Είχα ξεκινήσει να γράφω αυτό το άρθρο αρκετές φορές, θεωρώ όμως πως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να προχωρήσω σε αυτό. Αφορμή γι αυτό στάθηκαν κάποια σχόλια που γίνονται τον τελευταίο καιρό σε γνωστές σελίδες του παρακρατικού χώρου, είτε αυτός εκφράζεται από την ακροδεξιά, είτε από τον λεγόμενο "αναρχικό" χώρο (αν είναι ποτέ δυνατό το indymedia να τον εκφράζει - πρόκειται για μεγάλη κατάντια πραγματικά). Από κοντά φυσικά όλο αυτό το διάστημα και σελίδες ηλίθιων υποκειμένων και "τραμπούκων" - ρουφιάνων του διαδικτύου, αμούστακων παιδιών του πληκτρολογίου που μέσα από αυτές προωθούν τον κρετινισμό, την παρακμή και τον μηδενισμό, στοιχεία τα οποία στιγματίζουν μέσα από δέκα ανεγκέφαλα σκατά την Ιδέα μας. Καιρός για ένα πρώτο ξεκαθάρισμα, με καμία διάθεση απολογίας, ειδικά προς αυτούς που χρειάζεται πρώτα εκείνοι να απολογηθούν για τα πεπραγμένα τους.Πάμε πίσω στο παρελθόν. Έτος 1988 και στο περιοδικό "Αντίδοτο" δημοσιεύεται ένα άρθρο που λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Τι σημαίνει Αυτονομία; Σημαίνει ότι εγώ καθορίζω τους νόμους ιδεολογικούς – πολιτικούς, ότι εγώ οριοθετώ κοινωνικά δίχως κατ΄ ανάγκη να έχω πολιτική ή κομματική οργάνωση ή εκπροσώπηση. Δρω σε διάφορα επίπεδα, σε σωματεία, φορείς, συνδέσμους, ομάδες, "μεμονωμένα", αυτόνομα, χωρίς να με περιορίζουν άνωθεν εντολές στην άσκηση του λόγου μου, χωρίς να χαράσουν άλλοι την πορεία μου. Αυτόνομες κοινωνικές επιτροπές βάσεως, να τι μας λείπει. Χωρίς την κομματική ταμπέλα, μ' ένα κατάλληλο ρεαλιστικό ριζοσπαστικό λόγο, μπορούμε να ελέγξουμε και να καθοδηγήσουμε πολλές πολιτικές εξελίξεις. Είναι αναγκαίο αυτό; Όχι μονάχα είναι αναγκαίο αλλά είναι και το μόνο ρεαλιστικό κάτω απ' τις σημερινές συνθήκες. Σήμερα, τα κόμματα και οι οργανώσεις είναι απάτη. Σχηματίστηκαν και πολύ περισσότερο δρουν και λειτουργούν σε καθεστώς ανελευθερίας για τα μέλη και τους υποστηρικτές τους, απομυζούν τα όποια καλά κίνητρα υπάρχουν, τον ενθουσιασμό των νέων και τη δημιουργικότητά τους, αφήνοντας τον καθένα ελεύθερο μέχρι εκεί που θα τους δημιουργήσει πρόβλημα. Μέχρι εκεί που δε θα αποτελεί για τους ιεραρχικά ανώτερους απειλή.
Η στάση αυτή φυσικά δεν περιορίζεται μονάχα στα κόμματα. Αποτελεί την ίδια την πεμπτουσία του σημερινού "δημοκρατικού" πολιτεύματος. Σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής μας ζωής βλέπουμε το υποτιθέμενο "δίκαιο του ισχυρότερου". Τι γίνεται όμως όταν επίσης κανείς παρατηρεί και επιβεβαιώνει (δεν αρκεί κάτι παρά μονάχα η κοινή λογική) ότι οι λεγόμενοι "ισχυρότεροι", οι "άριστοι", οι διαμορφωτές της ζωής μας είναι το πλήθος των μετρίων που ξέβρασε ο τόπος; Τότε ίσως αυτό να σημαίνει για τον παρατηρητή μας ότι έχει κάνει το πρώτο βήμα για την απελευθέρωση τη δική του από τα δεσμά που τον κρατούν νοητικά σε αναπηρία. Και αυτού του είδους ο εγκλωβισμός είναι ο χειρότερος στις μέρες μας, γιατί όσο περισσότεροι ομαδοποιημένοι υπάρχουν, όσο περισσότεροι είναι οι εξαρτημένοι από κόμματα και λοιπές οργανωμένες δομές τόσο περισσότερο θα διαρκεί το παιχνίδι του συστήματος.
Δυστυχώς οι κομματικοί μηχανισμοί ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος αυτού που ονομάζουμε "ενεργοί πολίτες". Οι τελευταίοι λοιπόν, αυτοί που παίρνουν μέρος στα πράγματα, είναι σε μεγάλο βαθμό πολιτικοποιημένοι στα μαντριά κάθε απόχρωσης, κομματικοποιημένοι με άλλα λόγια, υπακούοντας σε εντολές και κάνοντας το άσπρο - μαύρο, όποτε τους ζητηθεί, χάρην της κομματικής (αλλά πολύ περισσότερο της συστεμικής) πειθαρχίας.
Αρκετοί διατύπωσαν λοιπόν το εύλογο ερώτημα "και τι προτείνετε;", "μόνο κριτική είστε", κάποιοι μίλησαν για "κομματική μας εκπροσώπηση στις εκλογές", μερικοί άλλοι μας είπαν "ανθέλληνες", κανά δυο μας είπαν "υπερεθνικιστές", άλλοι "αριστερούς", ενώ τέλος δεν έλειψαν και αυτοί που ως γνωστόν ανακάλυψαν ότι "τα παίρνουμε κιόλας" και ότι έχουμε υπόγειους χρηματοδότες.
Κατ' αρχάς να επισημάνω ότι όσο περισσότερα είναι τα "κοσμητικά" επίθετα, τόσο μεγαλύτερη είναι και η ανασφάλεια αυτού που τα αποδίδει, και όσο περισσότερες είναι οι πηγές αυτές, τόσο πιο πολύ φαίνεται να ενοχλεί κάτι. Να ξεκινήσω όμως από κάτι που διαφέγει από όλους. Οι Αυτόνομοι δεν αποτελούν συγκροτημένη ομάδα. Οποιοσδήποτε πιστεύει ότι είναι ανάγκη να λειτουργεί αυτόνομα, μπορεί να το κάνει. Από τη στιγμή που δε λειτουργεί κατ' αυτό τον τρόπο, πολύ απλά δεν παράγει αυτόνομη δραστηριότητα. Εδώ δε θα βρείτε κάρτες μελών, δε θα βρείτε τυποποιημένους κώδικες συμπεριφορές, ρουχισμού, εντολές, συμβιβασμούς και πειθαρχίες που απορρέουν από τις όποιες εξελίξεις. Επίσης δε θα βρείτε "υποχρεώσεις", κομματικά φερέφωνα, εκλογολόγους και εκλογολάγνους. Βασικά εδώ δε νομίζω να βρείτε τίποτε απολύτως γιατί όλα πρέπει να τα κάνετε μόνοι σας. Η ύπαρξη Αυτόνομων εδράζεται στην πρωτοβουλία του καθένα. Είναι φυσικό σε αυτή την προσπάθεια που έχει ξεκινήσει να υπάρχουν διαφορετικές τάσεις και πολλές φορές συγκρουσιακού χαρακτήρα μεταξύ τους. Δεν μπορεί κανείς να κάνει κάτι πάνω σε αυτό, παρά μόνο να φιλτράρει και να εμπλουτίσει το προσωπικό του "οπλοστάσιο". Όσο υπάρχουν Εθνικιστές που δρουν στα πλαίσια της Αυτονομίας, τόσο θα συνεχίζεται και θα εντείνεται ο Αγώνας μας, με τις όποιες μικρές (ή και μεγάλες) ιδεολογικές διαφορές να αποτελούν μια καλή βάση για συζήτηση μεταξύ μας. Όταν και αυτοί αφομοιωθούν από τις υπάρχουσες δομές του πολιτικού και κοινωνικού κατεστημένου, τότε να είστε σίγουροι ότι δε θα ξανακούσετε για κανέναν μας. Μέσα από τη σελίδα αυτή αλλά και από δεκάδες άλλες αξιόλογες που έχουν σχηματιστεί για τον ίδιο σκοπό, έχουν γραφεί αρκετά άρθρα πάνω σε διάφορες κατευθύνσεις όσον αφορά τη "λύση" που προτείνουμε. Βασικά δεν υπάρχει τυποποιημένη λύση, ούτε και θα ακούσετε στερεότυπα του τύπου "ελάτε μαζί μας, μόνο εμείς ξέρουμε" και άλλα τέτοια. Αποτελεί πάντως πάγια πεποίθησή μας ότι για να απεμπλακούμε από τη δεινή κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει πρέπει να σχηματιστούν δομές σε κοινωνικό επίπεδο. Χωρίς κομματικές ομπρέλες, που όποτε γουστάρουν κάποιοι είναι τρύπιες και μπάζουν νερά από παντού, χωρίς προστάτες, χωρίς εντολοδόχους και χειροκροτητές. Υγιείς, αυτόνομες επιτροπές βάσεως, με φορείς αδέσμευτους, ακομμάτιστους, με σύγχρονη στρατηγική, και ανάλογη θέαση του μέλλοντος. Οι "Αυτόνομες Ζώνες Ελευθερίας", για τις οποίες έχουμε γράψει και στο παρελθόν, είναι η πρόκληση για τον εθνικιστικό χώρο του Αύριο, είναι το κλειδί για μια αντίσταση όπως την ονειρευόμαστε, "από τα κάτω".
Η ακέφαλη αντίσταση βρίσκεται ήδη σε εφαρμογή. Όλο και περισσότερες αυτόνομες ομάδες δημιουργούνται, όλο και περισσότερες δραστηριότητες δε χειραγωγούνται και ελεύθερες εμπλουτίζουν τον Αγώνα για την επιβίωση των Ιδεών μας. Κανένας δεν μπορεί να περιχαρακώσει μια ακέφαλη αντίσταση, διότι πρόκειται για μια αυτόνομη αντίσταση. Και η αυτονομία των ατόμων δεν καταστέλλεται εύκολα. Ακέφαλη αντίσταση κάνεις όταν δεν εμπλέκεις άλλους στην υπόθεση σου. Ακέφαλη αντίσταση κάνεις όταν δεν σε ενδιαφέρει η επιρροή που θα ασκήσεις. Ακέφαλη αντίσταση κάνεις όταν δεν αναζητάς εύσημα και δάφνινα στεφάνια. Ακέφαλη αντίσταση κάνεις όταν «αφήνεις τη δόξα για τους άλλους». Η ακέφαλη αντίσταση είναι πραγματική όταν ακριβώς δεν αποσκοπεί να γίνει ελέγξιμη. Όταν αρνείται να τεθεί κάτω από πάσης φύσεως «σοφούς επικεφαλής». Η ακέφαλη αντίσταση σπάει κάθε φράγμα αυτονομίας. Είναι η ελευθερία ενσαρκωμένη και επομένως βιωμένη. Είναι η απόλυτη ελευθερία... Προπάντων ελευθερία συνείδησης και έπειτα πράξης.
Αυτόνομος
http://www.ediktyo.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου