Ιδέες και ιδανικά

 

Ένα ερώτημα που καλείται κάποια στιγμή να απαντήσει κάθε νέος Εθνικιστής είναι το εξής: «για ποιον λόγο αγωνίζομαι;». Μια γενική απάντηση θα ήταν «για την Ελλάδα, για το Έθνος μου» αλλά αυτό είναι τόσο γενικευμένο που δημιουργεί από μόνο του πολλά επιμέρους ερωτήματα αλλά και κενά. Όπως για παράδειγμα εάν δεν είχαμε την εισβολή εκατομμυρίων λαθρομεταναστών τα τελευταία είκοσι χρόνια, πόσοι από τους σημερινούς αγωνιστές πράγματι θα είχαν την έμπνευση να επικαλεστούν τις Ιδέες μας ως τρόπο ζωής και πολιτικής δράσης; Η ιδεολογία μας δηλαδή, αρχίζει και τελειώνει στον Πακιστανό, στον Παπανδρέου, στην αστυνομία και τους δημοσιογράφους; Όχι φυσικά.  Ακόμα κι αν οι αναλογίες σε κάποια πράγματα ήταν διαφορετικές, τότε δεν σημαίνει ότι δεν θα είχαμε λόγους να αγωνιστούμε.
Η παρακμή του πολιτισμού μας εξάλλου δεν εξαντλείται αποκλειστικά στους λαθραίους ή στον αστικό τρόπο ζωής των συνανθρώπων μας ή στην ξεπουλημένη εξουσία, υπάρχουν παράγοντες που μας ξεχωρίζουν από το πλήθος και μας ορίζουν σαν κοινωνικά αντιδραστικούς, από την στιγμή μάλιστα που ήδη έχουμε αντιδράσει από καιρού.
Ένας νέος Έλληνας Εθνικιστής θα πρέπει πρωτίστως να διαχωρίσει την θέση του από εκφυλιστικές τάσεις που χαρακτηρίζουν την πλειοψηφία των συμπατριωτών μας, άσχετα με τον σκοπό και τον στόχο του Αγώνα. Εξάλλου, ο Αγώνας μας δεν είναι αγώνας ταχύτητας όπου το τέρμα είναι κάτι το ορατό, αντίθετα, είναι ατελείωτος υπερμαραθώνιος που η διαδρομή φαντάζει σκοτεινή και απρόσμενη. Οι αντοχές λοιπόν θα πρέπει να είναι μεγάλες καθώς τα λάθος σταυροδρόμια βρίσκονται παντού. Άσχετα με τον σκοπό που αγιάζει τα μέσα, η ανάπτυξη ενός ανατρεπτικού κινήματος θα πρέπει να βασιστεί σε εκείνες τις αγνές ιδέες που δεν δέχονται αμφισβήτηση αλλά και δεν φθείρονται. Κι οι ιδέες δεν λέγονται, εφαρμόζονται – κανένα νόημα δεν θα είχε μια ιδέα μόνο στις σελίδες των βιβλίων και στις ευχάριστες συζητήσεις των ανθρώπων.
Ένα νέο παιδί στις μέρες μας θα πρέπει πάνω από όλα να αποφεύγει την βόλεψη, την κουτοπονηριά, την ρουφιανιά, το ψέμα, την υποκρισία, κι αυτό είναι αναγκαίο όσο ποτέ. Όπως τόνιζε ο Καζαντζάκης, να μην αναζητάς την εύκολη λύση. Αυτό βεβαίως δεν είναι προϊόν μαζοχισμού ή ένα επικίνδυνο παιχνίδι, είναι απλά η αρχή της ακεραιότητας και τίποτε λιγότερο. Η ακεραιότητα, είναι απαραίτητο συστατικό διότι η αιτιολόγηση της επιλεκτικής προσαρμογής στα «δεδομένα» της σημερινής πραγματικότητας, ακόμα και το «πολέμα σαν λιοντάρι και σαν αλεπού», είναι άκρως επικίνδυνο, ιδιαίτερα όταν δεν ζυγίζεις το κατά πόσο είσαι λιοντάρι και κατά πόσο αλεπού. Το μπόλιασμα του κορμού μας με σφήνες από απαραίτητα για τον άμεσο στόχο στοιχεία, είναι σίγουρα σημαντικό αρκεί τα τελευταία να μην αλλάξουν την σύσταση του δέντρου, κι αρκεί να υπάρχει έστω προληπτικά το τσεκούρι για όταν χρειαστεί.
Εξάλλου, δεν μεταφέρουμε σαν τους ιουδαίους αποστόλους τον «λόγο του Θεού», δεν είμαστε απλοί αγγελιοφόροι που μπορούν να είναι ότι να’ ναι, με τον αγώνα μας μεταφέρουμε τον λόγο τον δικό μας και δεν είναι τίποτε άλλο από την αληθινή ύπαρξή μας. Ένα απλό παράδειγμα σε όλα αυτά είναι το παρακάτω: θα μπορούσε κάποιος να αποδεχτεί έναν έμπορο ναρκωτικών ή έναν παιδεραστή ή έναν γλοιώδη πολιτικό ή κοινωνικό παράγοντα, ακόμα κι αν ο τελευταίος δήλωνε από Εθνικιστής έως Φασίστας και Εθνικοσοσιαλιστής;
Θα μπορούσε κάποιος να θεωρεί κάποιον σύντροφό του την στιγμή που ο τελευταίος στην ουσία αποτελεί ντροπή για τις ιδέες του; Θα μπορούσε κάποιος να αποδεχτεί την εμφάνιση, τα ψέματα, την μιζέρια ενός αριστεριστή αν εκ θαύματος ο τελευταίος δήλωνε ομοϊδεάτης; Μάλλον όχι. Οπότε ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τους εαυτούς μας. Κι αυτό επειδή δεν συμπαθήσαμε απλά αυτές τις ιδέες διότι μας φάνηκαν όμορφες, δεν είμαστε δούλοι τους αλλά είμαστε καθρέπτες τους, τις αποδεχτήκαμε ως έκφραση του αληθινού μας «εγώ» και τις εφαρμόζουμε ισόβια και φυσικά εξελικτικά.
Σε έναν υποκριτικό κόσμο από δικαιολογίες και πονηρά βλέμματα, το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ένας νέος, υγιής και ενάρετος Εθνικιστής που ήρθε για να εφαρμόσει την βούλησή του, διότι πολύ απλά έτσι ορίζει η φυσική τάξη των πραγμάτων.
Θ. Πετρίδης

http://xryshaygh.wordpress.com/