Greek History X

Tο 1974 χρονολογείται ως το έτος της ενάρξεως μιας ιδιαίτερα σκοτεινής περιόδου της ελληνικής ιστορίας, η οποία ονομάστηκε «Μεταπολίτευση». Όλο αυτό το παραμύθι που ονομάστηκε «εθνικός χώρος» είναι συνέπεια αυτής της ιστορικής περιόδου. Αυτή το δημιούργησε, αυτή το τροφοδότησε και φυσικά το διατηρεί. Γιατί είναι πολύ βολικό στην Ελλάδα να υπάρχει ο «πατριωτικός χώρος», από το να υπάρχει ένα μαζικό εθνικιστικό λαϊκό κίνημα.
Τι κατάφερε λοιπόν αυτός ο φοβερός «πατριωτικός χώρος», με όλες του τις ... «συνιστώσες» όλα αυτά τα χρόνια; Πολλά και διάφορα.

Αλλά το σημαντικότερο ήταν πως δημιούργησε μια κατάσταση εικονικής πραγματικότητας για τους ανθρώπους που πραγματικά ήταν ιδεολόγοι και μαχητές. Οι επαγγελματίες του «πατριωτικού χώρου» δημιούργησαν ένα matrix μέσα στο οποίο ήταν υποχρεωμένοι να ζουν οι αφελείς ή ακόμη και οι υποχωρητικοί απλοί καθημερινοί αγωνιστές. Μια εικονική ψεύτικη φανταστική ζωή μέσα στην οποία χωρούσαν (αλλά φυσικά και χωρούν ακόμη) ότι στοιχεία μπορεί κανείς να φανταστεί. Από τον Ιωάννη Μεταξά μέχρι την ομάδα έψιλον, από τον Χίτλερ μέχρι τον Μητσοτάκη, από τον Ίωνα Δραγούμη μέχρι τον Λεπέν, από την ΚΥΠ μέχρι την Κωνσταντινούπολη και από τον εθνικομπολσεβικισμό μέχρι την κεντροδεξιά. Ψύχωση; Οργανωμένη απατή; Νομίζουμε πως είναι μια σύνθεση και των δύο. Αυτοί που τα δημιούργησαν όλα αυτά είναι χωρίς αμφιβολία απατεώνες και ομολογουμένως εξαιρετικά δεξιοτέχνες και ικανοί. Αυτοί που τους ακολουθούν είναι άνθρωποι απογοητευμένοι, που βρίσκουν μια λύση στα εσωτερικά τους προβλήματα καθώς μόνον εκεί, στα «πλαίσια του πατριωτικού χώρου» μπορούν να βρουν και άλλους που να έχουν τα κοινά ψυχολογικά προβλήματα και να αισθανθούν «σπουδαίοι». Αλλά αυτούς ας τους αφήσουμε. Κοινώς, σε όλες τις πολιτικές παρατάξεις, υπάρχουν οι άνθρωποι του συμφέροντος και οι άνθρωποι της βλακείας.

Τι γίνεται όμως με τους πραγματικούς αγωνιστές, τους συνειδητοποιημένους ιδεολόγους, οι οποίοι γνωρίζουν τι θέλουν να κάνουν, ξέρουν γιατί αγωνίζονται και πολεμούν, έχουν κατανοήσει τι είναι αυτό που πιστεύουν και θέλουν; Λυπούμαστε, μα αυτοί ήταν είναι και θα είναι πάντοτε οι «απόκληροι» του «πατριωτικού χώρου». Είναι αυτοί που του χαλάνε τη συνταγή της κοροϊδίας, αυτοί που στη ζωή τους κατάφεραν να πετύχουν με την αξία τους και όχι εκμεταλλευόμενοι αφελείς. Αυτό τελικά είναι καταδικασμένοι να πληρώνουν;
Είναι αυτοί που δεν συγκινήθηκαν από την εικονική ζωή και προτίμησαν την καθημερινή πάλη. Είναι εκείνοι που δεν είναι απογοητευμένοι από τίποτα, αλλά μάχονται να δημιουργήσουν αυτό που πίστεψαν και πιστεύουν. Είναι εκείνοι που δεν τρέμουν τις καθεστωτικές εφημερίδες ούτε τα κανάλια των μαζανθρώπων μήπως τους πουν φασίστες. Γιατί χωρίς καμία αμφιβολία εάν πράγματι στην πατρίδα μας υπήρχαν Φασίστες, αυτοί δεν θα περίμεναν την «επιβεβαίωση» τους από τον Ιό ή από τις εκπομπές του Μπαξεβάνη. Γιατί πολύ απλά αν στην Ελλάδα υπήρχαν Φασίστες, δεν θα τολμούσε κανείς να τους βρίσει και να τους γελοιοποιεί σε εκπομπές παρωδίες. Αυτή είναι όμως η τροφή τους. Αυτό είναι που κρατάει ζωντανό όλο αυτό το matrix των «ακραίων». Τρέφονται από αυτούς που νομίζουν πως είναι εχθροί τους.
Χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν, δεν θα μπορούσαν να αναπαράγουν τον μύθο «μας πολεμάνε». Θέλουν με κάθε τρόπο να φαίνονται οι «κακοί» του έργου, γιατί πολύ απλά μόνο έτσι μπορούν να διατηρούν τον ψεύτικο μύθο που κατασκεύασαν, και ακόμη μόνο έτσι μπορούν να επιβεβαιώσουν την ψυχωτική τους προσωπικότητα.
Ασφαλώς όμως υπάρχει και η άλλη «συνιστώσα» του «πατριωτικού χώρου». Αυτοί που με κάθε τρόπο θέλουν να είναι οι «καλοί» του έργου. Αυτοί που όχι μόνο δεν θέλουν να τους λένε φασίστες αλλά θέλουν με κάθε τρόπο να αποδεικνύουν, ακόμη και με ποιο πλευρό κοιμούνται το βράδυ, ότι δεν είναι φασίστες. Αυτοί δεν ικανοποιούνται υποσυνείδητα από τις «ακραίες» κατηγορίες αλλά το αντίθετο έχουν έναν ψυχωτικό φόβο απέναντί τους. Βλέπουν το βράδυ στον ύπνο τους να μετέχουν σε τηλεοπτικά πάνελ, και να φωνάζουν «Δεν είμαι Φασίστας! Είμαι δημοκράτης! Πιστέψτε με σας εκλιπαρώ!»

Και τελικά ποιοι απομένουν; Απομένουν εκείνοι που δεν χωράνε σε κανένα από αυτά τα άρρωστα κατασκευάσματα, γιατί πολύ απλά έχουν επιλέξει μια πραγματική ζωή, έναν πραγματικό αγώνα, χωρίς φόβους και χωρίς ψυχώσεις. Είναι εκείνοι που τόλμησαν να τα βάλουν με τον διεθνή εβραϊσμό, και τον νικήσαν. Είναι εκείνοι που τόλμησαν και αναμετρήθηκαν με τον χρηματοδοτούμενο ανθελληνισμό και τον γελοιοποίησαν. Είναι εκείνοι που με το έργο τους διαμορφώνουν εθνικιστικές συνειδήσεις και κριτική σκέψη σε ανθρώπους, μακριά από τις «συνιστώσες» του «εθνικού χώρου». Αυτό όμως δεν θα τους το συγχωρήσουν ποτέ. Ούτε οι «συνιστώσες» αλλά ούτε και οι τροφοδότες τους «φασιστομάχοι». Γιατί ξέρουν πως αυτοί δεν έχουν ανάγκη τα ψυχούλα της προπαγάνδας τους για να επιβιώσουν, και να αισθανθούν σπουδαίοι. Όσο για όλους τους άλλους κλείνουμε με μια παράκληση.
Μην τους αποκαλείτε Φασίστες και Ναζί. Πολύ απλά δεν το αξίζουν.

Ευάγγελος Χ. Χανιώτης