Η δεύτερη γιορτή του περιοδικού Patria, του περιοδικού που έφερε μία άλλη διάσταση στον εθνικιστικό χώρο, του περιοδικού που έφτιαξε ο Δημήτρης Παπαγεωργίου, του περιοδικού που είναι πιο κοντά στο μέλλον, φέτος έχει μία ιδιαιτερότητα. Γίνεται χωρίς η ψυχή του περιοδικού να είναι εκεί. Χωρίς να είναι εκεί ο Δημήτρης...Η γιορτή, εκτός του ότι από μόνη της είναι πρωτοποριακή, είναι μία γιορτή αφιερωμένη στον Δημήτρη. Στο Δημήτρη που από τις 23 Ιανουαρίου ουσιαστικά δεν είναι ελεύθερος, μόνο και μόνο για τις απόψεις του. Στον Δημήτρη που από καιρό δούλεψε, αγωνίστηκε, πρότεινε και οραματίστηκε για αυτή την γιορτή. Ο Δημήτρης ήταν αυτός που μας παρακινούσε όλους για το πώς θα την κάνουμε καλύτερη. Και όλοι οι υπόλοιποι, αυτό ακριβώς κάνουμε. Παρά τα εμπόδια, παρά τις δυσκολίες, σταθήκαμε δυνατοί, προσπαθήσαμε και είμαστε έτοιμοι.
Έτοιμοι ήμασταν πάντοτε. Έτοιμοι ήμασταν ο κάθε ένας όταν αποφάσιζε σε αυτή την ζωή με ποιους θα πάει και ποιους άφηνε πίσω του. Όταν ο κάθε ένας από εμάς, αντί να ακολουθήσει συνηθισμένους δρόμους προτίμησε δρόμους αγώνα και προβληματισμού. Όταν ΟΛΟΙ μας, ανεξάρτητα από επιμέρους διαφορές και αντιλήψεις, ανταμωθήκαμε σε πεζοδρόμια, σε πορείες, σε κινητοποιήσεις με μία ελληνική σημαία στο χέρι. Όταν επιλέξαμε την σύγκρουση με μαρξιστές και φιλελεύθερους, με το κατεστημένο που φτιάξανε από το 1945 μέχρι σήμερα. Τα χρόνια περνούν, οι καταστάσεις διαφοροποιούνται, αυτό που όμως δεν δείχνει να αλλάζει, και απ' ό,τι φαίνεται δεν θα αλλάξει, είναι οι αντιλήψεις και οι απόψεις μας. Οι απόψεις για τις οποίες το σύστημα, στράφηκε ενάντια στον συναγωνιστή Δημήτρη. Με το να του στερήσει την προσωπική του ελευθερία, όπως έκανε και με άλλους στο παρελθόν. Γιατί ο Δημήτρης, όπως εύστοχα γράφτηκε, είναι το μέλλον.
Έχω λόγω της ιδιότητας μου ως συνηγόρου, το προνόμιο, να μπορώ να τον βλέπω συχνότερα και ευκολότερα στις φυλακές Κορυδαλλού. Όταν βρισκόμαστε λοιπόν, βλέπω έναν άνθρωπο με όραμα, βλέπω μία ψυχική δύναμη και μια λεβεντιά, βλέπω μία μαχητικότητα, μα και ταυτόχρονα μία ωριμότητα. Και βρίσκομαι στο σημείο να πω ότι εγώ είμαι αυτός που αποκομίζω από τις επισκέψεις, εγώ παίρνω δύναμη και θάρρος, παρά εκείνος. Όταν μιλούσαμε για την Κυριακή, νόμιζα πως δεν βρισκόμασταν εκεί, αλλά στα γραφεία μας στην Ζαλοκώστα. Όταν αναλύαμε τις λεπτομέρειες για την γιορτή, δεν είχα δίπλα μου εικόνα του που και σε ποια χρονική διάσταση βρισκόμουνα. Συζητούσαμε για το περιοδικό μας, για το περιοδικό που οραματίστηκε και έστησε. Και όταν έφυγα, και βάδιζα έξω από την πύλη των φυλακών, σε ένα όμορφο απόγευμα, αισθάνθηκα μία ηρεμία αλλά και ταυτόχρονα ένα πείσμα και μία θέληση. Όλα αυτά που μου δίνει τόσο απλόχερα η επαφή με έναν συναγωνιστή και φίλο, έναν άνθρωπο που στέκει όρθιος, γελαστός, που μας άνοιξε νέους δρόμους, που γεφύρωσε χάσματα και διαφορές μεταξύ μας, που μας κάνει όλους να είμαστε πιο σκεπτικοί, ταυτόχρονα πιο αποφασιστικοί, πιο δυνατοί, πιο ώριμοι.
Αυτή την Κυριακή, θα είμαστε όλοι στην γιορτή του Patria. Θα είμαστε εκεί ενωμένοι και δυνατοί. Για τον Δημήτρη. Για τις Ιδέες μας. Για το μέλλον που φέρνουμε όλο και πιο κοντά.
Τάσος Δημητρακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου