. Με αυτή την στάση, τελειώνει ουσιαστικά κάπου εδώ και ο ρόλος της χειραγώγησης ενός κομματιού της δεξιάς, που ανέλαβε το ΛΑΟΣ, συνεχίζοντας την παράδοση της παράταξης σε κάλπικες και πουλημένες επιλογές.
Κι όμως! Πέρα από τις σκληρές διαπιστώσεις για το πολιτικό σκηνικό. Πέρα από τους, λιγότερο ή περισσότερο, συνυπεύθυνους για την σημερινή κατάσταση ψηφοφόρους. Πέρα από τους βολεμένους, τα κομματόσκυλα, τους εγκλωβισμένους, υπάρχει ένα σιωπηλό πλειοψηφικό ρεύμα σε φάση διαμόρφωσης. Υπάρχουν οι νέοι άνεργοι, οι επισφαλείς, αυτοί που εργάζονται με ελαστικές σχέσεις εργασίας. Οι γυναίκες εργαζόμενες που εξοντώνονται με τα όρια ηλικίας του ασφαλιστικού. Οι συνταξιούχοι της πείνας. Οι δανειολήπτες που χάνουν τα σπίτια τους. Οι οικογενειάρχες που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Οι κοψοχέρηδες, οι αγανακτισμένοι, οι απολίτικοι. Όλοι αυτοί που αρχίζουν πλεόν να βιώνουν για τα καλά την άλλη όψη του νομίσματος του καπιταλιστικού ονείρου, του καταναλωτισμού και της Παγκοσμιοποίησης.
Αυτή η ετερόκλητη μάζα, μόλις που αρχίζει να συνειδητοποιεί το αδιέξοδο και το μέγεθος της κρίσης του συστήματος. Αυτή η ετερόκλητη μάζα, ούτε καν έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος της δύναμής της. Αυτή η ετερόκλητη μάζα, εκ των πραγμάτων, θα οδηγηθεί από οικονομικούς λόγους, στο εγγύς μέλλον, να αναζητήσει σημεία αναφοράς, ώστε να μπορέσει να βρει την ταυτότητα που θα την βγάλει από το τούνελ.
Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα για την ιστορική συνέχεια της Πατρίδας μας ή την πλήρη ισοπέδωσή της. Τα σημεία αναφοράς του λαϊκού Κινήματος που διαμορφώνεται μπορεί να πάρουν χαρακτηριστικά ταξικού διαχωρισμού ή μπορεί και να πλασαριστούν ξαναζεσταμένα και φτιασιδωμένα από το ίδιο το σύστημα, παίρνοντας την μορφή ενός εγχώριου Μπερλουσκόνι ή ενός Βγενόπουλου. Όμως, τα πραγματικά σημεία αναφοράς της λαϊκής κοινότητας των Ελλήνων, δεν παύουν ακόμα και σήμερα, να είναι αυτά που ορίστηκαν πριν από αιώνες από τον Ηρόδοτο ως όμαιμον, ομότροπον, ομόγλωσσον και ομόθρησκον. Η υπενθύμιση και ανάδειξη αυτών των φυσικών χαρακτηριστικών ως συνδετικών κρίκων του ελληνικού λαού, αποτελεί και το πολιτικό πλεονέκτημα των Εθνικιστών στην σημερινή ιστορική συγκυρία.
Το κατά πόσο θα μπορέσει αυτό το φυσικό πλεονέκτημα του Εθνικισμού να αντισταθμίσει τα όποια μειονεκτήματα, μένει να φανεί στο άμεσο μέλλον. Τώρα αρχίζουν όλα και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά πώς θα κυλήσουν! Το μόνο σίγουρο είναι πως τα οχυρά πίπτουν, δεν παραδίδονται. Και το οχυρό των Ελλήνων δεν έχει δώσει καν ακόμη την πρώτη σοβαρή μάχη ενάντια στη Σιωνιστική Κυβέρνηση Κατοχής. Δεν γίνεται να πέσει αμαχητί! Μέχρι την ώρα όμως, που σύντομα, το ποτάμι της οργής των Ελλήνων θα ξεχυθεί ορμητικό στους δρόμους, έχουμε την ιστορική ευθύνη ως Εθνικιστές, να συσπειρωθούμε, να οργανωθούμε και να διαμορφώσουμε εκείνες τις απαραίτητες πολιτικές συνθήκες που θα στρέψουν την ροή του ποταμού στην προοπτική της Πατρίδας και του Σοσιαλισμού.

X.K.

http://xryshaygh.wordpress.com