Η
δημιουργική εργασία και όχι η κεφαλαιακή υπόσταση είναι ο πραγματικός
πλούτος και για τα πρόσωπα και για τις επιχειρήσεις και για το έθνος.
Πριν 3.500 χρόνια οι πόλεις-κράτη των Ελλήνων ήταν σε θέση να
συγκροτηθούν και να κάνουν πανεθνικές υπερπόντιες εκστρατείες που
καταγράφηκαν στα πρώτα κείμενα ιστορίας που έφθασαν μέχρις εμάς. Είχαν
από τότε συναίσθηση της κοινής εθνικής ταυτότητας που προσδιόριζαν μέσα
από το ομόαιμο, το ομόγλωσσο και τα θεών καθιδρύματα κοινά. Αυτού του
ίδιου Έθνους είμαστε σήμερα οι συνεχιστές.Αυτό το Έθνος συνιστά την
μοναδική διαχρονική αξία που έχει δοκιμασθεί κι έχει αποδείξει την
αντοχή της στο χρόνο.Σ’ αυτή την κρίσιμη για το μέλλον στιγμή, όπου γκρεμίζονται τα πολιτικά συστήματα και οι ψευδοαξίες του φαύλου κατεστημένου, οι δικές μας αξίες παραμένουν αναλοίωτες. Γιατί εμείς οι εθνικιστές έχουμε
και πρόγραμμα και πραγματική δυνατότητα να το εφαρμόσουμε. Πρόγραμμα για την πολιτική, για την οικονομία, για την κοινωνία.
Η εθνικιστική οικονομική πολιτική να αποβλέπει στην ευημερία των μελών του εθνικού συνόλου. Δεν δεσμεύεται με δογματικές προσεγγίσεις και διαμορφώνεται για να υπηρετούνται με τον καλύτερο τρόπο τα εθνικά συμφέροντα. Βασικός άξονας της πολιτικής αυτής, είναι η αρχή ότι το χρήμα δεν μπορεί να αποτελεί ούτε σκοπό. Το χρήμα είναι εργαλείο. Είναι μέσον συναλλαγής και σαν τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Σε τέτοιο πλαίσιο εντάσσεται η κοινωνική πολιτική, η οποία αποβλέπει στην άμβλυνση των ανισοτήτων και στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των κοινωνικών ομάδων του έθνους που ζουν και εργάζονται με όρους δυσμενέστερους από των άλλων. Η τοποθέτηση του χρήματος και των οικονομικών διαδικασιών στο επίκεντρο της πολιτικής κατά την μαρξιστική/καπιταλιστική θεώρηση, είναι πλέον ξεπερασμένη. Τα μεν κομμουνιστικά συστήματα κατέρρευσαν, ενώ και τα καπιταλιστικά πλησιάζουν το τέλος του ιστορικού τους κύκλου.
Στην Ελλάδα σήμερα οι φορείς ταξικών συμφερόντων παραβλέπουν τις ευρύτερες ανάγκες της εθνικής οικονομίας και προκαλούν οξύνσεις των κοινωνικών αντιθέσεων. Πρόκειται για μια κρίση κοινωνικής πολιτικής, την οποία μόνο το εθνικιστικό κίνημα μπορεί να αντιμετωπίσει. Δικαιωνόμαστε εμείς που ποτέ δεν πιστέψαμε ότι τα οικονομοκεντρικά αυτά συστήματα μπορούσαν να επιτύχουν.
Πρέπει να επουλωθούν οι μεγάλες πληγές όπως αυτή της ανεργίας και να αναμορφωθούν οι βάσεις της κοινωνικής πολιτικής στο πνεύμα όχι της «πάλης», αλλά της αλληλεγγύης των τάξεων. Κυρίαρχο μέτρο κοινωνικής πολιτικής είναι η διαπότιση του συνόλου του ενεργού πληθυσμού, εργοδοτών, επιχειρηματιών και μισθωτών με το νέο πνεύμα του εθνικισμού, το οποίο και μόνο είναι αρκετό για την επιτυχία της.
Το εθνικό συμφέρον προηγείται του ατομικού και στα πλαίσια της αρχής αυτής, το Κράτος υποχρεούται να αποφεύγει την εφαρμογή μέτρων υπέρ των επί μέρους ομάδων, εάν τούτο είναι επιβλαβές για το σύνολο.
Η εθνικιστική ιδεολογία είναι σαφώς αντικαπιταλιστική υπό την έννοια ότι αρνείται στην οικονομία την υψίστη θέση στην ιεραρχία των αξιών. Αναλαμβάνουμε λοιπόν αγώνα εναντίον των πρωτείων της οικονομίας με στόχο να ανορθώσουμε στη θέση που τους αξίζει, τις πραγματικές αξίες του πνεύματος. Αυτές τις αξίες πρέπει να εμπνεύσουμε στις παραγωγικές ομάδες ώστε μέσα από αυτές να ρυθμίζονται οι μεταξύ τους σχέσεις.
Στρεφόμαστε ακόμη, εναντίον του απόλυτου οικονομικού φιλελευθερισμού. Χωρίς να παραβλέπουμε την αξία της ατομικής πρωτοβουλίας στην οικονομική ζωή, πρέπει να χαλιναγωγήσουμε την οικονομική αναρχία. Η δημιουργική εργασία θεωρείται ως το ύψιστο αγαθό του έθνους. Η εργασία είναι πηγή δημιουργίας, η δε πνευματική εργασία είναι η πηγή του πολιτισμού.
Η αξία της εργασίας δεν προσδιορίζεται ποσοτικά με βάση το μισθό που λαμβάνεται. Είναι μέγεθος ποιοτικό που διαμορφώνεται ανάλογα με την ευσυνειδησία και τον τρόπο με τον οποίο εκτελείται. Ο επιχειρηματίας είναι βασικό παραγωγικό κύτταρο για την εθνική οικονομία. Χωρίς να έχει το δικαίωμα της κερδοσκοπίας, είναι στο επίπεδό του ο οικονομικός ηγέτης στην πρωτοβουλία και την εργατικότητα του οποίου η Πολιτεία βασίζει την προοπτική οικονομικής προόδου και αναπτύξεως.
Ο εθνικισμός απορρίπτει εξ ίσου τα «κοινωνικοποιημένα» σχήματα που οδήγησαν σε κατάρρευση τις σοσιαλιστικές οικονομίες και, τα καπιταλιστικά μορφώματα των πολυεθνικών corporations που έχουν καταντήσει απρόσωπες οντότητες που διοικούνται με τρόπο ο οποίος ελάχιστα διαφέρει από τις κομμουνιστικές κολεκτίβες.
Ο εθνικισμός πρεσβεύει ότι η καλλιέργεια της πίστεως προς το Έθνος και της αγάπης προς το κοινωνικό σύνολο είναι ο καθοριστικός παράγων που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να υπερνικηθούν οι στείρες εμμονές σε προσωπικά και ταξικά συμφέροντα.
Αν λοιπόν η εθνική διαπαιδαγώγηση είχε ολοκληρωθεί, αν όλοι εμπνέονταν από τα εθνικιστικά ιδεώδη, ίσως να ήταν περιττή και η οποιαδήποτε νομοθετική ρύθμιση των επί μέρους θεμάτων. Ο κάθε εργαζόμενος πρέπει να θεωρεί προσωπική τιμή, την ευσυνείδητη εκπλήρωση των καθηκόντων που του ανατίθενται. Την ίδια ευσυνειδησία πρέπει να αποδεικνύει και ο επιχειρηματίας, ο οποίος δεν επιτρέπεται σε καμία περίπτωση να καταχράται το αρχηγικό δικαίωμα με κακόβουλη εκμετάλλευση του εργατικού του δυναμικού.
Οι διοικητικές ρυθμίσεις για την εφαρμογή της πολιτικής αυτής, μπορούν εύκολα να προσδιορισθούν σε μια υγιή κρατική λειτουργία. Μια λειτουργία Κράτους προς όφελος του Έθνους και της ευημερίας των πολιτών του. Του Κράτους που μόνο οι Εθνικιστές μπορούν να δομήσουν μέσα από τα ερείπια της σημερινής παρακμής και να δώσουν σε όλους τους Έλληνες ελπίδα και προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον.
Για το μέλλον που τους αξίζει και που τους έχει κλέψει η φαυλοκρατία στην οποία έχουν εκφυλισθεί σήμερα τα «δημοκρατικά» πολιτεύματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου