Πολλά έχουν γραφεί από πολλούς για το τέλος της Ιστορίας, το τέλος των ιδεολογιών ή το τέλος του Δυτικού κόσμου. Είναι σχεδόν ηδονική η αίσθηση της επαπειλούμενης συμφοράς που κάνει τον καταστροφολογούντα να χαίρεται για τις πεισιθάνατες οπτασίες του. Κάποιοι δεν διστάζουν να χαρακτηρίσουν τις αντιλήψεις αυτές ηρωικές.
Πιθανόν να είναι όταν οι καταστάσεις πράγματι το απαιτήσουν. Πώς αλλιώς άλλωστε αφού όλοι αυτοί που ονομάζουμε ήρωες της Φυλής μας ήρθαν κάποτε αντιμέτωποι με το φάσμα του θανάτου, όπως κάθε θνητός, και μάλιστα εκείνοι οι ένδοξοι πολεμισταράδες πάνω από μια φορά. Αντί όμως να του παραδοθούν, να σταυρώσουν τα χέρια στο στέρνο και να περιμένουν τον αρχάγγελο που θα παραλάβει την αγία τους ψυχή, προτίμησαν να αγωνιστούν για όσα πίστευαν ορθά και δίκαια. Οσο κι αν είναι βέβαιον πως κάποτε κι ο Θοδωράκης Κολοκοτρώνης είχε τις αμφιβολίες του για την έκβαση του σηκωμού και για το αν άξιζαν οι τόσες θυσίες για να γίνει κράτος το ρωμαίικο, αδυνατώ να τον σκεφτώ να ομφαλοσκοπεί περιμένοντας να έρθει η συντέλεια του κόσμου, ή έστω να ξυπνήσει ένα πρωινό η τουρκιά και να αποφασίσει να την κάνει αυτοβούλως από τα χώματα των Γραικών.
Ακόμα κι αν λοιπόν, η Ιστορία τελειώνει, όπως κηρύττουν οι φιλόσοφοι των ευπώλητων συγγραμμάτων, η συλλογική συνειδητότητα μετακινηθεί προς το Σείριο κατά πώς μαντεύουν οι προφήτες των σεμιναρίων διασύνδεσης με το υπερπέραν, αν ο πλανήτης εξαφανιστεί όπως κραυγάζουν οι επαγγελματίες οικολόγοι των κρατικώς επιχορηγούμενων μη κυβερνητικών οργανώσεων, και ο Δυτικός κόσμος πέσει στα χέρια των μιλλιουνιών της Ασιατικής στέπας, όπως δρομολογούν οι μωρόμυαλες δημοκρατικές κυβερνήσεις της μεταπολεμικής Δύσεως, εγώ,- κι αν θέλεις κι εσύ-, μπορούμε να πιστεύουμε στο δικό μας προσωπικό ή – αν θέλεις κι εσύ- συλλογικό παραμύθι.
Σε ένα παραμύθι που η Ιστορία έχει αποδείξει πέρα για πέρα αληθινό, ένα παραμύθι όπου το Καλό νικάει το Κακό, το Φως διαλύει το Σκότος, και οι φόβοι που σήμερα σφίγγουν την καρδιά δεν είναι παρά η απαραίτητη τελετουργία για να περάσεις στην όχθη της ελπίδας και του αύριο.
Μπορεί η Ιστορία να θυμάται και δικαίως τον Αχιλλέα και τον Έκτωρα και τον Λεωνίδα, αλλά θυμάται και τον Μεγαλέξανδρο και τον Κολοκοτρώνη. Και στην παρούσα φάση και συγκυρία ανάβω λαμπάδα στις ψυχές των πρώτων αλλά διαλέγω τα μονοπάτια των δεύτερων. Κι αυτό θαρρώ πρέπει να κάνεις κι εσύ. Στις μέρες τις άγριες που ζούμε, καθώς βρισκόμαστε στο κέντρο της ιστορικής περιδίνησης σαν σούφηδες χορευτάδες, οι θέσεις που βαστά το μυαλό και η ψυχή μας και η λεβέντικη παρουσία της ταπεινής αφεντιάς μας, είναι ο τρόπος να σύρουμε το χορό της Ιστορίας. Οπου η ατομική μας παρουσία μπορεί να αγγίξει τη συλλογική συνείδηση, εκεί είναι η θέση των μαχητών της Χρυσής Αυγής.
Οπουδήποτε μπορούμε να μιλήσουμε για όσα πιστεύουμε θα μπούμε να μιλήσουμε. Για τη μέγγενη των παγκόσμιων τοκογλύφων, για τη διαρκή και επαναλαμβανόμενη προδοσία των πολιτικάντηδων, για τον αγώνα του ’21 που δεν δικαιώθηκε ακόμη. Για την αλληλεγγύη και την αδελφοσύνη που θρέφει το πεζοδρόμιο. Και για το αύριο που μπορεί να είναι μόνο Ελληνικό, μόνο ελεύθερο και που μπορεί να έρθει μόνο με τη συστράτευση στη χρυσή φάλαγγα όσων πάνω απ’ όλα βάζουν την Ελλάδα.
Λάβετε θέση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου