Να κρατήσουμε τη φλόγα αναμμένη!

 

Όταν πριν χρόνια μία δράκα Αγωνιστών ξεκινούσε την έκδοση της ιδεολογικής επιθεωρήσεως «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ», ουδείς φανταζόταν ότι η έκδοση αυτή θα αποτελούσε την ληξιαρχική πράξη γεννήσεως ενός ριζοσπαστικού Εθνοκοινωνικού Μετώπου, το οποίο θα αναδυόταν μέσα από τα σπλάγχνα της Ελληνικής κοινωνίας.
Ουδείς φανταζόταν ότι το όνομα αυτού του λιτού 16σέλιδου εντύπου θα γινόταν συνώνυμο του Ελληνικού Λαϊκού Εθνικισμού και στην σκέψη του μέσου Έλληνα θα ταυτιζόταν με το πλέον Μαχητικό και Επαναστατικό Κίνημα που εμφανίστηκε ποτέ στην Ελλάδα. Σήμερα, μπορούμε να κοιτάζουμε υπερήφανα τα Λάβαρα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και να συλλογιζόμαστε πόσο ζωτικής σημασίας είναι ότι υπάρχει αυτό το Κίνημα –με όσες αδυναμίες, απώλειες και ελαττώματα τού φόρτωσε ο φθοροποιός χρόνος.
 Η εμπειρία πάντως απέδειξε ότι δεν ήταν σφάλμα η αταλάντευτη προσήλωση στον πυρήνα των Ιδεών μας. Απεναντίας, χάρις σ’ αυτήν κατέστη εφικτή η συνεχής ανανέωση των ανθρώπων μας, η προσέλκυση υγιών κομματιών της κοινωνίας και η διατήρηση της πρωταρχικής μας φλόγας. Αυτή η φλόγα ήταν που κράτησε το Κίνημά μας ζωντανό, μέχρι και σήμερα. Παρ’ όλες τις διώξεις, τη λάσπη και τα ψέματα. Παρ’ όλη την δυσφήμηση και την συκοφάντηση που οι Ιδέες μας υφίστανται επί δεκαετίες.
 Μπορεί ο λυσσώδης πόλεμος του Συστήματος να μας κράτησε λίγο πίσω σε οργανωτικό επίπεδο. Σε επίπεδο, όμως, ψυχολογικό, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ παραμένει ακμαία. Το γεγονός ότι σήμερα, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι και φορείς αντιλαμβάνονται όσα εμείς κραυγάζαμε σαν… γραφικοί από την δεκαετία του ’80 (π.χ. εθνολογική αλλοίωση από εισβολή ξένων, «ελληνοτουρκική φιλία», επιβολή της σιωνιστικής παγκοσμιοποίησης κ.ά.), και μόνο το γεγονός αυτό αποτελεί μία τρανή επιβεβαίωση της Αυθεντικότητας του λόγου μας. Γιατί θέλει αρετή και τόλμη να προειδοποιείς για πράγματα που θα συμβούν σε δέκα ή σε είκοσι χρόνια. «Μετά Χριστόν προφήτες», βεβαίως, υπάρχουν πολλοί…
 Πέρασε πολλές δοκιμασίες η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, είν’ η αλήθεια. Πολλά θα βρει κάποιος κακόβουλος (και άκαπνος) για να την «κατηγορήσει». Για ένα όμως δεν μπορεί να την ψέξει κανείς: ότι, αν και απέκτησε την ωριμότητα του ενηλίκου, δεν απέβαλλε ποτέ τον ρομαντισμό και το πείσμα του μικρού παιδιού. Διαθέτει την απαιτούμενη επίγνωση ότι τα πάντα σήμερα κυλούν μες στο βούρκο, διαθέτει όμως και το «θράσος» του ανυπότακτου, αυτού που δεν έχει τίποτα να χάσει… Αυτό το «θράσος» είναι η Φλόγα που παρέμεινε τόσα χρόνια αναμμένη. Η Φλόγα αυτή, της Ψυχής μας, αποτελεί και την τελευταία μας ελπίδα. Αν αυτή σβήσει, τότε όντως τα πάντα θα έχουνε χαθεί. Αν όμως αυτή δυναμώσει, τότε η πυρκαγιά ψυχών που επιζητούμε θα είναι πλέον εφικτή. Ιδού ένας στόχος που ποτέ δεν πρέπει να χάσουμε: ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΦΛΟΓΑ ΑΝΑΜΜΕΝΗ! Μέχρι το τέλος…
 Ι. Α.
http://xryshaygh.wordpress.com