Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος...

Το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής Οικονομίας είναι οι δαπάνες του δημόσιου τομέα. Χάσαμε έναν ολόκληρο χρόνο με μία κυβέρνηση που αποδείχτηκε άτολμη να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο. Προτίμησαν να κόψουν μερικά ευρώ από τους χαμηλοσυνταξιούχους και να αυξήσουν υπέρμετρα τους φόρους, δημιουργώντας συνθήκες ασφυξίας στην αγορά. Τώρα που διαπιστώνουν κι αυτοί ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν, ζητούν επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Ίσως σε άλλους έξι μήνες αρχίσουν να συζητούν και για ανάπτυξη...

Τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά. Δεν χρειάζεται να προσλάβεις καθηγητή από μεγάλο πανεπιστήμιο του εξωτερικού για να στο πει: Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος! Δυστυχώς, βρισκόμαστε σε αδιέξοδο και τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα.

Αντί να μπει νυστέρι από την πρώτη μέρα στις δαπάνες του δημοσίου, έχασαν το χρόνο τους σε διαβουλεύσεις και την ίδια ώρα έκαναν τραγικά λάθη που έφεραν τη χώρα σε ακόμη δυσχερέστερη θέση. Έχουν το άλλοθι ότι η κυβέρνηση Καραμανλή (για να μην ξεχνιόμαστε) τους παρέδωσε μία ωρολογιακή βόμβα. Ωστόσο, γνώριζαν καλά τι παραλάμβαναν. Εκείνο που τους έλειπε ήταν το πρόγραμμα. Για να το πούμε κι αλλιώς, υπήρχε μία και μόνο στρατηγική: «Πάμε και βλέπουμε».

Να πάμε, αλλά πού ακριβώς να πάμε; Υπάρχει σχέδιο εξόδου από την κρίση; Αμφιβάλουμε. Εδώ οι υπουργοί τσακώνονται δημόσια για το αν ήταν καλή ή όχι η περαίωση και περιμένουμε να υπάρχει σχέδιο; Περιμένουμε να συμπράξουν άλλες δυνάμεις για την αντιμετώπιση της κρίσης, όταν δεν μπορούν να συμπράξουν μεταξύ τους;

Το απαράδεκτο της ιστορίας είναι ότι εξακολουθούν και λένε ψέματα στον κόσμο. Μιλάνε για έξοδο από το μνημόνιο το 2013, όταν από το ΔΝΤ δεν βλέπουν άλλη λύση από την επιμήκυνση. Κι όταν την «είδηση» αυτή την έδωσε πρώτος απ’ όλους στον ελληνικό λαό (με συνέντευξή του στο Κεφάλαιο) ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, ο κ. Ρουμελιώτης.

Η Οικονομία δεν μπορεί να βγει από τα σημερινά της αδιέξοδα αν παράλληλα με την ανασύσταση του ελληνικού δημοσίου δεν υπάρχει μία αναπτυξιακή πρόταση. Πρόταση που δεν θα υλοποιηθεί από τους επενδυτές του... Κατάρ, αλλά από την ίδια την ελληνική κοινωνία. Σε διαφορετική περίπτωση η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στα στάνταρ που ορίζει η Ε.Ε και θα είναι απλά ένα διαδικαστικό θέμα η έξοδος της χώρας από τη ζώνη του Ευρώ, αφού στο μεταξύ οι πολίτες θα έχουν λιμοκτονήσει. Προς τι αυτός ο ατερμάτιστος δρόμος; Προς τι αυτή η ατελέσφορη προσπάθεια;

Χρόνος υπάρχει ακόμη. Διάθεση δεν ξέρουμε αν υπάρχει για να κατανοήσουν τα αυτονόητα...


Πηγή