Παραμύθι Δίχως Τέλος

Μια φορά κι ένα καιρό σε ένα μέρος πολύ πολύ μακρινό ήταν κάποιες πόλεις φτιαγμένες ακριβώς όπως και οι δικές μας. Τσιμέντο παντού, κάπου κάπου λίγο πράσινο να σπάει τη μονοτονία, πολυκατοικίες, δρόμοι, αυτοκίνητα και φυσικά αυτά τα παράξενα όντα με τα δύο πόδια – οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι λοιπόν δεν είχαν πολλές διαφορές από αυτούς που συναντάμε κάθε μέρα στη μικρή μας πόλη. Υπήρχαν φυσικά οι πλούσιοι με τα εντυπωσιακά αμάξια, οι απλοί αστοί που τρέχαν μονίμως για τις δουλειές τους, οι πιο φτωχοί που έψαχναν για δουλειά, οι μετανάστες και οι ζητιάνοι. Ήταν επίσης πολύ εύκολο σ’αυτό τον τόπο να ξεχωρίσεις τους «δημοκράτες», τους «φιλελεύθερους», τους κομμουνιστές, τους βολεμένους δεξιούς, τους αναρχικούς, τους προβλέψιμους επαναστάτες κάθε παράταξης και τους εθνικιστές. Εάν κοιτούσες από ψηλά αυτή την πόλη, αυτές τις πόλεις τίποτα δε θα σου έμοιαζε ξένο, τίποτα δε θα σε έκανε να νιώσεις έκπληξη, τίποτα δε θα σε έκανε να πιστέψεις πως δεν είναι αυτή η πόλη που μεγάλωσες. Συνεχίζοντας την ξενάγηση σε αυτό τον τόσο μακρινό τόπο οι ομοιότητες πληθαίνουν. 

Οι «δημοκράτες» αστοί είναι έτοιμοι να πουλήσουν το παιδί τους ή τη μάνα τους για τη βόλεψή τους, οι «φιλελεύθεροι» είναι έτοιμοι να βρίσουν την τηλεόρασή τους επειδή κάποιος έκανε ένα ομοφοβικό σχόλιο και όταν φυσικά ο γιος τους ο Γιωργάκης τους φέρει τον Βαγγέλα για σύντροφό του θα πάθουν σοκ κρύβοντάς το βέβαια με περισσή υποκρισία. 

Οι πλούσιοι θα πάνε σε φιλανθρωπικά γκαλά για τα παιδάκια της Αφρικής που πεινάνε χωρίς να σκεφτούν ότι ένα ζευγάρι από τα παπούτσια τους θα έσωζε περίπου χίλια από δαύτα, οι εργαζόμενοι θα παραπονεθούν για τους μισθούς και την ασφάλιση που δε τους παρέχει το αφεντικό τους αλλά τη Δευτέρα θα είναι έτοιμοι να του γλείψουν τα παπούτσια για να κάνουν καλύτερη εντύπωση, οι φτωχοί θα κάνουν τράκα τσιγάρο και καφέ και θα πουν έχει ο Θεός μωρέ.

Οι κομμουνιστές θα φωνάξουν στις πορείες τους και μετά θα πάνε να τα σπάσουν στο φεστιβάλ της ΚΝΕ με λίγο Βασίλη και Γιώργο. Οι αναρχικοί θα πάνε εξάρχεια να ξοδέψουν τα λεφτά του μπαμπά βουλευτή και της μαμάς δικαστικού κ(λ)άνοντας επανάσταση. Οι βολεμένοι δεξιοί θα νιώσουν εθνικά υπερήφανοι που ο χοντρομπαλάς βαψομαλλιάς αρχηγός τους πήγε σε αντιφασιστική επέτειο και βέβαια οι προβλέψιμοι επαναστάτες της δεκάρας που θα κάνουν τα πάντα για να αποδείξουν πως κι αυτοί υπάρχουν. Καθημερινά ατελείωτα παραμύθια η ζωή τους.  

Παραμύθια δίχως όνομα μα και δίχως ουσία. Ιστοριούλες καθημερινής τυποποιημένης τρέλας. Άχρωμοι άνθρωποι με προβλέψιμα κίνητρα και μικροπρεπείς στάσεις. Α! Ξέχασα να αναφέρω τους εθνικιστές. Εκείνοι με τη μοναδική αξιοπρέπεια που τους έχει απομείνει μετά από τόσες εθνικές προδοσίες και κουκουλώματα της παρακρατικής τρομοκρατίας που μόνο τους αστούς τρομοκρατεί μάχονται και παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο της χώρας τους. Σε αυτόν λοιπόν τον τόπο που τόσο πολύ μοιάζει με τον δικό μας η καθημερινότητα κυλά βαρετά κ άχρωμα όπως ακριβώς το σύστημα προστάζει. Τίποτα συγκλονιστικό δε συμβαίνει καθώς οι άνθρωποι ζουν υπνωτισμένοι. Οι εθνικιστές μόνο προσπαθούν να σπάσουν τη μονοτονία του συστήματος με κραυγές αγωνίας και πόλεμο συνειδήσεων. Όντας χρόνια σε αυτό τον Ιερό Αγώνα έχουν μάθει πλέον πολλά. Πώς να φυλάγονται από τους επαρχιώτες και πολλά υποσχόμενους αστυνομικούς, πως να ξεχωρίζουν όταν μια κατάσταση αξίζει να την πολεμήσεις και πότε απλά σε πάνε σα πρόβατο σε σφαγή, πότε να μιλάς γι’αυτά που πιστεύεις και πότε να μιλάνε οι γροθιές σου, με ποιο τρόπο θα αφυπνίσεις περισσότερο κόσμο και με ποιό τρόπο πρέπει να κινηθείς για να επιτύχεις τη Νίκη. Αυτό που μάθαν βέβαια στα τόσα χρόνια τους εκεί είναι η προδοσία! Χιλιάδες πωρωμένοι «συναγωνιστές» μα και χαμηλών τόνων «αξιόλογα» παιδιά πρόδωσαν επί σειρά ετών τους αδερφούς τους, τις Ιδέες τους, τον ίδιο τους τον εαυτό. Γελοιοποιήθηκαν ξανά και ξανά προσπαθώντας να αποδείξουν την αξία τους. Μια αξία φυσικά ανύπαρκτη και κενή. Ακόμα και όταν έτρωγαν τα μούτρα τους πάνω σε δικά τους συμπλέγματα είχαν κάποιον να κατηγορήσουν για την αποτυχία τους. Άλλες φορές συνεργάστηκαν με το κράτος ή με κρατικούς μηχανισμούς και βουλευτές κάνοντας «αγώνα», άλλες φορές συνεργάστηκαν με παρακρατικούς μηχανισμούς ρουφιανεύοντας τα αδέρφια τους ή βγάζοντας όλα τους τα κόμπλεξ με την κάλυψη όσων μέχρι πρότινος έβριζαν και άλλες φορές δημιουργούσαν τις δικές τους φούσκες (φούσκες από φιλοδοξίες ηλιθίων και ματαιόδοξων σχεδίων κάθε λογής αναπηρίας). Μα η αλήθεια είναι πως υπήρχε λόγος που όλοι αυτοί τους έβριζαν και τους κακολογούσαν. Είχαν κάνει κάτι τόσο άσχημο και σοβαρό οι εθνικιστές που τους άξιζε αυτό. Κατάφεραν το δικό τους παραμύθι να το κάνουν Ιστορία και την Ιστορία τους να την κάνουν πραγματικότητα με οποιοδήποτε κόστος χωρίς να φοβούνται ή να δειλιάζουν. Και οι υπόλοιποι μείναν απλά στη αφάνεια. Μείναν στη μιζέρια και στο ανούσιο παραμύθι τους. Ένα παραμύθι δίχως τέλος μα και δίχως κανέναν να το ακούει. Χιλιάδες παραμύθια δίχως χρώμα και κοινό κυκλοφορούν κάθε μέρα σε αυτή τη μακρινή πόλη. Είναι πράγματι θλιβερό. Μια αέναη προσπάθεια για προσοχή για τους προαναφερθέντες, μια ατελείωτη υποκρισία για τους φιλελεύθερους, μια ασταμάτητη μιζέρια για τους κομμουνιστές, μια φοβερή απάθεια για τους βολεμένους δεξιούς, μια εξευτελιστική ψευτιά για τους αναρχικούς. «Είστε τραγικοί κύριοι» σκέφτηκε από μέσα του ο παρατηρητής του μακρινού αυτού τόπου. Δε θα μπορούσε να διαφωνήσει κανένας. Όταν οι Εθνικιστές γράφουν Ιστορία , εσείς θα υποκλίνεστε και θα βυθίζεστε στους ψιθύρους σας. Τα χέρια ψηλά και οι σημαίες κυματίζουν. Οι εχθροί σωπαίνουν και οι φίλοι χαμογελούν. «ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ Η ΓΗ ΘΑ ΤΡΕΜΕΙ» αναφώνησαν οι Εθνικιστές. Το ταξίδι του παρατηρητή και του ξεναγού έληξε. Το χαμόγελο δεν έχει σβήσει ακόμα. Ούτε το παραμύθι είχε τελειώσει. Ποτέ δεν τελειώνει.



Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική και οποιοδήποτε πρόβλημα να λυθεί με τη συγγραφέα του παραμυθιού σε ώρες Γραφείων!

 

http://resistance-hellas.blogspot.com/