Αύριο, οι Έλληνες τιμούνε την 189η επέτειο της εθνεγερτικής επανάστασης του 1821. Ή την «εορτάζουν» καλύτερα, όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται στα ΜΜΕ, σαν να είναι κάποιο καρναβάλι, έθιμο ή η μέρα ονομαστικής εορτής Αγίου. Όρος δυστυχώς απολύτως δόκιμος σύμφωνα με τη σημερινή πραγματικότητα, αφού έχουν κάνει το λαό να λησμονήσει τους λόγους για τους οποίους έχυσαν οι πρόγονοί μας το αίμα τους, εξεγέρθηκαν και κατέστρεψαν τον ξένο δυνάστη. Οι Έλληνες τότε, προσωρινά έστω, ήταν ελεύθεροι. Ελεύθεροι, επειδή δεν ανέχτηκαν άλλο την καταπίεση, την αδικία και την ύβρη απέναντι στην ιστορία και το αίμα τους. Στο ποτάμι της οργής που οργάνωσαν, παρέσυραν τον κάθε τύραννο, είτε αυτός ήταν ομοεθνής τους ή όχι.
Ο Γέρος του Μοριά ήταν απόλυτος σε αυτό:
Ο Γέρος του Μοριά ήταν απόλυτος σε αυτό:
ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ
Η κατάσταση αναλογικά, περισσότερο οδυνηρή και κρίσιμη για τον Ελληνισμό. Ο εχθρός είναι αόρατος με εκλεπτυσμένες μορφές επιβολής της κυριαρχίας του, τόσο με πλύση εγκεφάλου την οποία προσφέρουν αφειδώς τα ΜΜΕ όσο και με τους πραιτοριανούς του, που ακούνε στο όνομα «αναρχικοί». Τότε, μπορεί οι Έλληνες πολλές φορές να μη μιλούσαν καν την ίδια γλώσσα, αλλά αναγνώριζαν την μεταξύ τους ομαιμία και την ταυτότητα του δυνάστη.
Σήμερα, ειδικότερα μετά το λαθρονομοσχέδιο, οι πολίτες αυτής της χώρας, όχι μόνο δε μιλάνε την ίδια γλώσσα αλλά δεν έχουν και κανένα άλλο κοινό σημείο αναφοράς, ανήκοντες, συνήθως, σε παντελώς διαφορετική θρησκεία, έθνος και φυλή. Το χειρότερο όμως απ’ όλα, είναι ότι οι καταπιεσμένοι, δεν έχουν καταλάβει τη μειονεκτική θέση που βρίσκονται, η οποία δυσχεραίνει κάθε μέρα που περνάει.
Τέλος, πέρα από την ομαιμία που έχει σπάσει και χάνεται ολοένα και περισσότερο, το κατακερματισμένο σώμα των πολιτών στην Ελλάδα, δεν αναγνωρίζει έναν κοινό εχθρό. Εγκλωβισμένοι στον διπολισμό του δικομματισμού, ο οποίος διατηρήθηκε παρά την «πεντακομματική Βουλή» που «τόσο» θα βοηθούσε σύμφωνα με κάποιους, οι μεν βλέπουν τον εχθρό στα πρόσωπα των δε, αδυνατώντας να κατανοήσουν το ευρύτερο καταστροφικό σχέδιο, πίσω από το κουκλοθέατρο της κοινοβουλευτικής πολιτικής κονίστρας.
Εκεί, ερχόμαστε εμείς οι Χρυσαυγίτες, οι «περιθωριακοί» και «ακραίοι», να αποτελέσουμε το αγκάθι στο υπογάστριο του συστήματός που διαλύει και ξεπουλάει την Ελλάδα. Ως γνωστόν, τα γρανάζια μιας καλοκουρδισμένης μηχανής, μπλοκάρουν μόνο εάν υπεισέρθουν ανάμεσά τους ξένα σώματα και όχι από επιπλέον γρανάζια.
Σήμερα, ειδικότερα μετά το λαθρονομοσχέδιο, οι πολίτες αυτής της χώρας, όχι μόνο δε μιλάνε την ίδια γλώσσα αλλά δεν έχουν και κανένα άλλο κοινό σημείο αναφοράς, ανήκοντες, συνήθως, σε παντελώς διαφορετική θρησκεία, έθνος και φυλή. Το χειρότερο όμως απ’ όλα, είναι ότι οι καταπιεσμένοι, δεν έχουν καταλάβει τη μειονεκτική θέση που βρίσκονται, η οποία δυσχεραίνει κάθε μέρα που περνάει.
Τέλος, πέρα από την ομαιμία που έχει σπάσει και χάνεται ολοένα και περισσότερο, το κατακερματισμένο σώμα των πολιτών στην Ελλάδα, δεν αναγνωρίζει έναν κοινό εχθρό. Εγκλωβισμένοι στον διπολισμό του δικομματισμού, ο οποίος διατηρήθηκε παρά την «πεντακομματική Βουλή» που «τόσο» θα βοηθούσε σύμφωνα με κάποιους, οι μεν βλέπουν τον εχθρό στα πρόσωπα των δε, αδυνατώντας να κατανοήσουν το ευρύτερο καταστροφικό σχέδιο, πίσω από το κουκλοθέατρο της κοινοβουλευτικής πολιτικής κονίστρας.
Εκεί, ερχόμαστε εμείς οι Χρυσαυγίτες, οι «περιθωριακοί» και «ακραίοι», να αποτελέσουμε το αγκάθι στο υπογάστριο του συστήματός που διαλύει και ξεπουλάει την Ελλάδα. Ως γνωστόν, τα γρανάζια μιας καλοκουρδισμένης μηχανής, μπλοκάρουν μόνο εάν υπεισέρθουν ανάμεσά τους ξένα σώματα και όχι από επιπλέον γρανάζια.
«Ακραίοι», «περιθωριακοί», «διασπαστές», «φασίστες» αλλά ποτέ ΞΕΦΤΥΛΕΣ και ΡΑΓΙΑΔΕΣ, σαν αυτούς που το 19ο αιώνα προσπαθούσαν απλά να επιβιώσουν συμπλέοντας με τους Οθωμανούς, πολεμάμε το κατεστημένο μέχρι την τελική απελευθέρωση.Παρά την τρομοκρατία και τις διώξεις εναντίον μας, οι σημαίες θα είναι πάντα ψηλά αφού αυτό είναι που φοβούνται περισσότερο απ’ όλα:
Τους αδούλωτους και τους αμετανόητους!
ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ '21
ΠΗΓΗ : http://xa-ndhellas.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου