Η ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

JULIUS EVOLA – Από το βιβλίο του «Άνθρωποι μέσα στα ερείπια» (1953)

“Εξέτασα προηγουμένως την αναλογία που υπάρχει μεταξύ του ατόμου και της συλλογικής οντότητας, και τον σωστό τρόπο που αυτή η αναλογία εναρμονιζότανε στην αρχαιότητα. Επεσήμανα επίσης ότι στην σύγχρονη εποχή η κοινωνικοπολιτική οργάνωση υποβαθμίσθηκε, από το επίπεδο όπου το ζωικό, υλιστικό τμήμα ήταν υποταγμένο σε υψηλότερες εξουσίες, δυνάμεις και στόχους, στο επίπεδο όπου η ανώτερη διάσταση στερείται, ή ακόμη χειρότερα, μέσω μιας αντιστροφής, καθαιρείται και υποτάσσεται σε κατώτερες λειτουργίες, οι οποίες στο απλό άτομο αντιστοιχούν μόνο στο φυσικό επίπεδο. Το αντίστοιχο αυτού στο κράτος είναι η οικονομία . Θα εξετάσω τώρα το εν λόγω φαινόμενο κάτω από το πρίσμα της συγκεκριμένης άποψης.

Η θέση του Sombart ότι ζούμε στην εποχή της οικονομίας εκφράζει με έναν ακριβή τρόπο την προαναφερθείσα ανωμαλία. Αναφέρεται, πρώτα από όλα, στον γενικό τύπο ενός ολόκληρου πολιτισμού. Όλες οι εξωτερικές όψεις της δύναμης και της τεχνικό-βιομηχανικής προόδου του σύγχρονου πολιτισμού δεν μειώνουν τον περίπλοκο χαρακτήρα της, αλλά μάλλον εξαρτώνται από αυτήν, διότι όλη η φαινομενική «πρόοδος» έχει πραγματοποιηθεί σχεδόν αποκλειστικά με όρους οικονομικής επιρροής, σε τέτοιο βαθμό που αυτή η επιρροή να επισκιάζει όλες τις άλλες . Στην εποχή μας είναι λογικό να μιλάμε για μία δαιμονική φύση της οικονομίας, γιατί και στην ατομική και συλλογική ζωή ο οικονομικός παράγοντας είναι ο πλέον σημαντικός, πραγματικός και καθοριστικός . Επιπλέον, η τάση να κατευθύνεται κάθε αξία και ενδιαφέρον στο οικονομικό και παραγωγικό πεδίο, δεν γίνεται αντιληπτή από τον Δυτικό άνθρωπο σαν μία πρωτοφανής παρεκτροπή αλλά σαν κάτι φυσιολογικό και κανονικό, όχι σαν μία αναπότρεπτη ανάγκη αλλά σαν κάτι το οποίο πρέπει να γίνεται αποδεκτό, επιθυμητό, κάτι που πρέπει να αναπτύσσεται και να δοξάζεται.
Όπως ανέφερα προηγουμένως, όταν τα προνόμια και η πρωτοκαθεδρία των αξιών που είναι ανώτερες αυτών του κοινωνικοοικονομικού πεδίου δεν υποστηρίζονται, δεν υπάρχει ιεραρχία, και αν ακόμη υπάρχει κάποια, είναι κίβδηλη. Αυτό αληθεύει επίσης όταν μία ανώτερη αρχή δεν είναι εναρμονισμένη με τις αξίες και τα συμφέροντα που αντιπροσωπεύουν και υπερασπίζονται άτομα, ομάδες και φορείς .
Σε αυτήν την περίπτωση, μία οικονομική εποχή είναι ήδη εξ ορισμού μία βασικά αναρχική και αντι-ιεραρχική εποχή, αντιπροσωπεύοντας μία ανατροπή της φυσικής τάξης . Η υλιστικοποίηση και η έλλειψη ψυχής όλων των πεδίων της ζωής που την χαρακτηρίζουν αφαιρούν κάθε ανώτερο νόημα από όλα τα προβλήματα και τις συγκρούσεις που θεωρούνται σημαντικά στο εσωτερικό της .
Αυτός ο ανατρεπτικός χαρακτήρας υπάρχει και στον Μαρξισμό και στην φαινομενική του νέμεση, τον σύγχρονο καπιταλισμό. Κατά συνέπεια είναι παράλογο και αξιοθρήνητο για αυτούς που παριστάνουν ότι αντιπροσωπεύουν την πολιτική «Δεξιά» να μην μπορούν να φύγουν από τον μικρό, σκοτεινό κύκλο που καθορίζεται από την δαιμονική δύναμη της οικονομίας, ένα κύκλο που περιλαμβάνει καπιταλισμό, Μαρξισμό και όλες τις ενδιάμεσες οικονομικές βαθμίδες .
Αυτό θα πρέπει να υποστηρίζεται σθεναρά από αυτούς που παίρνουν θέση σήμερα εναντίον των δυνάμεων της Αριστεράς . Τίποτα δεν είναι πιο προφανές από το ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι το ίδιο ανατρεπτικός όσο και ο Μαρξισμός . Η υλιστική άποψη της ζωής στην οποία και τα δύο συστήματα βασίζονται είναι πανομοιότυπη. Και των δύο τα ιδεώδη είναι ποιοτικά ίδια, οι αρχές τους συνδέονται με έναν κόσμο του οποίου το κέντρο είναι η τεχνολογία, επιστήμη, παραγωγή, «παραγωγικότητα» και «κατανάλωση». Και όσο μιλάμε μόνο για οικονομικές τάξεις, κέρδος, μισθούς και παραγωγή, και όσο πιστεύουμε ότι η πραγματική ανθρώπινη πρόοδος καθορίζεται από ένα συγκεκριμένο σύστημα διανομής του πλούτου και των αγαθών, και ότι, γενικά μιλώντας, η ανθρώπινη πρόοδος μετράται από τον βαθμό του πλούτου ή της φτώχειας, τότε είμαστε πολύ μακριά από αυτό που είναι ουσιώδες, ακόμη και αν νέες θεωρίες, πέρα από Μαρξισμό και καπιταλισμό, διατυπωθούν.
Η αφετηρία αντιθέτως πρέπει να είναι η ολοκληρωτική απόρριψη της αρχής που διατυπώθηκε από τον μαρξισμό και η οποία συνοψίζει την παγκόσμια ανατροπή σήμερα: Η οικονομία είναι η μοίρα μας .
Πρέπει να διακηρύξουμε με ένα ασυμβίβαστο τρόπο ότι σε ένα κανονικό πολιτισμό η οικονομία και τα οικονομικά συμφέροντα-εννοούμενα σαν υλικές ανάγκες καθώς και τα λίγο ή πολύ τεχνητά συμπληρώματά τους – πάντα είχαν και πάντα θα έχουν μια δευτερεύουσα λειτουργία.”

http://xryshaygh.wordpress.com/