«Προς δε τον αξιούντα δημοκρατίαν εν τη πόλει καταστήσασθαι ο Λυκούργος «σύ πρώτος» έφη «εν τη οικία σου ποίησον δημοκρατίαν». «Σε εκείνον που ζητούσε από τον Λυκούργο να εκγαθιδρύσει δημοκρατία στην πόλη είπε: «Εσύ πρώτος εφάρμοσε τη δημοκρατία στο σπίτι σου».» ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ «ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΛΑΚΩΝΙΚΑ»
Το να Θυμάται κανείς τον νόμο του Λυκούργου και την Αρχαία Σπάρτη στον καιρό των ημερών της «δημοκρατίας», σίγουρα είναι κάτι που από τους πολλούς θα μπορούσε να θεωρηθεί υπερβολικό. Στη σημερινή εποχή της κυριαρχίας του χρήματος σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, το να ανατρέξει κανείς στον νόμο του Λυκούργου, που καταργούσε κατ’ ουσίαν το νόμισμα, είτε στον Βαγκνερικό μύθο, που θεωρούσε τον χρυσό την αιτία όλων των κακών, σίγουρα μοιάζει εξωφρενικό. Όμως, την ουσία των πραγμάτων βλέπει κανείς μόνο εάν ξεπεράσει το παρόν στην εφήμερή του έκφραση και δει την ουσία του, μέσα από το ιστορικό παρελθόν. Πηγαίνοντας σχεδόν τριάντα αιώνες μπροστά στον χρόνο αξίζει κανείς να παραθέσει και την γνώμη του μεγάλου Γάλλου εθνικού αγωνιστή και διανοουμένου Σαρλ Μωρράς: «Να είσαι εθνικιστής και να υποστηρίζεις την δημοκρατία είναι σαν να θέλεις ταυτόχρονα να σπαταλήσεις και να εξοικονομήσεις την δύναμη του Έθνους σου, πράγμα, νομίζω αδύνατο».Ας επανέλθουμε όμως εις τα των ημερών μας και στην περίφημη και πανθομολογούμενη δημόσια διαφθορά και διαπλοκή, ιδιαίτερα δε στην επιρροή που υπάρχει στην πολιτική ζωή της χώρας από τους οικονομικούς παράγοντες. Το φαινόμενο δεν είναι σημερινό. Πάντοτε η πλεονεξία του ανθρώπου ήταν ένα σοβαρό εμπόδιο που απειλούσε την σωστή λειτουργία της πολιτείας. Ο Πλούταρχος μιλώντας γι’ αυτό στον βίο του Λυκούργου γράφει τα παρακάτω χαρακτηριστικά: «Δεύτερο έργο του Λυκούργου, και το πιο τολμηρό απ’ όλα, είναι ο αναδασμός της γης. Υπήρχε τότε φοβερή ανισότητα και έρχονταν στην πόλη πολλοί ακτήμονες και άποροι επειδή τα πλούτη είχαν συσσωρευτή σε ελάχιστους. Γι’ αυτό, πολεμώντας την αναισχυντία και το φθόνο και το έγκλημα και την τρυφηλότητα και τα δύο άλλα νοσήματα της πολιτείας, που είναι παλαιότερα και σοβαρότερα, τον πλούτο και τη φτώχεια, έπεισε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες να τα βάλουν όλα στη μέση για να γίνη αναδασμός και να ζουν μεταξύ τους όλοι ίσοι και με ίση περιουσία, επιδιώκοντας να πρωτεύουν στην αρετή, σαν να μην υπήρχε καμμιά άλλη ανάμεσά τους διαφορά και ανισότητα παρά αυτή που την ορίζει η καταδίκη του κακού και ο έπαινος του καλού πολίτη».
Νοσήματα της πολιτείας αποκαλεί, λοιπόν, τον πλούτο και την φτώχεια ο Λυκούργος. Και από τα νοσήματα αυτά σίγουρα πάσχει και μάλιστα βαρύτατα η σημερινή Ελλάδα. Η Ελλάδα του 2010, όπου βέβαια κανέναν από τους ισχυρούς της πολιτείας μας δεν ενδιαφέρει να «πρωτεύει στην αρετή», αλλά μοναδική τους έννοια έχουν πως θα συσσωρεύσουν περισσότερο πλούτο. Όσο για τον «έπαινο του καλού πολίτη», οι ισχυροί της δημόσιας ζωής τον έχουν εξασφαλίσει πολύ απλά, αγοράζοντας τα μέσα εκείνα που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, τηλεοράσεις, εφημερίδες, ραδιοφωνικούς σταθμούς. Το ερώτημα που τίθεται βεβαίως είναι το εάν υπάρχουν περιθώρια αυτοϊάσεως της πολιτείας μας από τα βαρύτατα αυτά νοσήματα, τον πλούτο και την φτώχεια.
Ασφαλώς και περιθώρια τέτοια δεν υπάρχουν και όποιος το ισχυρίζεται είτε ψευδολογεί σκοπίμως γιατί έτσι τον συμφέρει, είτε είναι αφελής και δεν ξέρει τι του γίνεται, είτε από δειλία δεν τολμά να δει την αλήθεια κατάματα. Η Ελλάδα του σήμερα τείνει να καταντήσει(εάν δεν έχει ήδη καταντήσει) μια απλή κοινωνία ανθρώπων(κατά Ίωνα Δραγούμη) χωρίς να είναι σε καμμία περίπτωση ούτε Πολιτεία, ούτε Έθνος και αυτό δεν είναι δυνατόν να αλλάξει ούτε με ευχολόγια, ούτε με τις προβλεπόμενες πολιτικές διαδικασίες. Αυτή είναι μία σκληρή και επικίνδυνη αλήθεια, δεν παύει όμως να είναι αλήθεια, που πρέπει να λέγεται, όποιο και αν είναι το τίμημα. Η χώρα μας σήμερα είναι ένα κράτος σε κατάσταση διαλύσεως, που τίποτε δεν δείχνει ότι είναι δυνατόν να αναμορφωθεί προς το καλύτερο. Δεν είναι μόνον η φτώχεια και ο πλούτος, δεν είναι μόνο η απουσία εθνικής αξιοπρεπείας στα μεγάλα και ιστορικά μας ζητήματα, δεν είναι μόνο η παρουσία εκατομμυρίων ξένων, που βαρύνουν την σημερινή κατάσταση, είναι προπαντός η απουσία των ηθικών και πνευματικών δυνάμεων, που λείπουν, και έτσι δεν μπορεί να γεννηθεί ένα πραγματικό λαϊκό κίνημα εθνικής αντιστάσεως. Το κίνημα αυτό μοιραία κάποτε θα έλθει.
Μην απατάσθε, όμως, θα γεννηθεί μέσα από τα σπλάχνα του Λαού και όχι μέσα από τις διαδικασίες των «διαπλεκομένων» και θα είναι μία παραξενιά ή και ευλογία εάν θέλετε της Μοίρας, ένα τέκνο της οργής και της ανάγκης, αλλά και το έργο κάποιων ξεχωριστών Ανδρών, που θα θελήσουν ακόμη και την ζωή τους να θυσιάσουν, προκειμένου η Πατρίδα μας να βγει από το σημερινό τραγικό αδιέξοδο.
http://xryshaygh.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου