Featured Posts

13/9/11

Κάθετη ή οριζόντια Ιεραρχία;



Είναι μέρες αυτές που ο κόμπος κυριολεκτικά έχει φτάσει στο χτένι. Ο πολιτικαντισμός και οι λοιπές παρεμφερείς του ασθένειες δείχνουν να πνέουν τα λοίσθια, τουλάχιστον στην συνείδηση του απλού Λαού. Λέω “τουλάχιστον” γιατί εξακολουθεί να ανθεί ο θεσμός των πρακτόρων και των “χρήσιμων” ηλιθίων. Διαβάζοντας διάφορα βιβλία περί του διεθνούς καπιταλισμού μπορεί κανείς να δει συχνές αναφορές στην δημιουργία εσωτερικού εχθρού στα έθνη στα οποία αυτός επιτίθεται. Το δύσκολο στην όλη υπόθεση φυσικά δεν είναι να βλέπεις τους πράκτορες μέσα από ένα βιβλίο, αλλά το να τους αναγνωρίσεις όταν η Ιστορία γράφεται, πριν γραφτεί το βιβλίο που θα λέει την πικρή ιστορία. Μην συγκεκριμενοποιούμε όμως το ζήτημα, αφού αυτό θα είναι άδικο για το ερώτημα του τίτλου. Το ερώτημα έχει να κάνει με την ανάγκη ή όχι της Ιεραρχίας στην πολιτική δράση και τον πολιτικό αγώνα. Η ερώτηση αυτή μπορεί να επεκταθεί φυσικά και να ξανατεθεί ως εξής: Ο αντιδημοκράτης ψηφίζει; Χρειάζονται οι πολιτικές οργανώσεις και τα κόμματα; Αν χρειάζονται οι οργανώσεις αυτές, ποια πρέπει να είναι η ιεραρχική τους δόμηση; Εν τέλει πότε θα βγει το καλύτερο κρασί; Όταν θα ζυμώνουμε ότι είδους αμπέλι μπορούμε να βρούμε ή όταν επιλέγουμε; Είναι η προφανής και αιώνια ερώτηση της ποσότητας έναντι της ποιότητας, η οποία ανακύπτει ιστορικά για άλλη μία φορά. Η Ελληνική κοσμοαντίληψη φυσικά έχει απαντήσει προ πολλού αυτό το ερώτημα υπέρ της ποιότητας, δηλαδή υπέρ της κάθετης Ιεραρχίας, αφού μόνο σε αυτήν μπορεί να ελεγχθεί η ποιότητα μέσω των προαγωγών. Στην οριζόντια ιεραρχία υιοθετείται η ισότητα μεταξύ μη ίσων, δηλαδή ο πυρήνας της Ιουδαϊκής κοσμοαντίληψης, που απαντάται σε όλες τις απορρέουσες από τον Ιουδαϊσμό ιδεοληψίες, όπως ο αναρχισμός, ο κομμουνισμός και ο φιλελευθερισμός.

Στο πολιτικό επίπεδο η χρησιμότητα της συλλογικότητας είναι προφανής και ακόμα και οι θιασώτες της οριζόντιας ιεραρχίας την καταλαβαίνουν. Το όλο θέμα είναι ότι πιστεύουν στην αυτοοργάνωση αυτών των συλλογικοτήτων και την από κοινού λήψη των αποφάσεων από τα ενδιαφερόμενα μέλη. Πόσο δημοκρατικά ακούγονται όλα αυτά πραγματικά, όμως αν κοιτάξει κανείς την κατάσταση πιο προσεκτικά θα δει ότι η πραγματικότητα απέχει πολύ από αυτό. Σε όλες τις εποχές που η άμεση δημοκρατία προσπάθησε, έστω, να υπάρξει απαίτησε δομές που καμμία αυτοοργανωμένη κοινωνία δεν μπορούσε να επιδείξει δηλαδή Παιδεία και άριστη πληροφόρηση. Ο Πλάτων δε ήταν λάβρος ακόμα και όταν αυτά, σε υποθετικό επίπεδο, θα ίσχυαν λέγοντας ότι απαιτείται η γνώμη των ειδικών και όχι των πολλών. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και η Δημοκρατία των Αθηνών υπήρξε μια ιδιότυπη μορφή ολιγαρχίας που απείχε ιδεολογικά χιλιόμετρα από οτιδήποτε ευαγγελίζονται σήμερα οι δημοκράτες. Θες η απόδοση των εκλογικών δικαιωμάτων με αυστηρές προϋποθέσεις; Θες οι κλίκες που μοιραία είχαν δημιουργηθεί και που απεικονίζονται ολοφάνερα στην “Δίκη του Σωκράτη”, αλλά και αλλού; Σε κάθε περίπτωση ακόμα και το πρότυπο, κατά μερικούς, της Δημοκρατίας των Αθηνών ήταν ουσιαστικά ένα υπόδειγμα ιεραρχημένης κοινωνίας, αφού υπήρχαν είλωτες, μέτοικοι, πολίτες και φυσικά ο Περικλής. Η εικόνα την οποία έχουν κατά νου αυτοί που υποστηρίζουν την οριζόντια ιεραρχία είναι τα πολλά μικρά ψάρια που επιτίθενται στο μεγάλο, ξεχνώντας φυσικά ότι ακόμα και στο ζωικό βασίλειο, και γενικότερα σε όλη την Φύση, υπάρχει ιεραρχία.
Σε ιστορικό επίπεδο δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά μια πραγματικά ανιεράρχητη αλλαγή στον κόσμο. Όλες οι επαναστάσεις είχαν ηγεσία και σκοπό, ασχέτως αν τελικά επέτυχαν ή όχι, ασχέτως αν συμφωνώ ιδεολογικά με κάποιες από αυτές ενώ με άλλες όχι. Ιδιαιτέρως στο κίνημα μας πάντα υπήρχε ιεραρχία και μάλιστα αυστηρή. Η στρατιωτικού τύπου πειθαρχία είναι ένας από τους αδιαπραγμάτευτους πυλώνες της ιδεολογίας μας, πάντα ήταν. Ακόμα και οι προπάτορες της ιδεολογίας μας όπως ο Πλάτων ενώ ήταν σαφώς ενάντια της Δημοκρατίας δεν άφηναν τους άλλους να αποφασίζουν για αυτούς. Έλεγε μάλιστα: “Της δε ζημίας μεγίστη το υπό πονηροτέρου άρχεσθαι, εαν μη αυτός εθέλη άρχειν”, δηλαδή “η πιο μεγάλη τιμωρία είναι να εξουσιάζεται από χειρότερο του, αν ο ίδιος δε δείχνει την διάθεση να εξουσιάσει”. (Πλάτωνος “Πολιτεία” 347-C). Η φράση δε που με έκανε να γράψω αυτό το άρθρο είναι η εξής φράση από την “Ασκητική” του Καζαντζάκη: “Πειθαρχία, να η ανώτατη αρετή. Έτσι μονάχα σοζυγιάζεται η δύναμη με την επιθυμία και καρπίζει η προσπάθεια του ανθρώπου.” για να συμπληρώσει λίγο πιο κάτω “Να μάθεις να υπακούς. Μονάχα όποιος υπακούει σε ανώτερο του ρυθμό είναι λεύτερος. Να μάθεις να προστάζεις. Μονάχα όποιος μπορεί να προστάζει είναι αντιπρόσωπος μου απάνω στη γης ετούτη. Ν’αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω της γης. Αν δεν σωθεί, εγώ φταίω.”
Όπως τα λέει λοιπόν ο Νίκος Καζαντζάκης στην “Ασκητική”. Χρέος-Καθήκον, Πειθαρχία, Ιεραρχία, Τιμή και Αίμα, το χρέος προς την ράτσα, την Φυλή, προς το Έθνος. Τώρα εν γένει για τον τρόπο τον οποίο οφείλει να ακολουθήσει το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα για να μπορέσει να αναλάβει την εξουσία. Πολλοί μπορούν μέσω διαδικτύου να γράφουν και να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους επειδή δεν “ξεκινάει μια επανάσταση, να μπούμε να καταλάβουμε την Βουλή” και άλλα τέτοια γραφικά. Ακόμα και αν δεχτούμε τον φανερό παραλογισμό της ευθείας σύγκρουσης με μια Αστυνομία και έναν Στρατό που έχει και υπέρτερο εξοπλισμό και υπερτερεί αριθμητικά οφείλουμε να δούμε και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα. Μια αντικαπιταλιστική, εθνικιστική κυβέρνηση στην Ελλάδι που θα είχε ανέλθει με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, πέραν των εκλογών, στην κυβέρνηση θα είχε δώσει την ηθική νομιμοποίηση σε όλες τις δυνάμεις του καπιταλισμού και του ανεθνισμού για να επέμβουν στρατιωτικά για να συνδράμουν της τωρινής κυβερνήσεως.
Αλλάξαν μήπως οι καιροί και πρέπει να αλλάξουμε και εμείς; Μήπως ο εχθρός αποσυσπειρώθηκε; Διαλύθηκε σε πολλά μικρά κομμάτια; Η μαύρη αλήθεια είναι πως όχι. Αντιθέτως ο εχθρός του Έθνους διαθέτει μια άνευ προηγουμένου συσπείρωση των δυνάμεων του και την καλύτερη δυνατή, για την εποχή, συνεργασία μέσα στις τάξεις του. Έχει έρθει η ώρα για “αντάρτικο”; Δύο σκέψεις θα προσθέσω σχετικά. Στην Ιστορία του Πολέμου, όπου εμφανίστηκε το αντάρτικο, αντιμετωπίστηκε με πανομοιότυπο τρόπο δηλαδή με αγριότητα εναντίον του άμαχου πληθυσμού και διασπορά τρόμου. Θεωρώ πως όποιος είναι έτοιμος για αντίσταση έχει ήδη αποδεχθεί τον τρόπο που θα αντιμετωπιστεί από το καθεστώς και δεν θα μυξοκλαίει όταν αυτό γίνει. Δεύτερη σκέψη είναι ότι ακόμα και τα αντάρτικα διαθέτουν Ιεραρχία, μας το διδάσκει η Ιστορία αυτό, εκτός και αν κάποιος έχει ονειρώξεις περί Ρομπέν των Δασών. Η Κεντρική Διοίκηση σε έναν αγώνα είναι κάτι το αναντικατάστατο, αφού αντιπροσωπεύει την Αξιοκρατία και την Εμπειρία, ποιότητες τόσο χρήσιμες σε έναν πολιτικό αγώνα, αλλά και γενικότερα σε έναν αγώνα. Το να αμφισβητεί κανείς την Ηγεσία σημαίνει ότι έχει ήδη μία άλλη κατά νου. Απολύτως σεβαστό, αρκεί να γνωρίζει ότι με αυτόν τον τρόπο αμφισβητεί την κρίση των υπολοίπων Συναγωνιστών του και συνεπώς δεν μπορεί παρά να αντιμετωπιστεί ως διασπαστής, αν και εφόσον φυσικά οι σκοποί του αγώνα συνεχίζουν να παραμένουν κοινοί. Αν δεν παραμένουν κοινοί συζητάμε σε εντελώς άλλο επίπεδο. Στην Ελλάδα του σήμερα με τους εχθρούς του Λαού και του Έθνους να είναι οι κύριοι χρηματοδότες της εγχώριας πολιτικής και τηλεοπτικής σκηνής, με τα δίκτυα των διεθνών τοκογλύφων και των οικονομικών δολοφόνων να απειλούν συνεχώς την, ενταγμένη στο δίκτυο τους, Ελληνική Οικονομία, με την ανεργία, τους λαθρομετανάστες, εν γένει την απελπισία να αυξάνουν με θεαματικούς ρυθμούς, δεν υπάρχει χρόνος για ονειρώξεις με τανκς και σπουδαίους, πλην ανιδιοτελείς, τοξότες. Η ανάληψη της εξουσίας είναι μονόδρομος και περνά, δυστυχώς, αναγκαστικά μέσα από την συσπείρωση όλων των διαθέσιμων δυνάμεων και τις εκλογές.
Κ.Α.

Δεν υπάρχουν σχόλια: