Τέλος εποχής για το μεταπολιτευτικό μόρφωμα

Στην ιστορία του κάθε λαού υπάρχουν στιγμές και περίοδοι, παλαιές εποχές που κλείνουν και νέες που ανοίγουν. Αυτές οι περίοδοι μπορούν να αναλυθούν είτε σε μεγάλη είτε σε μικρή κλίμακα, ανάλογα με το δεδομένο που λαμβάνεται υπ όψιν. Για παράδειγμα, η επανάσταση του 1821 έκλεισε μια εποχή τεσσάρων αιώνων σκλαβιάς για την Ελλάδα, ενώ η διάλυση της ΕΣΣΔ έκλεισε μια εποχή σχεδόν τριών γενεών κομουνισμού για τα σλαβικά Έθνη. Όπως καταλαβαίνει κανείς, οι αλλαγές συνήθως επηρεάζονται είτε από την άμεση βούληση κάποιων ανθρώπων, είτε από τις μακροχρόνιες ενέργειες που οδηγούν σε μια κατάσταση, είτε και από τα δύο. Την στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, την στιγμή που διαβάζεται και την στιγμή που πιθανότατα θα ξεχαστεί, η αλλαγή αυτή συμβαίνει και πριν και τώρα και μετά και αφορά τον ίδιο τον Ελληνικό λαό. Κάποια πράγματα για κάποιους είναι ισόβια και θα αλλάξουν, κάποια άλλα είναι επίσης ισόβια για κάποιους εξ ημών και για άλλους περιλαμβάνουν τις εμπειρίες των τελευταίων δεκαετιών της ζωής τους. Και για να τα ξεκαθαρίσουμε.
Αντιμετωπίζουμε ένα τέλος εποχής για το μεταπολιτευτικό εθνικό οικονομικό και κοινωνικό μόρφωμα που επί 35 έτη διέλυσε κάθε υγιές ένστικτο του λαού μας. Το ελληνικό έθνος, από την νοοτροπία της εργατιάς, της αγροτιάς και της λεβεντιάς, από την νοοτροπία της υγιούς ανάπτυξης και της πραγματικής ευημερίας, πέρασε σε μια μίζερη, κουτοπόνηρη και στείρα νοοτροπία του Δημοσίου τομέα, του φραπέ, του ρουσφετιού και της ξεφτίλας, λογική που υιοθετήθηκε κυρίως από την κυβέρνηση του Παπανδρέου την δεκαετία του ’80 και μεσουρανούσε την δεκαετία του ’90 σε ολόκληρη την επικράτεια. Όλοι μας λοιπόν το έχουμε ζήσει αυτό και δεν θυμόμαστε κάτι άλλο, ίσως οι μεγαλύτεροι σθεναρά κάποιες εικόνες και τίποτε άλλο από το μακρινό παρελθόν. Θυμάται κανείς τον διπλανό του να λέει «θα δημιουργήσω και θα πετύχω;». Όλοι το μόνο που ξέρουν είναι να λένε «βρήκα εύκολη δουλειά και βολεύτηκα και είμαι μάγκας».
Το παραπάνω το πληρώσαμε. Όταν ήρθαν οι ορδές των μεταναστών μετά το 1990 μπόρεσαν και ρίζωσαν όχι γιατί κάποιοι άχρηστοι εξ αυτών πουλούσαν παράνομα CD ή καθάριζαν τζάμια στα φανάρια, αλλά διότι έπιασαν τα μυστριά στις οικοδομές και τις τσάπες στα χωράφια, την στιγμή που ο Έλληνας βόλευε τα τέκνα του σε στείρα επαγγέλματα της καρέκλας. Ας θυμηθούμε την ηλίθια φράση που είχε γίνει πιπίλα στο στόμα των μετριοπαθών, «οι μετανάστες κάνουν δουλειές που δεν μπορούν να κάνουν οι Έλληνες». Το πληρώσαμε επίσης και στο γεγονός ότι η Ελληνική οικονομία ήταν επίσης μη δημιουργική αλλά έκανε κύκλους φλυαρίας γύρω από την γραφειοκρατία κάνοντας «κηδεία με ξένα κόλλυβα», βλέπε το χαρτζιλίκι των Ευρωπαίων. Τέλος εποχής λοιπόν, το τριάντα πέντε (35) είναι στρογγυλός αριθμός κι ακούγεται ποιητικό και απόλυτο, τόσα και τα έτη μιας εποχής για την Ελλάδα που δεν θα ξαναδούμε. Ποια η δυστυχία μας; Ότι η ελληνική νεολαία γαλουχήθηκε σε αυτό και δεν έχει τα αντανακλαστικά να επιστρέψει στον δρόμο του μόχθου και της δημιουργίας. Κι αυτός που δεν μπορεί να ανεξαρτητοποιηθεί, υποδουλώνεται.
Αντιμετωπίζουμε μια πρωτοφανή αλλοίωση του Ελληνισμού που επιτυγχάνεται με τις ενέργειες των ξενόδουλων πολιτικών με την εφαρμογή του νόμου «περί Ιθαγένειας». Εδώ κλείνει ένας κύκλος χιλιετιών. Οι Έλληνες κατάφεραν να κρατήσουν τις παραδόσεις, την γλώσσα, το αίμα και την συνείδησή τους ακόμα και περιόδους σκλαβιάς και εθνικής υποταγής. Πλέον, στα πλαίσια της αποχαύνωσης που έχει προσφέρει η παγκοσμιοποίηση στους λαούς, ο Ελληνικός ως σπουδαίο πρόβατο οδηγείται στην σφαγή χωρίς καμία αντίδραση.
Όλως παραδόξως, αντί περαιτέρω ανάλυσης αλλά απολύτως εύστοχα, θα δανεισθούμε τους συγκλονιστικούς στίχους που γράφτηκαν πριν μια δεκαετία από το μουσικό σχήμα Αρτέμης – Ευθύμης (TXC). Λόγια, που είναι κάτι παραπάνω από επίκαιρα: «…Μη με ψάξεις μέσα σε διεθνιστικές τάσεις, οι διεθνισμοί δεν πατούσαν σε υγιείς βάσεις. Αρκετά μ’ αυτό το παραμύθι, η στάθμη της σούπας του κοσμοπολίτη έχει ανέβει τόσο που μου αγγίζει τη μύτη. Υπάρχει πρόβλημα, προσπαθώ να μη χάσω την εθνική μου ταυτότητα, μέσα σ’ αυτό το πλήθος που του επιβάλανε το υδροχόικο ήθος, φορείς της νέας εποχής που δουλεύανε στο ημίφως. Γι’ αυτό στην εποχή μας ως συνήθως είναι απών το πολιτικό ον του Αριστοτέλη, η νέα παγκόσμια τάξη θέλει, έναν άνθρωπο κουρέλι, απλό αριθμό μέσα σε στατιστικές, μια κοινωνία από ομογενοποιημένους καταναλωτές. Μας θέλει πιόνια στη σκακιέρα των παγκόσμιων εξουσιαστών, των καρτέλ πετρελαίου και των πολυεθνικών εταιριών. Και δυστυχώς πάει κάπως έτσι λοιπόν…»
…Σοφόν το σαφές, όμως όλοι μιλάνε με μισόλογα και υπεκφυγές. Η σύγχρονη διανόηση φέρνει σύγχυση και συσκότιση αντί να δίνει φώτιση. Είναι γεγονός πως τελούμε υπό κατοχή, μας διοικούνε πολιτικοί με ομιχλώδη καταγωγή, σκοτεινών κέντρων αποφάσεων υποτακτικοί. Οι δήθεν πνευματικοί ταγοί τηρούν μια ένοχη ανοχή. Όλα μας ωθούν προς μια νέα εποχή ζόφου, η πτώση γίνεται συνώνυμο της προόδου, δε μας θέλουν Έλληνες αλλά πολίτες του κόσμου. Βλέπεις, κιμάς ανθρώπου η ιδεολογία βολεύει τα παγκόσμια εξουσιαστικά ιερατεία, τα οποία εξάγουν ένα μοντέλο και προσπαθούν να μας το επιβάλουν με το έτσι θέλω. Δε θέλουν μια ειρηνική παγκόσμια κοινότητα που να αφήνει περιθώρια στην πολλαπλότητα.Κατ’ αυτούς παγκοσμιοποίηση σημαίνει ισοπεδωτική μονομορφοποίηση. Γι’ αυτό έχουν στο στόχαστρο το όμαιμο, το ομόγλωσσο, το ομόθρησκο και το ομότροπο. Μας έχουν φτιάξει μια θηλιά για το λαιμό μας, παραχαράζουν το παρελθόν μας προς όφελος του δικού τους μέλλοντος, ετοιμάζουν το έδαφος για διέλευση ενός κυβερνομεσαίωνος…»

Καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε την νέα σκοτεινή εποχή που έρχεται. Για τον λόγο αυτό, το κράτος δημιουργεί αποχαυνωμένους πολίτες, ενώ εμείς Έλληνες επαναστάτες. Σε αυτή την μάχη, που έχει ήδη ξεκινήσει, είμαστε όλοι παρόντες, κι είμαστε στην πρώτη γραμμή.

Θ. ΠΕΤΡΙΔΗΣ