Ειλικρινά ώρες ώρες αναρωτιέμαι γιατί γκαρίζω στις πορείες, γιατί τρέχω από εδώ και από εκεί, γιατί κοπανιέμαι και συγχύζομαι, γιατί, γιατί γιατί… Χιλιάδες γιατί κατρακυλούν στο κεφάλι μου. Μια αέναη απορία η οποία αφορά όχι τόσο το λόγο που αγωνίζομαι αλλά τους λόγους που ίσως δε θα έπρεπε. Και λέω δε θα έπρεπε γιατί όλα γύρω μας μας ωθούν να τα παρατήσουμε. Δε θα αναφερθώ στις δυσκολίες που υπάρχουν, στην αδικία, τον κοινωνικό αποκλεισμό κλπ. Αυτά είναι βούτυρο στο ψωμί μας. Εξάλλου τόσα χρόνια εδώ στον Αγώνα αυτά τα συμπλέγματα τα έχουμε ξεπεράσει προ πολλού, σε αντίθεση με κάποιους άλλους ευαισθητούληδες. Το πρόβλημα εντοπίζεται αλλού. Εντάξει παλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο για εμάς και τα παιδιά μας αλλά εάν κοιτάξουμε λίγο την κατάσταση στη σημερινή κοινωνία οι γραμμές που βαδίζουμε είναι οριακές. Μη μου πείτε πως εσείς όταν κοιτάτε στο δρόμο τα διάφορα δείγματα νεοελλήνων, δε κατακλύζεστε από μισανθρωπικά συναισθήματα γιατί δε θα σας πιστέψω. Η τηλεόραση ως μέσο του απόλυτου ξεπεσμού προσφέρει καθημερινώς απλόχερα πρότυπα και μοντέλα προσωπικότητας που κάθε καλό ζώον πρέπει να τηρήσει για να νομίζει πως τα έχει καλά με τον εαυτό του...
http://xryshaygh.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου