Η επιβλητική νίκη Πούτιν και οι θέσεις της Χρυσής Αυγής για την ελληνορωσική προσέγγιση

«Ευχαριστώ όλους όσους είπαν ΝΑΙ στη μεγάλη Ρωσία. Σας είχα υποσχεθεί ότι θα κερδίσουμε και κερδίσαμε. Ζήτω η Ρωσία!».

 Με αυτά τα λόγια υποδέχθηκε ο νέος Ρώσος πρόεδρος την επιβλητική νίκη του στις εκλογές της Κυριακής. Με αφορμή το γεγονός αυτό θα παρουσιάσουμε ορισμένες από τις θέσεις του Κινήματός μας απέναντι στο ενδεχόμενο μίας πραγματικής ελληνορωσικής συμμαχίας.

 O Πούτιν έχει ως πρώτη προτεραιότητα τη διείσδυση στον ευαίσθητο γεωπολιτικά χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Το έπραξε πρόσφατα στην Κύπρο, την οποία στήριξε οικονομικά με χαμηλότοκο δάνειο, απαλλάσσοντάς την από την ασφυκτική πίεση του ΔΝΤ. Το ίδιο επιχειρεί να κάνει και στην Ελλάδα από την εποχή του αγωγού Πύργου – Αλεξανδρουπόλεως. Τότε όμως οι πολιτικές συνθήκες στη χώρα μας ήταν εντελώς διαφορετικές, το σχέδιο χτυπήθηκε από τις αμερικανικές υπηρεσίες, ο (λίγος ή μάλλον ελάχιστος) Καραμανλής πήγε σπίτι του και οι αμερικανοί επέβαλαν ως κυβερνήτη της χώρας τον Τζέφρυ, με επακόλουθο την υποταγή μας στους διεθνείς τοκογλύφους.

Η Χρυσή Αυγή στοχεύει στη μετατροπή της Ελλάδος από το σημερινό προτεκτοράτο ξένων δυνάμεων σε κεντρική δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο. Για να επιτευχθεί αυτό

το μεγαλόπνοο όραμα, η Ελλάς οφείλει πρωτίστως να επανεξετάσει τις συμμαχίες της και να στραφεί προς νέους στρατηγικούς εταίρους και κατ’ επέκταση προς νέες αναξιοποίητες αγορές.

Ο Πούτιν βασίζει την πολιτική του σε δύο κύριους πυλώνες: Ενεργειακός πλούτος και ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις. Η Χρυσή Αυγή στον εθνικό της προγραμματισμό εστιάζει επίσης σε δύο βασικούς τομείς: η χώρα πρέπει πρωτίστως να «εξοπλιστεί σαν αστακός» και να αποτελέσει τον βασικότερο ενεργειακό κόμβο για την αυτάρκεια της Ευρώπης.

Υπάρχει όμως και ο αντίλογος: Στην προοπτική μίας ευρύτερης ενεργειακής και οικονομικής συμμαχίας Ελλάδος-Ρωσίας, αντιπαρατίθενται δύο σημαντικά γεωπολιτικά δεδομένα. Πρώτον, το ελληνικό και το κυπριακό φυσικό αέριο, που θα μπορούσε να καλύψει μεγάλο τμήμα της ευρωπαϊκής αγοράς, θα είναι ταυτόχρονα εν δυνάμει ανταγωνιστής του ρωσικού. Δεύτερον, οι Ρώσοι έχουν ήδη επενδύσει τεράστια κεφάλαια στην Τουρκία και κάθε σοβαρό κράτος δύσκολα εγκαταλείπει ένα πεδίο στο οποίο έχει ρίξει χρήμα, για ένα άλλο ανταγωνιστικό πεδίο, όπου οι πολιτικές συνθήκες είναι ακόμη εξαιρετικά θολές.

Αυτό που πρέπει να θεωρείται δεδομένο είναι ότι η στροφή του Ελληνισμού προς τη Ρωσία, με όποια μορφή και αν αυτή πραγματοποιηθεί (στρατιωτική συμμαχία, ενεργειακή συνεργασία, οικονομική συμφωνία) μπορεί να αποτελέσει την πιο άμεση και εφικτή διέξοδο από το σημερινό τέλμα, που έχουν επιβάλει στην χώρα οι διεθνείς τοκογλύφοι.

http://xryshaygh.wordpress.com/