ΔΕΝ ΑΡΧΙΣΑΜΕ ΚΑΛΑ.........

Εξωτερική πολιτική: ζητείται διάρκεια

του Σταύρου Καρκαλέτση ιστορικού - συγγραφέα

Καραμανλής και Πούτιν σε συνάντησή τους στην Μόσχα.

Τα τελευταία πεπραγμένα της Άγκυρας, νότια του Καστελλορίζου και της Κύπρου, φαίνεται να δικαιώνουν τους εν Αθήναις σκεπτικιστές, οι οποίοι προεξοφλούν ένα θολό μέλλον στις σχέσεις μας με την γείτονα. Θα ήταν καίριας σημασίας να προβούν κάποιοι –τώρα- σε ψύχραιμες εκτιμήσεις. Ιδίως στο Μαξίμου και στο Προεδρικό της Λευκωσίας. Η επιχείρηση «εξημέρωση του θηρίου» αποδεικνύεται όχι μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, αλλά μάλλον πολιτική ουτοπία. Διότι απλά, το θηρίο δεν ενδιαφέρεται να εξημερωθεί! Δεν θέλει!

Δυστυχώς περισσεύουν και αυτή την φορά τα έργα και ημέρες των της «ιδεαλιστικής σχολής» και όχι των ρεαλιστών. Η άνευ όρων στήριξη μιας μελλοντικής τουρκικής ένταξης στην Ε.Ε., δεν απέδωσε. Όσο για τα πολλά που ειπώθηκαν και γράφτηκαν, με αφορμή τον νέο ένοικο του Λευκού Οίκου, ισχύει απόλυτα η λαική θυμοσοφία: Ας κρατήσουμε μικρό καλάθι. Η επιλογή της Τουρκίας ως στρατηγικού εταίρου των ΗΠΑ, θα αντέξει και επί Ομπάμα, παρά τις κατά καιρούς κρίσεις των αμερικανοτουρκικών σχέσεων. Αυτό θα διατηρήσει τον επιθετικό προσανατολισμό της Άγκυρας αμείωτο, σε Κύπρο, Αιγαίο και Θράκη. Ως εκ τούτου, οι φωνές που ακούγονται στην Αθήνα και την Λευκωσία για μείωση των ελληνικών εξοπλισμών και της θητείας, φαντάζουν ως προς την επιχειρηματολογία τους από αστείες έως ατεκμηρίωτες. Τα πολύ τελευταία ειδικά περί 9μηνης θητείας στην Ελλάδα, δια στόματος του υπουργού άμυνας Μεϊμαράκη, αρκούν για να χαμογελάσει ειρωνικά ο καθένας που γνωρίζει στοιχειωδώς τα της άμυνας της χώρας και που πάσχει.

Η πολιτική που ακολούθησε ο Κώστας Καραμανλής, δεν ήταν διόλου κακή: Άνοιξε την ελληνο-ρωσική συνεργασία και την κατέστησε σύμπραξη, προβαίνοντας σε κινήσεις που καθιστούν Αθήνα και Μόσχα στρατηγικούς εταίρους. Σε αντίθεση με την επιθετικότητα των ΗΠΑ, η Ρωσία λειτουργεί ως παράγων σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή μας. Διαρκώς ανερχόμενη, εξισσοροπεί ως ένα σημείο την αναγκαιότητα για περιορισμό των αμερικανικών τυχοδιωκτισμών. Το ίδιο ισχύει, σε μικρότερο βαθμό, για τον γαλλο-γερμανικό άξονα. Όλα αυτά έχουν την σημασία τους για την Λευκωσία, αφού μια μακροπρόθεσμη υψηλή πολιτική τέτοιου είδους θα μπορούσε να «σπάσει», στο μέτρο του εφικτού πάντα, τον θανάσιμο αμερικανοβρετανικό έλεγχο επί της νήσου. Όσα ξεκίνησε η κυβέρνηση Καραμανλή θα μπορούσαν να εφαρμοστούν και προς την κατεύθυνση της Γαλλίας. Με την Λευκωσία δυναμικότερη.

Το μείζον ερώτημα, είναι αν τέτοια ανοίγματα θα παγιωθούν για να προσδώσουν διάρκεια σε μια πραγματικά ουσιαστική, όσο και πολυδιάσταση εξωτερική πολιτική των δύο κρατικών υποστάσεων του Ελληνισμού. Αυτό που μπορεί επί του παρόντος να υποστηριχθεί είναι πως η Αθήνα έκανε κάποια πρώτα βήματα. Όταν όμως όλα δείχνουν πως για την κυβέρνηση Καραμανλή άρχισε η αντίστροφη μέτρηση, τα ερωτήματα καθίστανται βασανιστικά. Διότι πολύ απλά, είτε λέγεται Μπακογιάννη ο επόμενος πρωθυπουργός είτε Παπανδρέου, ένα είναι σίγουρο: θα περιορίσει την δυναμική της προσέγγισης με την Ρωσία και θα προσδέσει εκ νέου την Ελλάδα στο αμερικανικό άρμα. Τα πεπραγμένα και η προϊστορία τόσο του ενός όσο και της άλλης, είναι αρκούντως δεικτικά.

Εκεί βρίσκεται το μεγάλο στοίχημα. Να προσδοθούν βάθος όσο και διάρκεια, σε μια πραγματικά ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, που να ακυρώνει τον τουρκικό αναθεωρητισμό, βάζοντας στην εξίσωση που λέγεται ανατολική Μεσόγειος «νέους παίκτες». Εν προκειμένω, Ρωσία και Γαλλία. Το προσεχές μέλλον θα δείξει...

http://www.e-grammes.gr