ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

 

Το αντεθνικό και αντιλαϊκό καθεστώς, το οποίο προδίδει συνεχώς την Πατρίδα μας και καταδυναστεύει τον Λαό μας, μπορεί να είναι ανάλγητο, αδίστακτο και αποτρόπαιο, σίγουρα, όμως, δεν είναι χαζό.

Αντιθέτως, τόσο αυτό όσο και οι υποτακτικοί του διαθέτουν εξυπνάδα, η οποία συνδέεται με την πονηριά.  Έτσι, πέρα των άλλων ικανοτήτων τους, οι εκπρόσωποι του καθεστώτος μπορούν, γενικά, να «μυρίζονται» πότε ένα κίνημα είναι ακίνδυνο για τα συμφέροντά τους και να σπεύδουν να το αγκαλιάσουν και να το στηρίξουν, ώστε να λειτουργήσει εκτονωτικά. Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω στον χρόνο. Ας θυμηθούμε την στήριξη που προσέφεραν στο λεγόμενο «κίνημα των αγανακτισμένων», το περασμένο καλοκαίρι, και την εκφυλιστική του κατάληξη. Το ίδιο έκαναν και πριν από λίγες εβδομάδες με το κίνημα «είμαστε όλοι Έλληνες», το οποίο οργάνωσε δημόσιες διαμαρτυρίες έξω από Ελληνικές πρεσβείες και προξενεία, σε μια σειρά από κράτη.  Δεν εξετάζουμε το αν ο κόσμος, που μαζεύτηκε, ήταν πολύς ή λίγος (που ήταν λίγος), αλλά το τι εκπέμπει αυτό το κίνημα (καταχρηστικά το ονομάζουμε κίνημα). Σύμφωνα με την θεώρησή του (αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι), οι Έλληνες δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα υπό εξαφάνιση είδη, που κατά καιρούς υπερασπίζονται οι διάφορες οικολογικές οργανώσεις. Κάτι σαν την αρκούδα της Πίνδου δηλαδή, ή σαν την χελώνα καρέτα-καρέτα…
Γι’ αυτό άλλωστε, τόσο στα εγχώρια όσο και στα διεθνή ΜΜΕ, επιλέχθηκε να εμφανιστούν φωτογραφίες με καρδούλες, λες και επρόκειτο για τουριστική διαφήμιση. Μικροαστοί και μαρξιστές βγήκαν στον δρόμο κάνοντας την βόλτα τους, πράττοντας  το «ανθρωπιστικό τους καθήκον» και ξαναγύρισαν στους προκαθορισμένους ρυθμούς της ζωής τους. Όταν βολέψει και πάλι ίσως ξαναβγούν στον δρόμο, για να κάνουν άλλη μια κυριλέ διαμαρτυρία. Γιατί όχι; Τι κοστίζει; Ίσα-ίσα μπορεί να φέρει και πολιτικά κέρδη, αν σκεφτούμε ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς συνδέονται, άμεσα ή έμμεσα, με κόμματα και οργανώσεις της διεθνιστικής και καθεστωτικής αριστεράς στις ευρωπαϊκές χώρες. Κάποιοι μάλιστα, αδίστακτοι όπως πάντα στην προπαγάνδα ή απλώς άσχετοι, διέπραξαν την ιεροσυλία να συγκρίνουν αυτό το αλλοπρόσαλλο και παρδαλό κίνημα με το Κίνημα του  Φιλελληνισμού, που σάρωσε Ευρώπη και Αμερική την περίοδο της Ελληνικής Εθνεγερσίας του 1821. Εκείνο, όμως, το Φιλελληνικό Κίνημα είχε ξεκάθαρη επαναστατική διάθεση, βοηθώντας ανάλογα τους εξεγερμένους Έλληνες. Αρκετοί από τους φιλέλληνες ήρθαν στην Ελλάδα, πολέμησαν μαζί με τους Επαναστάτες, και κάποιοι απ’ αυτούς έπεσαν ηρωικά στα πεδία των μαχών. Τι σχέση, λοιπόν, μπορεί να έχει εκείνο το Κίνημα με τις ειρηνικές και ακίνδυνες περατζάδες «χαρούμενων» ανθρώπων έξω από τις Ελληνικές πρεσβείες;
Υπάρχουν, βέβαια, και οι «πραγματιστές», οι «ρεαλιστές», οι οποίοι ρωτάνε, δήθεν αφελώς: «Και τι μας πειράζει, άραγε, αυτό το κίνημα; Από το τίποτα δεν είναι προτιμότερο να εκφράζουν κάποιοι την αλληλεγγύη και την συμπαράστασή τους, έστω και μ’ αυτόν τον τρόπο, με καρδούλες και κονκάρδες “I love Greece”;».  Μια τέτοια άποψη  δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά ξεκάθαρο καιροσκοπισμό, ο οποίος υπαγορεύει την αποδοχή των πάντων, ανεξάρτητα από το τι εκπέμπουν και πως χρησιμοποιούνται. Ένας βολικός (μα πάρα πολύ βολικός) καιροσκοπισμός που απορρίπτει την υποχρέωση να υποβάλλονται τα πάντα από μια Εθνικιστική Επαναστατική σκοπιά. Με αυτήν την προαναφερθείσα φθηνή λογική των «πραγματιστών» θα έπρεπε να αποδεχθούμε και την καμπάνια «Give Greece a Chance» (δώστε στην Ελλάδα μια ευκαιρία), που αναπτύχθηκε στον ευρωπαϊκό τύπο και το διαδίκτυο. Μια καμπάνια, η οποία (και αυτή) καλλιεργεί την νοοτροπία της οργανωμένης επαιτείας, του φουκαρά που ψάχνει κάποιο ψίχουλο για να ξεγελάσει την πείνα του και ένα κουρέλι για να καλύψει την γύμνια του. Και φυσικά, σε καμιά περίπτωση, όλες αυτές οι φαιδρές οπερέτες δεν οδηγούν στην απελευθέρωση και την κατεύθυνση του νου και της ψυχής σε αγωνιστικούς δρόμους, οι οποίοι θα προσπαθήσουν έμπρακτα να σπάσουν τα δεσμά της σκλαβιάς. Αντιθέτως, οδηγούν στην μοιρολατρία και την παθητικότητα, το αδιάφορο τίναγμα του ώμου και την ατομικιστική λογική του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Γι’ αυτό και Εμείς, οι Χρυσαυγίτες, προτείνουμε  (και πράττουμε ενεργητικά γι’ αυτό) έναν άλλον δρόμο. Έναν δρόμο, ο οποίος οδηγεί έξω από το ατομικό καβούκι, έξω από το αδιέξοδο των καθεστωτικών κατευθύνσεων. Έναν δρόμο της αληθινής αντίστασης και όχι της κακομοίρικης διαμαρτυρίας. Τον δρόμο της ουσιαστικής συλλογικής δράσης και όχι της καρικατούρας της. Μιας δράσης που ξέρει τι θέλει και πώς να το κατακτήσει.
Μέσα σ’ όλα αυτά τα καθήκοντα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι χρειαζόμαστε και την διεθνή αλληλεγγύη. Όχι, φυσικά, με κανενός είδους διεθνιστική χροιά, ούτε φυσικά με τις παρδαλές διαμαρτυρίες που φαιδροποιούν την κατάσταση. Η αλληλεγγύη πρέπει να έχει έναν ξεκάθαρο ιδεολογικό χαρακτήρα αντισυστημικού-αντικαπιταλιστικού περιεχομένου. Με συγκεκριμένες κατευθύνσεις και στοχεύσεις απέναντι στους πραγματικούς δυνάστες της Πατρίδας και του Λαού, δηλαδή τους διεθνείς τοκογλύφους και τα παγκόσμια κέντρα εξουσίας, τα οποία σχετίζονται μαζί τους. Σ’ ένα ακόμη πιο προχωρημένο στάδιο, θα έλεγα πως η αλληλεγγύη στην Ελλάδα, στα χρόνια που έρχονται, θα έχει άμεση σχέση με την παρουσία της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ σε θέση ισχύος, σε πρωταγωνιστικό ρόλο, στα πολιτικά δρώμενα του τόπου. Όχι, δεν περιορίζομαι απλώς στην παρουσία μας στην βουλή μετά τις επερχόμενες εκλογές, αλλά τολμώ να σκεφτώ το ενδεχόμενο της διακυβέρνησης της Χώρας ύστερα από μερικά χρόνια από την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
Μια Ελλάδα Ελεύθερη, Υπερήφανη, Δυνατή μεν, περικυκλωμένη δε από τον υπόλοιπο κόσμο, εκεί όπου οι κυβερνήσεις-μαριονέτες των απανταχού απάτριδων διεθνών τοκογλύφων θα αντιμετωπίζουν τον Τόπο μας ως ένα παράδειγμα προς πλήρη αποφυγή. Αυτή η Ελλάδα, Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, θα είναι ο Φάρος της Ελπίδας, η Επιστροφή των Αιώνιων Ιδεών, το Απόρθητο Κάστρο, θα είναι η Γη, η οποία συσπειρώνει χιλιάδες συνειδητοποιημένους Λευκούς Ανθρώπους σ’ όλη την υφήλιο, σαν ένα μέρος, το οποίο θα αποτελεί την Ιδεολογική τους Πατρίδα, εκεί όπου η ρήση του Ιουλίου Έβολα «Στην Ιδέα αναγνωρίζεται η αληθινή μας Πατρίδα», έστω και αν χρειάζεται πολλή ανάλυση η εν λόγω ρήση (κάτι που θα γίνει προσεχώς), θα βρει την σύγχρονη πραγματοποίηση και δικαίωσή της. Στην Ελλάδα της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης, της Ηθικής, του Αίματος, της Τιμής, ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ!  ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ! 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ

http://xryshaygh.wordpress.com/