Καθολική αντιρρητική

Στο έργο του «Η έννοια του πολιτικού», ο Γερμανός φιλόσοφος Καρλ Σμιτ, με τον πλέον σαφή τρόπο έχει ορίσει τι εννοούμε όταν αναφερόμαστε στο «Πολιτικόν», γράφοντας ότι: «το κριτήριο του Πολιτικού είναι η διάκριση μεταξύ Φίλου και Εχθρού».
Και ως Εχθρός ορίζεται ο ξένος, ο υπερπροσωπικός άλλος, ο υπαρξιακά ξένος. Η διάκριση αυτή δεν εδράζεται μόνο στο αλλόθρησκο, στο αλλόφυλο, στο αλλοεθνές ή το ταξικά διάφορο. Ξένος δύναται να είναι ο συμπατριώτης μου, ακόμη κι ο αδερφός μου. Είναι μια καθαρά οντολογική διάκριση, από την οποία προκύπτουν οι σφοδρότερες συγκρούσεις.
Ο τρόπος όμως, με τον οποίο γίνεται αντιληπτός και παρουσιάζεται ο Εχθρός, είναι μεγίστης σημασίας, μιας και αναφερόμενος κάποιος στον Εχθρό, εκφράζει το πώς αντιλαμβάνεται τα πράγματα κι ομιλεί ταυτοχρόνως και για τον εαυτό του. Σαν να λέμε δηλαδή: «δείξε μου τον Εχθρό σου, να σου πω ποιος είσαι».

Το να πολεμάς τον Εχθρό, διότι απειλεί τα συμφέροντά σου, είναι απολύτως φυσιολογικό. Να τον παρουσιάζεις όμως ως άδικο, επιζήμιο, άσχημο, βρωμερό, ελεεινό, εγκληματικό, μπάσταρδο, σκοτεινό, κακόβουλο και δαιμονικό ταυτόχρονα, είναι εντελώς άλλο πράγμα. Όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρει ο Κώστας Ζουράρις στο βιβλίο του* για τον Μακρυγιάννη: Η διαφορά είναι αβυσσαλέα: άλλο να σκοτώνεις εν πεποιθήσει δικαίου και άλλο να σκοτώνεις εν πεποιθήσει -όχι αδίκου, αλλά- του μικτού. Σκοτώνω τον άλλο διότι θέλω να φάω τα λεφτά του, ναι, τις γυναίκες του, τα ποίμνιά του, τα χρυσάφια του, τους πίνακές του - δεν τον σκοτώνω εν πεποιθήσει δικαίου. Σκοτώνω, διότι είμαι παιδί του αμμίξας (σ.σ. καλός και κακός μαζί σύμφωνα με τον ομηρικό μύθο με τα δώρα του Δία) κι έχω μέσα μου και τον Άγγελο και τον Σκοτωμό. Δεν σκοτώνω επειδή είμαι το Σωστό και το Δίκαιο ... εγώ ...
Στην εναντίωσή του στην Χρυσή Αυγή, το Σύστημα μιλάει ιδιαιτέρως εύγλωττα για τον εαυτό του. Δεν είναι τυχαίο ότι κόμματα και ιδεολογικοί «χώροι» απ' όλη την «γεωγραφία» του πολιτικού φάσματος, δηλαδή, από την συντηρητική παράταξη και τα ψευτοπατριωτικά της τέκνα, μέχρι την ακροαριστερά και τους αναρχικούς, όλοι τους εχθρεύονται την Χρυσή Αυγή.
Ο τρόπος που μας εχθρεύονται επίσης, μιλάει εξίσου εύγλωττα. Δεν έχουν τίποτα θετικό να μας προσάψουν, παρά μόνο αρνητικά. Είμαστε άσχημοι, «δεν μου αρέσουν οι φάτσες τους», δήλωσε ο ηθοποιός κ. Απόστολος Γκλέτσος. Είμαστε «ζόμπι» και «βρυκόλακες» κατά τον κ. Καρατζαφέρη. Η Χρυσή Αυγή είναι «αντιτουριστική και οικονομικά επιζήμια», όπως αναφέρει το καθεστωτικό «Βήμα». Η Χρυσή Αυγή «είναι το απόλυτο κακό», όπως χαρακτηριστικά διεμήνυσε ο κ. Ν. Μπίστης σε τηλεοπτική εκπομπή προ ημερών, μας έχουν αποκαλέσει εγκληματίες, σατανιστές, αποκρυφιστές και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Ως υπαίτιους για την τρύπα του όζοντος δεν μας έχουν κατηγορήσει ... ακόμα!
Ο χρυσαυγίτης δεν είναι ένας οποιοσδήποτε πολιτικός αντίπαλος και γι' αυτό δεν μας αντιμετωπίζουν με τα συνήθη «επιχειρήματα». Δεν είμαστε απλώς το αντίπαλον δέος. Κάθε έκφανση της πολιτικής μας δράσης, αλλά και της ύπαρξής μας, έχει αρνητικό πρόσημο. Όπερ σημαίνει, ότι το Σύστημα μας πολεμά, όχι μόνο εν πεποιθήσει δικαίου, αλλά και ομορφιάς, ήθους, υγείας, καθαρότητας, καλοσύνης κ.ο.κ.
Αυτού του είδους η πολεμική, η άνευ εξαιρέσεων και διακρίσεων καθολική αντιρρητική, είναι πολύ ιδιαίτερη γιατί δεν είναι ιδεολογική, αφού χρησιμοποιείται απ' όλο το πολιτικό φάσμα. Λόγω της ισοπεδωτικής καθολικότητάς της και της «αδυναμίας» της να δει την αλήθεια και να μας αντιμετωπίσει ρεαλιστικά, εκφράζει τον φόβο και τον πανικό στον οποίο έχει περιέλθει το Σύστημα. Διακρίνεται από την αμετροέπειά της και εξαιτίας αυτής λογίζεται ως αποπροσανατολιστική και άρα ψευδής. Διότι, είναι φύσει αδύνατον ένα άτομο ή μια συλλογικότητα να σαρκώνουν όλα τα κακά-ψυχρά-στραβά κι ανάποδα όλης της οικουμένης και του σύμπαντος κόσμου.  
*Να την χέσω τέτοια λευτεριά, οπού θα κάμω εσένα πασιά, εκδόσεις Αρμός, σελ. 59 
Δ. Μ.
Τ. Ο. Καβάλας