Αναρωτιούνται φίλοι ή εχθροί, συνοδοιπόροι ή σύντροφοι, γιατί κάποιοι επιλέξαμε ως μέσο έκφρασης την αυτόνομη εθνικιστική δράση. Ήταν αποτέλεσμα απογοήτευσης από άλλες καταστάσεις, ήταν λόγω ενστερνισμού της τακτικής του leaderless resistance ή των ''κελιών δράσης''; Mήπως είναι ένας ιδιότυπος τρόπος επίδειξης ενός ιδεολογικού στρασσερισμού;
Ο κάθε ένας από τους συντρόφους μπορεί να επικαλεστεί μία ή και όλες τις παραπάνω απόψεις και να τις προσθέσει αν θέλει. Στο πλαίσιο της αυτονομίας που επικαλούμαστε, κάθε άποψη είναι αποδεκτή καθώς καταλήγει συμπερασματικά στην υπεράσπιση της κοινής μας επιλογής. Προσωπικά πιστεύω όμως, ότι πίσω από τον κάθε λόγο, πίσω από την κάθε εκλογίκευση, βρίσκεται μια συνειδητή ή υποσυνείδητη γνώση ενός πολιτι(στι)κού μονοπατιού, όχι και τόσο χρησιμοποιημένου στη χώρα μας. Ένα μονοπάτι διαφοροποιημένο και διακριτό τόσο από τον ''αστικό'' όσο και από τον ''μιλιταριστικό'' εθνικισμό, που με την κοινή τους σχέση με δόγματα και στοιχεία του παρελθόντος πνίγουν το αγωνιστικό μας μέλλον, προσπαθώντας να τα προβάλλουν σε αυτό.
Ως αντίθεση σε αυτές τις καταστάσεις προβάλλει ο δικός μας οργανικός εθνικισμός. Ένας εθνικισμός που δεν διασυνδέεται κάθετα, ως κακέκτυπο και μικρογραφία εξουσιαστικών μεθόδων, και που δεν προσδιορίζεται ως πετυχημένος ή μη ανάλογα με το ποσοστό εξουσίας που του επιτρέπει το σύστημα να ασκεί, αλλά βιώνεται οριζόντια σε συνάρτηση με την πραγματική κοινωνία και τις ανάγκες των ανθρώπων.
Η δική μου προσέγγιση της αυτονομίας δεν περιορίζεται λοιπόν στην οργανωτική της διάσταση, δηλαδή την αυτοτελή και ανεξάρτητη δράση ατόμων και μικρών ομάδων, αλλά έχει και ένα περαιτέρω νόημα, πολύ πιο κοντινό και εξαρτημένο με την λέξη ''αυτόνομοι''. Την πολιτι(στι)κή αυτάρκεια της δράσης, της συμπεριφοράς, του τρόπου ζωής, χωρίς να υφίσταται ένας εξωτερικός ''μετρητής επιτυχίας'', όπως εκλογικά ποσοστά, αριθμοί σε εκδηλώσεις και εγγραφές νέων μελών ή φίλων.
Η οργανωτικότητα της αυτόνομης δράσης έχει μια άλλη κατεύθυνση. Η ύπαρξή της λειτουργεί ως ένας ξενιστής ηρώων και θερμοκήπιο δημιουργών, μέσα στη μονολιθικότητα του οικονομικισμού της σύγχρονης κοινωνίας. Αυτή πρέπει να εξαπλώνεται ακτινοειδώς, σαν μια κολλώδης ουσία, ως στοιχείο συνεκτικό και ενοποιητικό, μιας κατά τον Έβολα, πνευματικής φυλής, αυτής των φύσει και συνειδήσει αντιστεκόμενων.
Δεν μπορεί να βαλτώνει σε μια προδιαγεγραμμένη, δήθεν μιλιταριστική γραφειοκρατία, μεταμφιεσμένη αυτάρεσκα σε ''αριστοκρατία'', αλλά τείνει σε μια αυτάρκη παρουσία, όπου όλα βασίζονται στην αξία και τον προσωπικό παράγοντα και σχεδόν τίποτα σε μια δημοσίου τύπου εξουσία ή έστω έναν θεωρητικό - εσωτερικό νόμο. Η προσπάθειά μας, της εναλλακτικής επαναδιατύπωσης τόσο των εθνικών όσο και των κοινωνικών δομών, πρέπει να προκύψει μέσω μιας σχολής δημιουργίας, ανεξαρτησίας και ανδρικότητας, παρά δουλοπρέπειας και τετεμισμού όπου οι σχέσεις τιμής και αφοσίωσης αξιολογούνται στην καθημερινότητα.
Ως συνεπείς στη φύση μας, οι ομάδες των συντρόφων, αντιστέκονται και αγωνίζονται ενάντια στην τωρινότητα, έχοντας ως κύριο μέσο την άρνηση της αφομίωσης, αντιτιθέμενα στην λογική παραγωγής (έστω πολιτικών) αποτελεσμάτων. Απορρίπτοντας την ηθική (που σύμφωνα με κάποιους θα έπρεπε να έχουμε), επικεντρώνουμε στην ηθοπλαστική διαδικασία, μέσω της ασκητικής δράσης. Απορρίπτοντας την ένοια της τάξης (ordo), σκοπός μας πρέπει να είναι η δημιουργία σώματος (korpus). Απορρίπτοντας την οργάνωση ως μέσο διαχείρησης, αναζητούμε την οργανικότητα υιοθετόντας τη σημασία της οριζόντιας διασύνδεσης.
Σε αυτά τα πλαίσια αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να πείσουμε όλους όσους περιδινίζονται στον αυτοκαταστροφικό κυκλώνα της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, ότι έχουμε την απάντηση στο κάθε τους ερώτημα, τη λύση σε κάθε τους πρόβλημα, όπως κάνουν οι εμπλεκόμενοι σε άλλες μορφές πολιτικής δράσης.
Δεν μπορούμε και δε θέλουμε να ''οδηγήσουμε'' όσους αναζητούν ''οδηγούς'' για να τους βγάλουν από τον βάλτο στον οποίο έχουν βρεθεί, φιλοδοξώντας τον ρόλο της ''φωτισμένης εμπροσθοφυλακής. Αντίθετα, επιλέγουμε να αφιερώσουμε την ενέργειά μας στη διατήρηση την αυτάρκειας και της αυτονομίας μας, μέσω της οποίας θα επαναδιατυπώσουμε την ξεκάθαρη αξία της ψυχής μας.
Για μια τέτοια, οργανικής φύσεως συλλογικότητα, το μοναδικό μέτρο του αγώνα δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο παρά ο ίδιος ο αγώνας, η έντασή του και η ασύμμετρη φύση του, σε σχέση με τον ''στίβο'' που έχει οριοθετηθεί από άλλους. Σε αντίθεση λοιπόν με τις άλλες δογματοποιημένες εκφράσεις εθνικισμού (χώρου) , πρέπει να διατρανώσουμε ότι δεν αγωνιζόμαστε για την κοινωνία, αλλά μέσα την κοινωνία, ελπίζοντας να λειτουργήσουμε ως καταλύτες μιας ιδιομετάλλαξης. Και φυσικά αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει αν αναπολούμε παλιές καλές μέρες και αν ελπίζουμε στην αποκατάσταση θεσμών του συστήματος, με την προοπτική ότι αυτοί θα επαναρυθμίσουν με ικανοποιητικό τρόπο τις κοινωνικές δομές. Στο πλαίσιο αυτό απορρίπτουμε τις ιδέες περί ''φυσικής ηγεσίας'', διαφόρων καστών π.χ ''στρατός, αστυνομία" κλπ.
Στόχος μας δεν μπορεί να είναι άλλος παρά η αναζωπύρωση του μαχητικού και δημιουργικού πνεύματος του λαού, που θα παράγει τις απαραίτητες συνθήκες για μια διαδικασία φυσικής επιλογής μιας νέας ηγεσίας. Δεν μπορούμε σαφώς να προσδιορίσουμε αυτήν την διαδικασία και ως εκ τούτου δεν το επιχειρούμε καν. Πρόθεσή μας άλλωστε δεν είναι να πείσουμε τους γύρω μας, να χρησιμοποιήσουμε επιχειρήματα που θα αποδείξουν κάτι. Το μέσο που επιλέγουμε είναι η επίδειξη της ζωής μας και της λειτουργίας μας, οι επιλογές μας στην καθημερινότητα, η ''φάση'' μας, θεμελιώνοντας μια εναλλακτική πρόταση ζωής. Για αυτό και χαρακτηρίζω αυτήν την επιλογή "μονοπάτι", για αυτό και ονομάζω τον εθνικισμό μου ως "οργανικό". Γιατί δεν περιστρέφεται γύρω από δόγματα αλλά ποιεί ήθος και διαμορφώνει την πραγματική ζωή στην καθημερινότητα. Είναι λοιπόν αυτή η ηθική ''αυτάρκεια'' που προσδιορίζει τον όρο ''Αυτόνομοι''. Και που ταυτόχρονα μας απογυμνώνει από την ''ασφάλεια'' της επιλογής της επίρριψης ευθυνών κάπου αλλού. Ο κάθε σύντροφος είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του, την στάση του έναντι κάθε γεγονότος και το σύνολο της καθημερινότητάς του. Υπεύθυνος όμως, όχι μόνο έναντι του εαυτού του, αλλά και στον κάθε έναν από εμάς. Χωρίς κανένα τοίχος ''ιεραρχίας'' πίσω από το οποίο να μπορεί να κρυφτεί. Ως πρωτοπόροι του μονοπατιού, καλούμαστε να βρούμε τρόπους που θα μετατρέψουν τις ιδέες μας σε βίωμα.
Δυοβουνιώτης
http://www.ediktyo.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου