Περνώντας τὰ χρόνια καὶ κοιτάζοντας πίσω μου,
βλέπω πὼς ὅ,τι αἰσθάνθηκα καὶ ἐσκέφθηκα...
πάντα ἑλληνικὰ αἰσθάνθηκα καὶ ἐσκέφθηκα.
Τὸν κόσμο δὲν τὸν εἶδα παρὰ ὡς Ἕλληνας.
Γι᾿ αὐτό, μπορεῖ πολλὲς χῶρες ἄλλες νὰ ἐθαύμασα καὶ νὰ μοῦ ἄρεσαν...
ἀλλὰ καμμία δὲν αἰσθάνθηκα καὶ ἀγάπησα βαθιὰ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα.
Καὶ αὐτὰ ποὺ στὴ δική μου Ἑλληνικὴ φυλὴ ἐπέκρινα καὶ ἀπέρριψα,
εἶναι ἐκεῖνα ποὺ θὰ ἐπιθυμοῦσα μὲ τὴν πρόοδό της...
νὰ ἔφευγαν γιὰ νὰ γίνῃ μεγαλύτερη καὶ ὡραιότερη καὶ καλλίτερη.
Σὲ αὐτὴ τὴν ζωὴ δὲν ἠμπορεῖ νὰ εἶμαι τίποτε ἄλλο παρὰ Ἕλληνας.
Καὶ δὲν ἐννοῶ πολίτης καὶ ὑπήκοος τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους...
ἀλλὰ Ἕλληνας στὸ αἴσθημα καὶ στὴν ψυχή...
ἕνα ἄτομο μέσα στὴν ἀτέλειωτη σειρὰ τοῦ παρελθόντος...
τοῦ παρόντος καὶ τοῦ μέλλοντος τῆς ράτσας μου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου