Αξιοπρέπεια, ώρα μηδέν...

Βρισκόμαστε στον Ιούνιο του 1904 στο Ελληνικό κοινοβούλιο, ο εκ Κυθήρων Υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης Θεοτόκη, Σπυρίδων Στάης , λογοφέρει εντός του κοινοβουλίου με τον βουλευτή του κόμματος του Θ. Δηλιγιάννη, Κωνσταντίνο Χατζηπέτρου. Η λογομαχία εξελίσσεται σε κόντρα ημερών καθώς κανένας εκ των δύο πολιτικών δεν δέχεται να υποχωρήσει. Λογομαχούν και βρίζουν ο ένας τον άλλον δίχως να υποχωρεί κανείς. Αποφασίζουν κάτι βίαιο μα απολύτως αξιοπρεπές, θα μονομαχήσουν με πιστόλια. Στις 18 Ιουνίου του 1904 ο Υπουργός Παιδείας  σκοτώνει το Βουλευτή Χατζηπέτρου  με μία βολή στην καρδιά. Παραιτείται και ενημερώνει τον Πρωθυπουργό, θεωρώντας πως η αξιοπρέπεια του έχει αποκατασταθεί.

Άλλες εποχές άλλα ήθη, άλλες συμπεριφορές και άλλοι άνθρωποι. Η Μονομαχία υπήρξε ένα βίαιο έθιμο το οποίο έπαψε από την χώρα μας στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, όμως αν και βάρβαρο ή υπερβολικό, υπήρξε έθιμο που διατηρούσαν ακόμα και οι πλέον επιφανείς πολιτικοί της χώρας. Υπήρξε μια διαδικασία που για όσους μετείχαν ήταν τίτλος τιμής και προσπάθεια αποκατάστασης της αξιοπρέπειας και τους κύρους τους.

Σήμερα σε μια εποχή ‘’πολιτισμού’’ κανείς δεν θεωρεί, ορθώς βέβαια, χρήσιμο και αποτελεσματικό το να μαχαιρώνουμε ή να πυροβολούμε ο ένας τον άλλον για λόγους τιμής. Όμως η αξιοπρέπεια είναι ένα χαρακτηριστικό που δεν θέλει κανείς πολιτισμένος άνθρωπος να χάσει. Είναι ένα ακριβό ρούχο κατά μία έννοια που όλοι μας θέλουμε να φοράμε, μάλιστα ακόμα και οι άνθρωποι με μηδαμινό οικονομικό εισόδημα, διεκδικούν την αξιοπρέπεια τους δίνοντας στους υπόλοιπους να καταλάβουν πως είναι Ισχυροί ακόμα και δίχως το χρήμα. Όμως ένας άνθρωπος με χρήμα, με εξουσία και με επιρροή θα πρέπει ή τουλάχιστον θα ήταν καλό, να αποδέχεται την αντιπάθεια του συνόλου, την έλλειψη της αξιοπρέπειας του, την ήττα του στο επίπεδο της αναγνώρισης και του σεβασμού από τον περίγυρό του, να αντιλαμβάνεται τα λάθη του και να επιζητεί με τις πράξεις του την διάσωση της αξιοπρέπειας του. Με τις τρέχουσες εξελίξεις στην πατρίδα μας, θα περίμενε κανείς οι εγχώριοι κοινοβουλευτικοί εκφραστές, να αποχωρούσαν αξιοπρεπώς, μετανοιωμένοι και απολογούμενοι, από τα κοινά και να ιδιωτεύανε, σώζοντας ένα κομμάτι της αξιοπρέπειας τους. 

Το πλεονέκτημα του δημοκρατικού συστήματος έγκειται στην ιδιότητα που δίνει στα στελέχη του, να οργιάζουν και να χαλιναγωγούν, φτιάχνοντας οι ίδιοι τους νόμους οι οποίοι τους επιτρέπουν να επιβιώνουν. Και σήμερα που οι νόμοι αυτοί ενώ εφαρμόζονται, δεν έχουν ιδιαίτερη ισχύ  λόγω της λαϊκής κατακραυγής , θα ήταν καλός οιωνός η παραίτηση έστω και μιας χούφτας εξ αυτών. Αντί αυτού σπεύδουν να λαϊκίσουν και να μιλήσουν για την ‘’προσωπική τους διαφωνία’’ και ‘’το συνειδησιακό τους πρόβλημα’’, θέλοντας επί της ουσίας να σώσουν ότι μπορούν από το πολιτικό τους βίο. Η αξιοπρέπεια τους λαού είναι πάνω από κάθε κέρδος και κάθε χρέος, ομοίως και η αξιοπρέπεια του ατόμου, μη έχοντας αξιοπρέπεια οι πολιτικοί ταγοί, πράττουν προς την εξαφάνιση της αξιοπρέπειας του λαού μας, κοροϊδεύουν την μάζα και επιβιώνουν πολιτικά διότι όσα γιαούρτια και αν τους ρίξουν, δεν θα αισθανθούν μειονεκτικά, απουσιάζει η σεμνότητα, η ταπεινοφροσύνη και ο σεβασμός.

Αυτά είναι πράματα που οφείλουμε να δείξουμε στον κόσμο, αυτά πρέπει να τα αντιληφτούμε και να τα τονίσουμε. Ο δημοκρατικός όχλος αδυνατεί να τα αντιληφθεί και σε αυτό ποντάρουν οι πραίτορες των δημοκρατικών ελευθεριών. Δεν θέλουμε άλλους πολιτικούς- ηθοποιούς, θέλουμε ιδεολόγους-μονομάχους. 

http://autonomesskepseis.blogspot.com/