Το ημερολόγιο έδειχνε 17 Αυγούστου του 480 π.χ. Κάποιοι απο τους
οποίους έχουμε την τιμή να υποστηρίζουμε ότι καταγόμαστε, στέκονταν
απέναντι σε έναν πολυάριθμο στρατό ο οποίος όμως έπασχε απο κάτι το
οποίο και δεν διορθώνεται με κανενός είδους εκπαίδευση.
Έπασχε απο τον φόβο που έχει κάποιος όταν έχει άδικο και έρχεται
ως εισβολέας και κλέφτης στο σπίτι κάποιου και έκεινοι ήξεραν πολύ
καλά το πόσο άδικο είχαν σε ότι έκαναν.
Απο την άλλη πλευρά μία χούφτα ψυχωμένοι άνθρωποι και γεννημένοι
πολεμιστές κλήθηκαν έκεινη τη ζεστή αυγουστιάτικη μέρα (την ίδια εποχή
που εμείς προτιμούμε να κάνουμε τα μπάνια μας σε κάποια παραλία και να
πέρναμε ανούσια τον καιρό μας "γεμίζοντας" όποιες μπαταρίες μας έχουν
απομείνει) να γράψουν ιστορία έναντι των εαυτών τους,των δικών τους
προγόνων αλλα και των επόμενων γεννεών.
Βλέπετε,η ιστορία δεν έρχεται για να σε βρεί πάρα εσύ την
δημιουργείς με τις πράξεις η και καμιά φορά με την απραξία.
Ο αγώνας
άνισος αριθμητικά και μαθηματικά χαμένος όμως αυτό τους έδινε
μεγαλύτερη ώθηση στο παράτολμο εγχείρημα τους, γιατί εκείνοι οι
μαχητές και οικογενειάρχες, εκείνα τα ανθρώπινα πλάσματα τα οποία
έμαθαν να στέκονται πέρα απο τον χρόνο και τον τόπο που διέπουν μία
απλή φυσική ύπαρξη, ήξεραν καλά πως δεν θα ξήμερωνε άλλη ημέρα για
εκείνους πάνω στην γή και είχαν πλήρη συναίσθηση της θυσίας τους και
εκείνη την ώρα με την στάση ζωής τους έβαζαν άλλη μία ακόμη τεράστια
πέτρα πάνω στο μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού ανά τους αιώνες γιατί
τα μνημεία ενός πολιτισμού δεν είναι ποτέ και μόνο υλικά παρά τα υλικά
ειναι απόρεια των πνευματικών προιόντων της διανόησης ενός έθνους.
Εκείνη λοιπόν την ιερή στγμή έχτιζαν μαζί με όλους τους
προηγούμενους άλλα και τους επόμενους που ακολούθησαν το παράδειγμα
τους, το τείχος της θυσίας της φυσικής ύπαρξης και της πλήρους
αφιέρωσης σε μια αιώνια ιδέα όπως η πατρίδα.
Υλικό τους ότι πολυτιμότερο μπορεί να προσφέρει ένας άνθρωπος,η
ίδια τους η ζωή.
Αν τους ρωτούσες θα έλεγαν ότι απλώς έκαναν το καθήκον τους και ότι
δεν είχαν μάθει να ξεφέυγουν προκειμένου να γλυτώσουν το σαρκίον τους
με τον έναν η τον άλλον τρόπο,εξάλλου η παιδεία τους και ο τρόπος της
ζωής τους, τους έκανε να το απεχθάνονται αυτό.
Απέναντι τώρα και απο αυτούς και τους εχθρούς τους στεκόμαστε εμείς.
Πόσο άθλιοι και μικροί δείχνουμε... ένα θέαμα πραγματικά γελίο
για όποιον μπορεί να μας διακρίνει μέσα στο χρόνο και να δεί την τόση
διαφόρα μας μαζί τους,ένα συνοθύλευμα απο κακώς εννούμενα
εγωιστές,δειλούς,τυχοδιώκτες σαπισμένους εώς το μεδούλι και άρρωστους
απο την αρρώστια που μας θέλει να μην νοιαζόμαστε για κανέναν άλλον
παρά για τον μικρό και ασήμαντο εαυτό μας, χαμένους πραγματικά στους
μικρόκοσμους που πλάθουμε προκειμένου να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι
ζούμε.
Έναν εαυτό που τροφοδοτούμε με εγωισμό γιατί στην ουσία γνωρίζουμε
οτι δεν είμαστε παρά ένα φτερό στον μανιασμένο άνεμο της αιωνιότητας
και προσπαθούμε να χρησιμοποιήσουμε ως πραγματικά βαρύδια προκειμένου
να δικαιολογίσουμε την υπαρξή μας ότι αθλιέστερο και ιδιοτελές
μπορούμε να φανταστούμε.
Προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε μια ύπαρξη που καμία σημασία δεν
έχει και αν χάθει την επομένη και γιατί μάθαμε να αγνοούμε , βλέπετε,
οτι η φυσική μας παρουσία είναι σαφώς πεπερασμένη και ανούσια αν δεν
εξυπηρετεί το σύνολο και μία αιώνια ιδέα όπως αυτή της πατρίδας.
Και μείς στέκουμε νομίζωντας πως ζούμε... όμως τι διαφορά ανάμεσα
στο αναπνέω και στο ζώ.Έμεις απλά αναπνέουμε στρουθοκαμηλίζοντας και
κλαίγοντας για τα παθήματα μας,παρακαλώντας για δανεικά και υπό τους
ορούς που τα παίρνουμε αγύριστα, έτσι ώστε να περάσουμε καλά για ακόμα
μία μέρα (όπως εννοιεί ο καθείς μας το "καλά"),δουλέυοντας και
μαζέυοντας υλικά αγαθά μόνο γιά εμάς και γιά τους "δικούς¨μας¨και
φυσικά προσπαθώντας να ξεχάσουμε.
Να ξεχάσουμε την θυσία όλων αυτών όπως κάνουμε σχεδόν πάντα όταν
μας θυμίζουν κάποιοι με τις πράξεις τους ότι υπάρχουν χιλιάδες φορές
ανώτεροι απο εμάς και πνίγουμε για πάντα την ανυπαρξία μας μέσα σε
ανούσιες ασχολίες και κάθε λογής δραστηριότητες που μας κάνουν να
ξεχνάμε το πόσο ασήμαντοι καταντήσαμε να είμαστε.
Δυστυχώς ο δικός μας τωρα τελευταιώς εντονότερα διεθνιστικός
"πολιτισμός¨δεν μας έμαθε ποτέ τί σημαίνει να συναναστρέφεσαι πάντα
τους καλύτερους σου ,παρά μόνο το αντίθετο, το πώς δηλαδή μπορείς να
συναναστραφείς με χειρότερους σου προκειμένου να νιώσεις εσύ
καλά,γιατί βλέπετε οτι είναι πολύ πιό έυκολο να καταστρέψω απο το να
χτίσω το οτιδήποτε και είναι πραγματικά λιγοστοί όσοι πέρνουν τον
αντίθετο αλλά σωστό δρόμο.
Ανταμοιβή αυτών των ξεχωριστών ανθρώπινων πλασμάτων είναι πάντοτε η
απαξία και η μοναξιά του πρωτοπόρου, εκείνου του ανθρώπου που
πραγματικά άνω θρώσκει και οδηγεί τους υπόλοιπους τυφλούς συνανθρώπους
του προς την συνάντηση με το αιώνιο Ον, τον πραγματικό θεό.
Εδώ και αρκετό διάστημα έχω ξεκινήσει μία κίνηση που υποστηρίζει
οτι θα πρέπει να καθιερωθεί η 17η αυγούστου (η ημέρα έναρξης της μάχης
των Θερμοπυλών) ως εθνική μας εορτή, και πέραν τούτου να επιδιωχθεί, η
ίδια ημέρα να εορτάζεται ως διεθνής ημέρα πατριωτισμού και ανδρείας.
Η ανταπόκριση ως αναμενόμενο ήταν μικρή όμως πραγματική συγκίνηση
μου προκάλεσε το ενδιαφέρον ξένων για όλο αυτό το ζήτημα
(πράγμα που επιβεβαιώνει την θέση την οποία και διατυπώνω παρακάτω)
και μεγαλύτερη πικρία η αδιαφορία ορισμένων ιθυνόντων αν και αυτή στο
τέλος είναι κάτι το εξίσου αναμενόμενο υπό τις παρούσες συνθήκες που
όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε.
Οι θυσίες των πραγματικών αγωνιστών κύριοι, δεν θα πρέπει επουδενί
να είναι προιόν εκμμετάλευσης και κέρδους οιασδήποτε μορφής απο
κανέναν τυχοδιώκτη και έμπορο της ελλάδας και του πατριωτισμού εν
γέννει για τον απλούστατο λόγο του ότι είναι κάτι πέρα απο όλα αυτά
που με βάση την μικροαστική η όπως αλλιώς θέλετε να την ονομάσετε,
αντίληψη σας, αδυνατείτε να αντιληφθείτε, και γιατί είναι κάτι το
οποίο είτε το θέλουν κάποιοι ή όχι , στέκεται πέρα απο τα δικά τους
μικρά και ταπεινά αισθητήρια του κόσμου τούτου ,κάτι που στέκει πέρα
και μακριά απο τον πεπερασμένο ανθρώπινο χρόνο και τόπο, ενώ οι ίδιες
οι θερμοπύλες δεν αποτελούν καν κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι γής πάρα
ομοιάζουν περισσότερο με μία κατάσταση του μυαλού και μια στάση ζωής
απέναντι σε ιερά και όσια, αυτό είναι στην ουσία τους,και εκείνο το
κομμάτι της δικής μου πατρίδας αλλά και ο κάθε τόπος όπου θυσιάστηκαν
άνθρωποι για κάτι το οποίο δεν είναι αντιληπτό απο τις γνωστές
αίσθησεις,για κάτι το οποίο ανήκει σε έναν ανώτερο πνευματικό κόσμο
και όλοι εμείς οι μικροί και ταπεινοί προσπαθούμε με τις όποιες μας
δυνάμεις να αφουγκραστούμε.
Πολλοί λίγοι είναι αυτοί που το κατακτούν και φτάνουν στην θέωση όπως
άλλωστε γίνεται με όλα τα μεγάλα αγαθά που κόποις κτώνται,ενώ οι
περισσότεροι ούτε καν είναι ποτέ σε θέση να αντιληφθούν το μεγάλο
δώρο και τις ευκαιρίες της ζωής καθώς και το πόσα χάνουν προσπαθώντας
να ξεχάσουν ότι ζούν και απλώς αναπνέουν.
Τέλος, ας παραδειγματιστούμε επιτέλους απο το πώς διαχειρίστηκαν
εκείνοι τις δικές τους ζωές και ας μην σκορπίζουμε το δώρο του θεού
που μας δώθηκε αφειδώς, στον κάλαθο της ασημαντότητας και ας μην
φοβόμαστε να δούμε με τα μάτια της ψυχής μας το χέρι που μας τείνουν
οι ψυχές όλων των μαχητών και αγωνιστών ηρώων μας παρά ας το
κρατήσουμε σταθερά προκειμένου να βγούμε απο την κινούμενη άμμο και
τον φαύλο κύκλο στον οποίο έχουμε περιπέσει.
Είναι πραγματικά ο μοναδικός σωστός δρόμος.
Η ΑΠΑΞΙΑ ΙΔΙΟΝ ΤΩΝ ΑΣΗΜΑΝΤΩΝ...
Νικηφορος Βυζαντινος
Αθηνα,Απριλιος 2010
http://iperalitheias.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου