Επαναστάτες και όχι «μεταρρυθμιστές»

Επαναστάτες και όχι «μεταρρυθμιστές»

Ζώντας στον Κολοφώνα της σαπίλας του, το σύστημα φροντίζει εντελώς αλαζονικά να μας βγάζει ξεδιάντροπα τη γλώσσα του. Μας φτύνει κατάμουτρα τόσο σ’ εθνικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, μ’ ένα υπηρετικό προσωπικό εντελώς αδίστακτο. Πολιτικοί που ξεπουλούν όλες τις εθνικές υποθέσεις και παίρνουν τις πιο αντιλαϊκές αποφάσεις. Εκδότες και δημοσιογράφοι που λειτουργούν σαν ιδεολογικό πυροβολικό, σα μοχλός πίεσης για να στηρίξουν αυτές τις αποφάσεις. Αδίστακτοι επιχειρηματίες που, ως γνήσιοι καπιταλιστές, απομυζούν κάθε φυσική και ανθρώπινη ικμάδα αυτού του τόπου. Παρακρατικοί αλήτες που κάνουν τις βρώμικες δουλειές του διεφθαρμένου κράτους, είτε αποπροσανατολίζοντας την προσοχή του κόσμου με τις θρασύδειλες «πολεμικές» ενέργειές τους, είτε στοχεύοντας απευθείας σ’ εκείνους πραγματικά αρνούνται και πολεμούν το καθεστώς. Και, μέσα σ’ όλους αυτούς, πολύ πιο θλιβεροί, πολύ πιο πονηροί και φυσικά εντελώς ακίνδυνοι, όλοι εκείνοι εντός και εκτός κοινοβουλίου, που ονειρεύονται επαναστάσεις και κατακτήσεις εξουσίας.

Μόνο που η «επανάστασή» τους δεν είναι τίποτε άλλο από μεταρρυθμίσεις, που δεν αλλάζουν τίποτα ουσιαστικό. Έτσι, εξαφανίζεται η Επανάσταση και μετανομάζεται σε «ρήξη και ανατροπή» και «ριζική αλλαγή». Δεν είναι φραστικό το ζήτημα, είναι ζήτημα ουσίας. Γιατί η Επανάσταση αποτελεί έννοια και όχι απλή λέξη για άσκοπη κατανάλωση. Έννοια που σαρώνει διεφθαρμένους θεσμούς, κατεστημένες νοοτροπίες και σκέψεις και δεν κάνει συμβιβασμούς και παζάρια με την εξουσία. Γι’ αυτό και η «ρήξη και ανατροπή» των γνωστών εθνοπατέρων δεν είναι τίποτα άλλο από έναν ήρεμο κοινοβουλευτικό περίπατο για την συνεργασία με την εξουσία μέσω της συγκυβέρνησης, σε κάποιες από τις προσεχείς εκλογές. Δρόμοι ελεγχόμενοι, δρόμοι αδιέξοδοι. Τα υπόλοιπα που λέγονται περί «ριζικών αλλαγών» και «γροθιών στο κατεστημένο» δεν αποτελούν τίποτα άλλο από κουτόχορτο προς άγραν ψήφων.

Οι Εθνικές και Κοινωνικές Επαναστάσεις δεν γίνονται με ευχολόγια και ανέξοδη ρητορική. Το σύστημα, με την πείρα της εξουσίας, έχει τη δυνατότητα να διαχειρίζεται και να ελέγχει τις πιο βαθιές του κρίσεις, όταν αυτές δεν συνοδεύονται από την ανάπτυξη ενός πραγματικού ανατρεπτικού και μη χειραγωγίσιμου Κινήματος. Γι’ αυτό και δεν αφήνει τα πράγματα στην τύχη τους. Ένας πολυπλόκαμος οργανισμός εργάζεται για να αποτρέψει κάθε τέτοια εξέλιξη. Συνδυάζοντας μηχανισμούς χειραγώγησης και ελέγχου και μηχανισμούς καταστολής και τρομοκράτησης. Αξιοποιώντας στο έπακρο τα πρόσωπα, τα κόμματα και τους φορείς της πολιτικής και κοινωνικής δημαγωγίας σε όλες τους τις εκδοχές. Γι’ αυτό άλλωστε και το γνωστό «εθνοσωτήριο» κόμμα γίνεται δεκτό με τόση ευμενή διάθεση και προβάλλεται συνεχώς από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Οι δυνάμεις περιφρούρησης του συστήματος έχουν πειστεί πως ο συγκεκριμένος πολιτικός φορέας, όχι μόνο δεν πρόκειται να διακυβεύσει τη σταθερότητά του, αλλά αντίθετα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να εξασφαλίσει την πολιτική σταθερότητα μέσα ή έξω από μελλοντικά κυβερνητικά σχήματα.

Η παραμονή στον «ιερό θεσμό» του κοινοβουλίου, που λειτουργεί ως «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για τον εξοστρακισμό κάθε «εξτρεμιστικού» χαρακτηρισμού, μετράει πολύ περισσότερο από τη δημιουργία μιας πραγματικά Επαναστατικής κατάστασης. Οι «εθνοσωτήρες» έχουν δώσει εξετάσεις στη διαχείριση των εθνικών και κοινωνικών κρίσεων και τις έχουν περάσει με επιτυχία. Όχι μόνο μένουν οικειοθελώς στο καβούκι του καθωσπρεπισμού, αποδεχόμενοι το ρόλο τους ως γρανάζι της καλής λειτουργίας του υπάρχοντος συστήματος, αλλά φροντίζουν και να συκοφαντούν όσους πραγματικά αντιστέκονται στη παγκοσμιοποίηση και την αποεθνικοποίηση της χώρας. Χωρίς ντροπή, ταυτίζουν τη νόμιμη αυτοάμυνα με την παρακρατική βία και τον ανοιχτό πολιτικό αγώνα στους δρόμους με τους τραμπουκισμούς των κουκουλοφόρων.

Σε τέτοιες συνθήκες φαίνεται ξεκάθαρα ο διαχωρισμός των Επαναστατών από τους μεταρρυθμιστές και των Αγωνιστών από τους βολεψάκηδες. Γιατί, για Εμάς, δεν υπάρχει ζήτημα οποιασδήποτε ανακωχής ή συμφωνίας κάτω από το τραπέζι. Αυτό το σύστημα πρέπει να σαρωθεί εκ βάθρων. Να μη μείνει τίποτα. Να διαλυθεί εξ ολοκλήρου και όχι να αναδομηθεί με μερεμέτια. Όσο θα υπάρχει, θα παράγει εθνικές προδοσίες, οικονομικά σκάνδαλα και κοινωνική διαφθορά. Δε μπορεί να ζήσει χωρίς αυτά, εξαρτάται η ζωή του από την ύπαρξή τους. Και φυσικά όλα αυτά παράγουν την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Το προϊόν της εκμετάλλευσης των εργαζομένων μετατρέπεται σε κέρδος για τους καπιταλιστές, σε μίζες και αρπαχτές για το πολιτικό, δημοσιογραφικό και λοιπό υπηρετικό τους προσωπικό. Αυτό το μήνυμα πρέπει να προωθήσουμε. Ένα μήνυμα διδακτικό για τους ανθρώπους της δημιουργικής εργασίας και όχι για τα παράσιτα και τα λαμόγια που απομυζούν τον λαϊκό μόχθο. Όσοι ζούμε σ’ αυτό το σύστημα δε θα παραιτηθούμε από το χρέος μας για την υπεράσπιση του δικαιώματός μας στη Ζωή, την Ελευθερία, την Εργασία και την Επανελληνοποίηση της χώρας. Από το χρέος μας να κάνουμε τη θεωρία πράξη. Την πράξη των ανθρώπων της ουσιαστικής δράσης, που εγκαταλείπουν το ρόλο του παθητικού παρατηρητή και γίνονται ενεργητικοί πρωταγωνιστές, που οριοθετούν την έννοια της Επαναστάσεως με γνήσιο ανατρεπτικό περιεχόμενο και όχι με ρεφορμιστικές τακτικές που οδηγούν στον εφησυχασμό και την απορρόφηση από τη διεφθαρμένη εξουσία.