Δικτατορία και Εθνικισμός

 

Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να βοηθήσει τον αναγνώστη να κατανοήσει τις ειδοποιούς διαφορές μεταξύ δικτατορίας και εθνικισμού με κοινωνικές πολιτικές προεκτάσεις, έννοιες οι οποίες εκουσίως έχουν συγχωνευθεί. Δυστυχώς αυτή η διαστρέβλωση έχει επιτευχθεί κατά ένα μεγάλο ποσοστό θέτοντας τους οπαδούς του λαϊκού εθνικιστικού κινήματος στην θέση επίδοξων δικτατόρων και τυράννων του λαού. Αυτό φυσικά ευνοεί τους αργυρώνητους «δημοκράτες» αντιπάλους του, καθώς ο απλός λαός ενός κράτους εφησυχάζει με την λογική «το μη χείρον, βέλτιστον» και συνεχίζει να βρίσκεται στον δημοκρατικό του λήθαργο.

Μια απλή και καλόπιστη ματιά στις αρχές που διέπουν την ιδεολογία μας θα ήταν αρκετή για να κατανοήσει ακόμη και ο πιο δύσπιστος ότι ανάμεσα στο κίνημά μας και στην δικτατορία δεν υπάρχουν κοινά στοιχεία. Αλλά ας κάνουμε την σύγκριση.

Κατά την εκδήλωση μιας δικτατορίας, ο ηγέτης της δηλαδή ο δικτάτορας είναι κατά βάση στρατιωτικός, ο οποίος φτάνει σ’ αυτή την κίνηση είτε λόγω προσωπικής φιλοδοξίας, είτε για την διαφύλαξη κάποιων συμφερόντων και οι κύριοι υποστηρικτές του είναι συνάδελφοί του. Ο δικτάτορας δεν εκπροσωπεί καμία ιδεολογία και στηρίζεται στην εξουσία μέσω της βίας, χωρίς να έχει με το μέρος του την παραμικρή μερίδα λαού. Σύμφωνα με πολλά ιστορικά παραδείγματα, αυτού του είδους τα καθεστώτα είναι προσωποπαγή και αμέσως μετά την εξαφάνιση (πτώση ή θάνατο) του ηγέτη, χάνουν κάθε ελπίδα συνέχισής τους.

Αντίθετα, το εθνικιστικό λαϊκό κίνημα αντλεί δύναμη από την απαράμιλλη πίστη στην ιδεολογία του, από την θέληση του λαού του και από την κοινή προσπάθεια. Όσο για το οικονομικό δόγμα του, είναι αυστηρά λαϊκό και διέπεται από την απαράβατη αρχή: «Η οικονομία για τον λαό» και όχι ο λαός για την οικονομία, όπως συμβαίνει στα «ακροδεξιά» και, κατά συνέπεια, ακραία καπιταλιστικά δικτατορικά καθεστώτα.

Αντίθετα προς την δικτατορία, το εθνικιστικό κίνημα στηρίζεται αποκλειστικά στην αξιοκρατία και είναι ανοικτό προς κάθε πολίτη για να εισέλθει στις τάξεις του. Μέσα δηλαδή από τους κόλπους ενός ενιαίου λαϊκού κινήματος αναδεικνύονται οι πλέον ικανοί και άξιοι (ανεξαρτήτως οικονομικής ή επαγγελματικής θέσης – σε αντίθεση και με την δημοκρατία), οι οποίοι αποτελούν την συλλογική ηγεσία. Φυσικά δεν μπορεί να υπάρξει η παραμικρή αμφιβολία για την ικανότητά τους διότι, εκ των πραγμάτων, αν δεν ήταν ικανοί δεν θα είχαν φτάσει ποτέ σ’ αυτήν τη θέση. Μέσα από αυτή την ομάδα ατόμων αναδεικνύεται ένας Αρχηγός, ο οποίος όντας άξιος και δοκιμασμένος στον κοινό αγώνα, ασκεί την πολιτική και λαμβάνει αποφάσεις από κοινού με την επίλεκτη ομάδα ατόμων που τον περιστοιχίζουν. Σχετικά τώρα με την πιθανότητα εκτροπής αυτής της ομάδας, θα θέσω ένα και μόνο απλό ερώτημα: Ποιοι είναι πιο επίφοβοι να εκτραπούν; Ο ικανός και αναδεδειγμένος μέσα από τον λαό Αρχηγός, καθώς και η συλλογική ηγεσία, που έφτασαν σ’ αυτό το σημείο λόγω της πίστης τους στα εθνικά οράματα και στην κοινωνική δικαιοσύνη, ή οι νικητές της «οικονομικής λοταρίας» των εκλογών, συμφεροντολόγοι και χρηματιζόμενοι δημοκράτες βουλευτές; Ιστορικά και πρακτικά αποδεδειγμένη είναι η δεύτερη περίπτωση, όπου πολλοί δημοκράτες πολιτικοί καταχράσθηκαν το δημόσιο χρήμα (άπειρα παραδείγματα) ή και επιχείρησαν ακόμα, μετά από κάποια εκλογική ήττα, να διατηρηθούν στην εξουσία μέσω ενός πραξικοπήματος.

Όσο για τον κίνδυνο δικτατορίας, θα ήθελα ο καθένας να αναρωτηθεί, πώς είναι δυνατόν ένα εθνικό – λαϊκό κίνημα στην εξουσία να ανατραπεί μέσω δικτατορίας, ενώ όλα πηγαίνουν καλά και δεδομένης της ηθικής και υλικής δύναμης που διαθέτει ώστε να αποτρέψει κάθε τέτοια κίνηση. Στον αντίποδα, εν καιρώ δημοκρατίας εκτροπή του καθεστώτος είναι κατά πολύ πιθανότερο να γίνει εν μέσω εκλογικών αναταραχών, κρίσεων και αστάθειας ή και ακυβερνησίας, καταστάσεις που ευδοκιμούν στην σύγχρονη πραγματικότητα.

Θα επισημάνω τελειώνοντας ότι, παρά τους τόνους λάσπης που δέχθηκε και δέχεται το κίνημά μας από τους διαφόρων τοποθετήσεων αντιπάλους, εμείς συνεχίζουμε απερίσπαστοι τον δρόμο μας και δηλώνουμε πως «ό,τι δεν μας καταστρέφει μας κάνει ισχυρότερους». Αγωνιζόμαστε για να γίνει πραγματικότητα το όραμα της Νέας Μεγάλης Ελλάδος. ΓΙΑ ΛΑΪΚΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!

Α.Μ.Π.
Περιοδικό ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, Απρίλιος 1993