Στους συντρόφους και σε σας αδέρφια, θα θυμίσω λοιπόν τον Λυκίδη.
Μετά τη νίλα στη Σαλαμίνα ο Ξέρξης γύρισε στην Ασία κι άφησε πίσω του πολύ στρατό με αρχηγό τον Μαρδόνιο. Αυτός ήταν λίγο τζάμπα μάγκας κι υπερόπτης, σαν τον Ερντογάν ένα πράμα, που μας απειλεί, θέλει ν’ ανοίξει άλλο Βόσπορο αλλά οι Κούρδοι κήρυξαν αυτονομία και στις 30/7 έκαναν εκλογές για αυτόνομη Βουλή κάτω απ΄τη μύτη του, ενώ υπάρχουν μέρη όπου ο Στρατός απλά δεν πάει ποτέ. Αυτά βέβαια οι βαριοί αναλυτές και τα κομματικά μπλέϊζερ δεν σας τα λένε.
Ο Μαρδόνιος λοιπόν ξανακατέλαβε την ρημαγμένη από τον Ξέρξη Αθήνα κι έστειλε ως απεσταλμένο στη Σαλαμίνα τον Μουρυχίδη τον Ελλησπόντιο. Οι Αθηναίοι λόγω του πολέμου είχαν μεταφέρει εκεί τις φαμίλιες τους, τον στρατό και ναυλοχούσε εκεί και όλος ο στόλος τους, οι νικητές της ναυμαχίας. Ο Μουρυχίδης παρουσιάστηκε στην Βουλή των Πεντακοσίων και επανέλαβε ενώπιον της τις ίδιες προτάσεις υποταγής, που είχε μεταφέρει ο Αλέξανδρος ο Μακεδών εκ μέρους του Ξέρξη, που πήρε τότε την απάντηση «όσο ο ήλιος δεν αλλάζει την πορεία του, ούτε εμείς θα κάνουμε συμφωνίες με τον Ξέρξη, αλλά πιστοί στους Θεούς και τους Ήρωες, των οποίων έκαψε τους ναούς και τα αγάλματα, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την Ελευθερία μας». Εθνικιστές, ε; Παλιοσαμαρικοί ο Αριστείδης, ο Θεμιστοκλής κι ο Δήμος των ελεύθερων Αθηναίων. Ο Μαρδόνιος πίστευε ότι με την πόλη τους στα χέρια του, ίσως τελικά να έσκυβαν το κεφάλι. Ένας μόνο από τους βουλευτές, ο Λυκίδης, σηκώθηκε και είπε πως σε αυτόν φαίνεται καλό να δεχθούν τις προτάσεις των Περσών και να τις παρουσιάσουν στο λαό. Οι υπόλοιποι βουλευτές αλλά και οι πολίτες που βρίσκονταν έξω από την Βουλή και το πληροφορήθηκαν, κυριεύθηκαν από αγανάκτηση, περικύκλωσαν τον Λυκίδη και τον σκότωσαν δια λιθοβολισμού. Επί τόπου. Ο Μουρυχίδης έντρομος έφυγε κακήν κακώς αλλά αβλαβής, για να πει την έμπρακτη απάντηση των Αθηναίων στο Μαρδόνιο, που λίγο αργότερα θα συναντούσε τον θάνατο στις Πλαταιές, μπροστά στην Φάλαγγα των Ομοίων της αγέρωχης Σπάρτης. Το φοβερό νέο, ό,τι βρέθηκε βουλευτής που πρότεινε υποταγή στους βαρβάρους, διέτρεξε όλη την Σαλαμίνα. Τότε οι γυναίκες, παρακινώντας με οργή η μία την άλλη, έτρεξαν στο σπίτι του Λυκίδη και σκότωσαν με λιθοβολισμό την γυναίκα και τα παιδιά του, σβήνοντας την σπορά του από τα μητρώα των ελευθέρων πολιτών.
Άλλες εποχές θα πείτε, αδέρφια. Σωστά. Τώρα θα βρεθούν τζιτζιφιόγκοι κι εκ πεποιθήσεως δουλόφρονες που όλα θα τα συζητήσουν. Όμως στις πόλεις και τα χωριά μας, οι απλοί άνθρωποι, αυτοί, οι πολλοί, που είναι ο Λαός και ο Στρατός, μερικά πράγματα δεν τα συζητάμε. Κι όσο από πέτρες, ποτέ δεν λείψανε από την τραχιά γη των Ελλήνων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου