Αυτή είναι θαρρώ η πρώτη και βασικότερη ερώτηση που πρέπει να κάνουν οι Έλληνες στους επίδοξους κυβερνήτες τους. Η απάντηση θα είναι το δίχως άλλο «Μα τι ερώτηση είναι αυτή; Διαγωνισμό πατριωτισμού δεν κάνουμε!». Γιατί άραγε κανείς δεν ξεκινά από το απλό και θεμελιώδες; Γιατί εξανίστανται και υπεκφεύγουν όταν πρόκειται για την ουσία του ρόλου τους; Γιατί μόλις κανείς θέσει σε δημόσια συζήτηση την παράμετρο της φιλοπατρίας, ομόφωνα απαντούν πολιτικοί και δημοσιογράφοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης πως «Κανένας δεν είναι περισσότερο πατριώτης από τον άλλο»; Μα τι μας λέτε! Από πού προκύπτει το νεόκοπο θέσφατο; Ζούμε τάχα σε μια κοινωνία όπου οι ριψάσπιδες αποτελούν όνειδος και τιμωρούνται με δημόσια διαπόμπευση ή θάνατο; Αν κρίνουμε από την πρόσφατη Ιστορία, από την Κύπρο μέχρι τα Ίμια και τα δεκάδες γνωστά οικονομικά και ηθικά σκάνδαλα των τελευταίων ετών, οι εν λόγω χρίζονται μετά την πράξη τους «εθνικά κεφάλαια» και προωθούνται στα ύπατα αξιώματα.
Αν πάλι δεν αγαπάς την Ελλάδα σαν οντότητα, όχι σαν γεωγραφικό προσδιορισμό του τόπου αλλά σαν το ουσιαστικότερο κομμάτι της ύπαρξής σου, δεν αγαπάς και το λαό της. Αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και την πολιτεία όσων μας κυβερνούν τα τελευταία χρόνια. Αν το καλοσκεφτείτε, όλοι οι σωτήρες μας είναι υπερήφανοι για τα πλούσια βιογραφικά τους με τις λαμπρές σπουδές τους στα Πανεπιστήμια της Αμερικής ή της Αγγλίας και τη θητεία τους στη Μόργκαν-Στάνλεϋ ή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Έρχονται λοιπόν εδώ φορτωμένοι με τις ντιρεκτίβες που τους έδωσαν στο Τζωρτζτάουν και την Ουάσιγκτον, και οι Έλληνες τους φαίνονται ποταποί ιθαγενείς που χρειάζονται βούρδουλα για να μπουν σε τάξη, γιατί αυτοί έχουν κατακτήσει, τρομάρα τους, την αγγλοσαξονική τελειότητα.
Πώς να κυβερνήσουν έναν τόπο κι έναν λαό του οποίου τη φύση αρνούνται και τα ήθη του οποίου χλευάζουν; Πείτε για ελληνική φυλή σε έναν πολιτικό. Θα σχίσει τα ιμάτιά του πως δεν είναι ρατσιστής, δεν είναι εθνικιστής, μακριά οι λέξεις Έθνος και Φυλή. Περιμένει λοιπόν κανείς να κάνει προκοπή ο τόπος κι ο λαός μ’ αυτούς που τον απεχθάνονται και τον περιφρονούν, αλλά μαζεύονται σαν τα όρνεα να φάνε κομματάκια από το ταλαίπωρο σαρκίο του;
Ο τόπος μας, συναγωνιστές και συναγωνίστριες, αυτή η γη που ψήνει τα παιδιά της στην πέτρα και το αλάτι, που τα κανακεύει με το κελάρυσμα των ρυακιών της και τα αντρώνει με χορούς κάτω απ’ τους πεύκους και πλατάνια της, αυτή η γη που όλοι ποθούν κι όλοι υποτιμούν για να την αγοράσουν σε τιμή ευκαιρίας, δεν έχει ανάγκη τους λιμοκοντόρους δήθεν ευπατρίδες που δεν μπορούν να αρθρώσουν μισή λέξη χωρίς υποβολέα, που κυβερνούν την Ελλάδα αλλά σκέφτονται τα ξένα, που κουβαλιούνται στην «Ψωροκώσταινα» για να κάνουν το κομμάτι τους και να πουλήσουν εξυπνάδα σαν το μονόφθαλμο στους τυφλούς, ή μάλλον σ αυτούς που συνήθισαν να ζουν στο σκοτάδι και φοβούνται ν’ ανοίξουν τα μάτια τους στο φως.
Η Ελλάδα χρειάζεται Έλληνες που νάναι και μορφωμένοι, νάναι και του κόσμου, μα πρώτα απ’ όλα να την αγαπούν σαν τη μάνα, την ερωμένη, την κόρη τους. Που να ανατριχιάζουν στο πέρασμα της σημαίας και να δακρύζουν στο παιάνισμα του Ύμνου της. Έλληνες που να είναι έτοιμοι να απαρνηθούν τον εαυτό τους για να τη σηκώσουν ψηλά στα χέρια τους έξω από τα φλεγόμενα συντρίμμια ενός ψευτοπολιτισμού που τον ρημάζουν τα κονσόρτσια κι οι Ιουδαίοι.
Η Ελλάδα χρειάζεται πάνω απ’ όλα Έλληνες.
Αν πάλι δεν αγαπάς την Ελλάδα σαν οντότητα, όχι σαν γεωγραφικό προσδιορισμό του τόπου αλλά σαν το ουσιαστικότερο κομμάτι της ύπαρξής σου, δεν αγαπάς και το λαό της. Αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και την πολιτεία όσων μας κυβερνούν τα τελευταία χρόνια. Αν το καλοσκεφτείτε, όλοι οι σωτήρες μας είναι υπερήφανοι για τα πλούσια βιογραφικά τους με τις λαμπρές σπουδές τους στα Πανεπιστήμια της Αμερικής ή της Αγγλίας και τη θητεία τους στη Μόργκαν-Στάνλεϋ ή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Έρχονται λοιπόν εδώ φορτωμένοι με τις ντιρεκτίβες που τους έδωσαν στο Τζωρτζτάουν και την Ουάσιγκτον, και οι Έλληνες τους φαίνονται ποταποί ιθαγενείς που χρειάζονται βούρδουλα για να μπουν σε τάξη, γιατί αυτοί έχουν κατακτήσει, τρομάρα τους, την αγγλοσαξονική τελειότητα.
Πώς να κυβερνήσουν έναν τόπο κι έναν λαό του οποίου τη φύση αρνούνται και τα ήθη του οποίου χλευάζουν; Πείτε για ελληνική φυλή σε έναν πολιτικό. Θα σχίσει τα ιμάτιά του πως δεν είναι ρατσιστής, δεν είναι εθνικιστής, μακριά οι λέξεις Έθνος και Φυλή. Περιμένει λοιπόν κανείς να κάνει προκοπή ο τόπος κι ο λαός μ’ αυτούς που τον απεχθάνονται και τον περιφρονούν, αλλά μαζεύονται σαν τα όρνεα να φάνε κομματάκια από το ταλαίπωρο σαρκίο του;
Ο τόπος μας, συναγωνιστές και συναγωνίστριες, αυτή η γη που ψήνει τα παιδιά της στην πέτρα και το αλάτι, που τα κανακεύει με το κελάρυσμα των ρυακιών της και τα αντρώνει με χορούς κάτω απ’ τους πεύκους και πλατάνια της, αυτή η γη που όλοι ποθούν κι όλοι υποτιμούν για να την αγοράσουν σε τιμή ευκαιρίας, δεν έχει ανάγκη τους λιμοκοντόρους δήθεν ευπατρίδες που δεν μπορούν να αρθρώσουν μισή λέξη χωρίς υποβολέα, που κυβερνούν την Ελλάδα αλλά σκέφτονται τα ξένα, που κουβαλιούνται στην «Ψωροκώσταινα» για να κάνουν το κομμάτι τους και να πουλήσουν εξυπνάδα σαν το μονόφθαλμο στους τυφλούς, ή μάλλον σ αυτούς που συνήθισαν να ζουν στο σκοτάδι και φοβούνται ν’ ανοίξουν τα μάτια τους στο φως.
Η Ελλάδα χρειάζεται Έλληνες που νάναι και μορφωμένοι, νάναι και του κόσμου, μα πρώτα απ’ όλα να την αγαπούν σαν τη μάνα, την ερωμένη, την κόρη τους. Που να ανατριχιάζουν στο πέρασμα της σημαίας και να δακρύζουν στο παιάνισμα του Ύμνου της. Έλληνες που να είναι έτοιμοι να απαρνηθούν τον εαυτό τους για να τη σηκώσουν ψηλά στα χέρια τους έξω από τα φλεγόμενα συντρίμμια ενός ψευτοπολιτισμού που τον ρημάζουν τα κονσόρτσια κι οι Ιουδαίοι.
Η Ελλάδα χρειάζεται πάνω απ’ όλα Έλληνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου