Η σφαγή των αθώων

Η σφαγή των αθώων

Το ολοκαύτωμα της πολύπαθης Παλαιστίνης συνεχίζεται με σφοδρότητα ενώ η «παγκόσμια κοινότητα» (τι άτοπη έκφραση και πόσο βαθύτατα προπαγανδιστική!) τρώει με βαριεστημένη ηδονή τη Χριστουγεννιάτικη πουτίγκα της, την ώρα που παρακολουθεί μακάρια και συνένοχη τη σφαγή των νέων παιδιών-μαρτύρων του βασανισμένου αυτού κομματιού γης. Τα διαμελισμένα παιδιά της Παλαιστίνης και οι χαροκαμένες μάνες τους, είναι οι νέοι αθώοι και οι νέες Παναγίες ενός πολέμου χωρίς προηγούμενο, που απ’ότι φαίνεται δεν πρόκειται να σταματήσει.

Τους Παλαιστίνιους δεν τους συμπονώ. Δεν τους συμπονώ, γιατί είναι ντροπή η συμπόνοια για ένα λαό που έχει πάνω απ’όλα την Τιμή του και που ορμάει καθημερινά στη φωτιά, έστω και πετώντας πέτρες. Σε αυτόν τον λαό δεν αξίζει συμπόνοια, αξίζουν μόνο οι πολεμικές Δάφνες. Ο Παλαιστίνιος πολεμά για να πάρει πίσω τη Γη του και ο πόλεμος υπέρ Πατρίδος είναι πάντα σεπτός. Ο σύγχρονος Παλαιστίνιος σκοτώνεται, τραυματίζεται, βογγά, υποφέρει, βλέπει να του ισοπεδώνουν το σπίτι και τι περισσότερο αξιοθαύμαστο: αντί να δέχεται με χριστιανική καρτερία ή με μουσουλμανική μοιρολατρία τα δεινά του, δεν σκύβει το κεφάλι, το κρατάει ψηλά και ορμάει καθημερινά στη φωτιά. Έστω και πετώντας πέτρες.

Κοιμήσου λοιπόν, μικρέ Παλαιστίνιε, εσύ που σκοτώθηκες άδικα στο λυκόφως των φετινών Χριστουγέννων. Κοιμήσου δίπλα στα σφαγιασθέντα από τον Ηρώδη μωρά της χριστιανικής παράδοσης, με μια πέτρα στο χέρι, με ένα μαντήλι στο λαιμό, με την Τιμή χαραγμένη στο διαμελισμένο σου μέτωπο. Κοιμήσου μέχρι να ξημερώσει και η δική σου Αυγή και μέχρι τότε ξαναδίδαξέ μας την αγάπη για την Πατρίδα, την ανιδιοτέλεια, την Τιμή και την Ανδρεία, το πένθος και τη Δόξα του, γιατί από ότι φαίνεται εμάς μας έχουν κάνει εσχάτως να τα ξεχάσουμε όλα αυτά και είναι ντροπή μας.

سلام لفلسطين