Βλέπω ανθρώπους να επευφημούν άλλους ανθρώπους για την πίστη τους σε αρχές και παραδόσεις. Αυτοί οι άνθρωποι, διατηρούν όσο μπορούν τα στοιχεία εκείνα που οι πρόγονοί τους φρόντισαν να τους μεταλαμπαδεύσουν χωρίς να μεταμορφωθούν όπως συνηθίζει ο σύγχρονος άνθρωπος. Αυτή η αίσθηση, δεν μπορεί να είναι τίποτε περισσότερο από μια έκφραση συμπάθειας. Μια σύγκριση με τον μέσο μαλάκα διπλανό μου κι όχι ένα λαμπρό παράδειγμα – ούτε καν παράδειγμα. Γιατί εγώ δεν είμαι μια λαμπάδα φωτός, είμαι πύρινη λαίλαπα. Ίσως να είναι πιο έξυπνο, να πείσω τους κοινούς πολλούς να ακολουθήσουν αυτή την στάση, επειδή από την πλειοψηφία δεν μπορείς να περιμένεις ιδιαίτερη ποιότητα. Να διατηρούν δηλαδή ακέραιες τις αρχές τους και σταθερό τρόπο ζωής. Αλλά εγώ αυτή την στιγμή είμαι άλλο.
Δεν είμαι ούτε καν ένας από τους 300 του Λεωνίδα. Θα ήμουν, αν είχα μια υγιή πολιτεία πίσω μου να εκδικηθεί από τον θάνατό μου, θα ήμουν αν είχα υγιείς κοινότητες Ελλήνων να εμπνευστούν από την θυσία μου. Τώρα όμως είμαι κάτι άλλο.
Είμαι η αντίσταση με τα χίλια πρόσωπα, ο αντάρτης χωρίς όνομα, η σκιά μου, η ανάσα μου. Δεν αναλώνομαι σε τήρηση κανόνων και αρχών, καίω και χτίζω και ξανακαίω και ξανακτίζω. Δεν είμαι παράδειγμα για τους πολλούς, αλλά για τους ελάχιστους μεταξύ των ελαχίστων, που μπορούν να κάνουν θαύματα.
Είμαι η ελπίδα και στις ελπίδες μέσα δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί, γιατί οι συναισθηματισμοί κυοφόρησαν την ελπίδα, όχι το αντίστροφο. Έτσι λοιπόν αφήνω πίσω τα γλυκά πολλά για τα πικρά λίγα. Κι αν εσύ δεν το καταλαβαίνεις, γίνε έστω λαμπάδα μήπως και σε συμπαθήσω.
πηγή: The X Nation
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου