Ελληνικός Εθνικισμός

«Χρωστάμε σ’ όσους ήρθαν, πέρασαν,
θα ‘ρθούνε, θα περάσουν.
Κριτές θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί.»

Το νέο κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον

Στην μάχη των ιδεών και στην αντιπαράθεση των ιδεολογιών, δηλ. των οργανωμένων συστημάτων σκέψεως και αντιμετωπίσεως της πραγματικότητας, στο τέλος του 20ου αιώνος, η ανθρωπότητα δέχεται την πρόσκληση, αλλά και την πρόκληση, να πιστέψει και να εφαρμόσει τη μόνη ιδεολογία που απορρέει από την ίδια την φύση των ανθρωπίνων όντων και κοινωνιών, τον Εθνικισμό.
Μεταξύ του καταρρεύσαντος Μαρξισμού, μίας διεθνιστικής και ισοπεδωτικής θεωρίας και άρα αντι-ανθρώπινης, η εφαρμογή της οποίας στην πράξη συσσώρευσε αμέτρητες συμφορές στις χώρες εφαρμογής του, και του Φιλελευθερισμού, μίας εξ’ ίσου απάνθρωπης και αφύσικης υλιστικής θεωρίας, ο Εθνικισμός προβάλλει ως η εφικτή λύση στα προβλήματα των ανθρωπίνων κοινωνιών και του φυσικού περιβάλλοντος του πλανήτη.
Το ηθικό πρόσταγμα
Ο σύγχρονος, ανανεωμένος και ρεαλιστικός πολιτικός – ιδεολογικός λόγος του Εθνικισμού, επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε τον ερχομό του 21ου αιώνος με αναπτερωμένες ελπίδες για το μέλλον. Με την προϋπόθεση, βεβαίως, που αποτελεί εξάλλου την πεμπτουσία του, αλλά και το ηθικό πρόσταγμα του Εθνικισμού:
Επειδή τίποτα σε αυτό τον κόσμο δεν χαρίζεται, απαιτείται καθημερινώς και συνεχώς ΑΓΩΝΑΣ, τόσο για την βελτίωση των εξωτερικών συνθηκών και των όρων διαβιώσεως, όσο και για την εσωτερική ηθική και πνευματική ανέλιξη του καθενός μας ξεχωριστά.
Όποιος αντιτίθεται σε κάθε μορφή ισοπεδωτισμού, πρέπει να αντιληφθεί ότι με βάση την αρχή της διατηρήσεως της εθνικής και πολιτιστικής πολυμέρειας, πρέπει να αγωνισθεί εναντίον κάθε μορφής πολιτικού και ιδεολογικού κοσμοκρατορισμού και παγκοσμιοποιήσεως, που επιδιώκει την πολιτιστική ισοπέδωση και εξαφάνιση των εθνικών συνόλων. Επομένως, και εναντίον κάθε θεωρίας που επιδιώκει την χωρίς όρια και φραγμούς ανάμειξη και απορρόφηση των εθνών, εν ονόματι μίας δήθεν οικονομικής και τεχνολογικής «προόδου».
Η ιστορική ευθύνη
Αυτή ακριβώς η σύγκρουση μεταξύ του Εθνικισμού και των διεθνιστικών ιδεολογιών εστιάζεται στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν την φύση του ανθρωπίνου όντος. Οι μεν υλιστές αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο σαν μία “μηχανική μονάδα”, αποκομμένο από το παρελθόν του, σαν έναν κόκκο στην άμμο της “πολυ-πολιτισμικής” ή της “κολεκτιβιστικής” κοινωνίας του απρόσωπου οικονομικού συμφέροντος. Ο δε Εθνικισμός, τοποθετώντας τον Άνθρωπο στη θέση που του αξίζει, ως μέλους της διαχρονικής εθνικής του κοινότητος, του δίδει ηθικό περιεχόμενο και ιστορική ευθύνη:
Να δώσει στις επόμενες γενιές μία ισχυρότερη πατρίδα, ένα ισχυρότερο έθνος, μέσα από την ολοκλήρωσή του σε πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες, στις οποίες συμμετέχει ενεργά και συνειδητά.
Ελευθερία και πολιτισμός
Ο Εθνικισμός διακηρύττει την ανάγκη υπάρξεως και διατηρήσεως της αυτοτέλειας και της απρόσκοπτης αναπτύξεως των εθνικών συνόλων. Ιδιαιτέρως δε των μικρών πληθυσμιακά εθνών και της διαφυλάξεως της πολιτιστικής τους κληρονομιάς που αποτελεί πλούτο για την ανθρωπότητα και στοιχείο ελευθερίας για τα έθνη. Καθώς μάλιστα, ο Ελληνικός Εθνικισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος και ταυτισμένος με την Ελευθερία και τον Πολιτισμό.
Το φαινόμενο του Πολιτισμού είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την παρουσία και την δράση διαφορετικών ανθρωπίνων ομάδων, αρχικά φυλετικών συνόλων, και σήμερα εθνικών συνόλων. Όταν παύσουν να υπάρχουν τα έθνη, θα παύσουν να υπάρχουν και εθνικοί πολιτισμοί και επομένως σταματά η πολιτιστική εξέλιξη της ανθρωπότητας. Διότι η ανθρώπινη ιστορία είναι αποτέλεσμα της άμιλλας μεταξύ εθνικών συνόλων στο πολιτικό, πολιτιστικό και οικονομικό επίπεδο, η οποία και δεν σταματάει ποτέ.
Όσοι αγνόησαν ή προσπάθησαν να υποκαταστήσουν αυτές τις απλές αλήθειες με αφύσικες και τερατώδεις προσπάθειες ισοπεδωτισμού και εξαφανίσεως των εθνών, διαπιστώνουν έντρομοι τα αποτελέσματα εφαρμογής αυτών των θεωριών, και τις αιματηρές συνέπειές τους, στις χώρες του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Το έθνος
Εξ ίσου όμως ψεύτικες ηχούν και οι φιλελεύθερες απόψεις και θεωρίες περί «τέλους της ιστορίας», οι οποίες προσπαθούν να πείσουν ότι με την επιβολή παγκοσμίως της οικονομίας της αγοράς και της εξαφανίσεως των εθνικών και πολιτιστικών διαφορών θα φθάσουμε ευτυχείς στο τέλος των συγκρούσεων και των ανταγωνισμών που καταγράφει η ιστορία της ανθρωπότητος, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι κάτι τέτοιο θα σημάνει και το τέλος της ιδίας της ανθρωπότητας.
Ο Εθνικισμός, ως ο αντίποδας του Διεθνισμού – Υλισμού, προβάλλει σήμερα ως η μοναδική λύση στην εξισορρόπηση της πορείας του ανθρώπου, θεωρώντας το ΕΘΝΟΣ ως την υπέρτατη αξία και ως τη μοναδική ανθρώπινη κοινότητα που δημιουργεί πολιτισμό και κινεί την ιστορία. Επομένως, το Έθνος αποτελεί ένα αντικειμενικά υπαρκτό διαχρονικό σύνολο και συνάμα ένα πνευματικό γεγονός και δεν είναι μία θεωρητική σύλληψη, ούτε ένα τεχνητό κατασκεύασμα.
Έθνος δε, είναι ένα σύνολο ανθρώπων κοινής καταγωγής, των οποίων η κοινή ιστορική πορεία στον γεωπολιτικό τους χώρο διαμόρφωσε ενιαία εθνική συνείδηση, κοινή γλώσσα, κοινή θρησκεία, κοινά ήθη και έθιμα, κοινό πολιτισμό και παραδόσεις. «Το όμαιμον, ομόγλωσσον, ομόθρησκον και ομότροπον» του Ηροδότου.
Σε πολιτικό επίπεδο, το Έθνος είναι η βασική νομιμοποιητική αξία κάθε πολιτικής πράξεως καθώς θέτει ηθικά όρια στη λειτουργία της πολιτικής και δεν υπάρχει προς εξυπηρέτηση προσωπικών, ταξικών ή υλιστικών συμφερόντων.
Η εθνική κοινότητα είναι αυτή που χαρίζει στο άτομο την γλώσσα με την οποία αντιλαμβάνεται τον κόσμο, με την οποία επικοινωνεί και σκέπτεται. Η εθνική κοινότητα προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό τις οικονομικές του δυνατότητες, καθώς οι προκλήσεις του περιβάλλοντος των ωθούν σε συγκεκριμένες οικονομικά επωφελείς συναλλαγές. Η εθνική κοινότητα, τέλος, του μεταδίδει τις ηθικές και πολιτιστικές αρχές και τον εξοικειώνει με ορισμένους τρόπους τοποθετήσεως απέναντι στη δημιουργία και τον πολιτισμό.
Εν κατακλείδι, η εθνική υπόθεση είναι υπόθεση διατηρήσεως της ατομικής ταυτότητος, της προσωπικής ελευθερίας και επομένως αφορά άμεσα και καθοριστικά τα άτομα. Είναι όμως ταυτοχρόνως και ο μηχανισμός υπερβάσεως του ατόμου σε ένα διαχρονικό σύνολο που προϋπάρχει του ατόμου και θα υπάρχει και μετά από αυτό. Αυτό δίδει προοπτική και αξία στο ανθρώπινο ον.
Το άτομο
Επειδή ακριβώς το βασικό χαρακτηριστικό του έθνους είναι η δημιουργία αξιών και πολιτισμού, η ολοκλήρωση ενός ατόμου δεν επιτυγχάνεται απλώς με την αυτόματη συγκροτητική διαδικασία που λαμβάνει χώρα στα πλαίσια της εκμαθήσεως της γλώσσας και της αφομοιώσεως ορισμένων πολιτιστικών αρχών και αξιών, αλλά απαιτείται μία ατομική πράξη στρατεύσεως προκειμένου να κατακτηθεί η αρμονία της βουλήσεως και της συνειδήσεως με τα αντικειμενικά κληρονομούμενα στοιχεία που συγκροτούν το Είναι, εκάστου ανθρώπου.
Απλούστερα, παρ’ ότι το γεγονός της γεννήσεως εντός της εθνικής κοινότητος αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση της εθνικής ταυτότητος, δεν είναι από μόνο του ικανό να επιφέρει την σύνδεση του ατόμου με το έθνος του. Στο σημείο αυτό και για να διανυθεί η ψυχολογική αυτή διαδρομή απαιτείται μία στάση ενεργητική, μία στάση που αναζητά την ταυτότητα και την ουσία «του να είσαι Έλλην» και καταλήγει να αναζητά την προσωπική αρμονία μέσα από την αλληλεγγύη προς τους ομοεθνείς και την αναίρεση των πολιτικών και κοινωνικών αντιφάσεων.
Ο ηρωικός τρόπος ζωής
Αυτή η στάση συνειδήσεως, αυτός ο τρόπος ζωής που θέτει ως κριτήριο της πολιτικής στρατεύσεως την ταύτιση της ατομικής πολιτικής δράσεως με την συλλογική εξέλιξη, που θέτει κριτήρια του «Ελληνικού» και δεν αρκείται στην τυπικότητα, που τελικώς διαμορφώνει ερμηνευτικά έναν δυναμικό, παραδοσιακό και, ταυτόχρονα, αενάως εξελισσόμενο Ελληνισμό, είναι η στάση του ενσυνειδήτου Έλληνος, είναι ο «εθνικιστικός-ηρωικός τρόπος ζωής» στο επίπεδο της ατομικότητας.
Με αυτό τον τρόπο το άτομο κατακτά την προσωπική του αρμονία, καθώς συμφιλιώνεται με τα αντικειμενικά στοιχεία που συγκροτούν τον εαυτό του και, ταυτοχρόνως, συμβάλλει καθοριστικά στο πολιτιστικό γίγνεσθαι, και εν γένει, στην εξέλιξη της εθνικής του κοινότητος στην οποία είναι μέλος.
 Στράτευση και σύγκρουση
Οι σημερινές οικουμενιστικές θεωρίες, που δεν έχουν καμία σχέση με την οικουμενικότητα του Ελληνικού πνεύματος, είναι εσφαλμένες και ανήθικες. Εσφαλμένες, διότι δεν σέβονται την αντικειμενική ύπαρξη των εθνών και επομένως τα αντικειμενικά στοιχεία που συγκροτούν τα άτομα και, άρα, οδηγούν σε έναν άνθρωπο δίχως πολιτιστικές ρίζες και ταυτότητα, δίχως παρελθόν και, επομένως, δίχως κριτήρια για το μέλλον. Είναι ανήθικες, διότι αποπειρώνται να οικοδομήσουν έναν κόσμο χωρίς διαφορετικότητα, και άρα, έναν κόσμο χωρίς ελευθερία επιλογών.
Ο Ελληνικός Εθνικισμός με τη συνείδηση της ιδιαιτερότητας του Ελληνικού έθνους οφείλει να δώσει την μεγάλη μάχη για την ισχυροποίηση των δεσμών μεταξύ των μελών του έθνους, για την ανάπτυξη της ευθύνης του ατόμου απέναντι στο σύνολο, για την διασφάλιση της υποχρεώσεως του συνόλου να προασπίσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την ελευθερία και τα ατομικά δικαιώματα.
Στην παρούσα φάση των διεθνών ανακατατάξεων και εξελίξεων, σε αυτά τα κρίσιμα χρόνια για την πατρίδα μας, εμείς οι Εθνικιστές αισθανόμαστε την ανάγκη να αποτελέσουμε τον καταλύτη της συστρατεύσεως όλων των πατριωτικών δυνάμεων για να δοθεί με επιτυχία η μάχη του Μέλλοντος, δεδομένου ότι η Ελλάς και η κοινωνία μας διέρχονται εδώ και πολλά χρόνια μία βαθιά πολιτική, ηθική και οικονομική κρίση.
Καλούνται λοιπόν όλοι οι Έλληνες πατριώτες να αγωνισθούν, ώστε η πατρίδα μας να γίνει και πάλι σεβαστή στους φίλους της και επίφοβη στους εχθρούς της. Πατριώτες δε, είναι όλοι οι Έλληνες, εκτός βεβαίως από εκείνους που η δράση και η συμπεριφορά τους στο πολιτικό, πολιτιστικό και οικονομικό επίπεδο έχει ταυτισθεί με την εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων και επιδιώξεων.
Η οικονομία
Η εθνική κυριαρχία επί των πόρων και η οικονομική αποτελεσματικότητα, σε συνδυασμό με την κοινωνική δικαιοσύνη και την γενικότερη εθνική πολιτική, αποτελούν τους βασικούς άξονες της πατριωτικής οικονομικής αντιλήψεως. Η κατοχή δηλ. της οικονομικής ισχύος από μέλη του έθνους και η βελτιστοποίηση των αποτελεσμάτων της οικονομικής δραστηριότητος. Τον εθνικό πλούτο της Ελλάδος πρέπει να τον διαχειρίζονται Ελληνικές οικονομικές δυνάμεις, και ειδικότερα, αυτές που θα αποδειχθούν στην πράξη ικανότερες και αποτελεσματικότερες.
Είναι λοιπόν απαραίτητη η διασφάλιση ενός περιβάλλοντος ελευθέρου ανταγωνισμού εντός της εθνικής οικονομίας, εμποδίζοντας την ανάπτυξη ολιγομονοπωλιακών ή μονοπωλιακών συνθηκών που στρεβλώνουν την κατανομή των πόρων και την οικονομική αποτελεσματικότητα. Αυτό θα επιτρέψει την ανάπτυξη μίας υγιούς και ισχυρής οικονομίας, με την ταυτόχρονη εξασφάλιση μέσω κοινωνικών θεσμών ενός αξιοπρεπούς πλαισίου διαβιώσεως για ολόκληρο τον Ελληνικό λαό.
Το εθνικό κράτος στέκεται εμπόδιο σε όσες δομές αναπαράγουν και διατηρούν μία αποχαλινωμένη κοινωνία, όπου μοναδικό κριτήριο είναι το υλικό κέρδος και τελικός στόχος ένας άκρατος καταναλωτισμός. Μία κοινωνία κατακερματισμένη μεταξύ εχόντων και μη εχόντων, εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων, εξουσιαστών και εξουσιαζομένων, των οποίων η μοναδική απασχόληση είναι η ανατροπή των μεν από τους δε.
Η κοινωνία
Οι Ελληνικός Εθνικισμός πιστεύει στην «κοινωνία της ευθύνης», της οποίας τα χαρακτηριστικά είναι ένα ενιαίο και αλληλέγγυο κοινωνικό σύνολο από υπεύθυνα και υπερήφανα για τον κοινωνικό τους ρόλο άτομα. Με δεδομένη την κοινωνική αρμονία, η μοναδική αποστολή θα είναι η επαναφορά του Ελληνικού έθνους ως σημαντικού παράγοντος στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, πολιτικά, οικονομικά και, κυρίως, πολιτιστικά. Και αυτή η επαναφορά δικαιωματικά ανήκει στο Ελληνικό έθνος, το οποίο έχει συμβάλει καθοριστικώς στη δημιουργία του ανθρωπίνου πολιτισμού.
Το δίλημμα. 
Κάθε έθνος, όπως και κάθε φυσικός οργανισμός, βρίσκεται κάποια στιγμή της Ιστορίας του μπροστά στο σκληρό δίλημμα. Ή θα μπορέσει να απαντήσει επιτυχώς στις προκλήσεις του περιβάλλοντός του, ή θα πεθάνει. Ή θα προσαρμοσθεί και θα κατευθύνει καταλλήλως τις αντικειμενικές πολιτικές και πολιτιστικές συνθήκες, ή θα αφανισθεί.
Σε αυτό το αναπόφευκτο δίλημμα, σε αυτή την αέναη σύγκρουση, οι Έλληνες εθνικιστές κηρύσσουμε μία πανεθνική συστράτευση όλων των Ελλήνων πατριωτών, όλων εκείνων που θέλουν να δώσουν την μεγάλη μάχη επιβιώσεως του έθνους. Εκμεταλλευόμενοι τις συνθήκες του περιβάλλοντος, προβλέποντας τις εξελίξεις, δρώντας συλλογικά και αποφασιστικά, θα δώσουμε στον Ελληνισμό την συνέχεια της ιστορικής του προοπτικής.
Η μεγάλη σύγκρουση που έρχεται, η σύγκρουση μεταξύ του Εθνικισμού και του Διεθνισμού, μεταξύ των εθνικών συνόλων και της παγκοσμιοποιήσεως, θα πρέπει να βρει την Ελλάδα ισχυρή και αποφασισμένη. Θα δώσουμε νικηφόρα την μάχη της εθνικής επιβιώσεως, την μάχη της Ελευθερίας, της Δημιουργίας, την μάχη του Πολιτισμού.