Συναγωνίστριες και συναγωνιστές, το θέμα του παρόντος άρθρου είναι μια διαφορετική προσέγγιση τόσο στο υλικό πεδίο του Εθνικισμού (δηλαδή στα άτομα στα οποία απευθύνεται) όσο και στο επικοινωνιακό πεδίο (δηλαδή στο τρόπο με τον οποίο απευθυνόμαστε στα άτομα, είτε αυτό είναι ρητορική, είτε ακτιβισμός). Θα μου πείτε, είναι άραγε τόσο σημαντικό το θέμα για να απασχολήσει τη σελίδα και τη σκέψη μας; Αυτό να το σκεφτείτε κάθε φορά που αναρωτιέστε όπως κι εγώ γιατί είμαστε τόσο λίγοι! Είναι στραβός ο γυαλός, ή στραβά αρμενίζουμε; Βέβαια μας έμαθαν την απάντηση όταν από παιδάκια πηγαίναμε στις εθνικιστικές συγκεντρώσεις και μας είπαν οτι ο Εθνικισμός είναι ανώτερη ιδεολογία που μόνο λίγοι μπορούν να τη βιώνουν ενώ οι άλλοι θα ακολουθήσουν τη σιδερένια μας πυγμή! Άρα ο γυαλός είναι στραβός μια και οι άνθρωποι είναι ανάξιοι. Εγώ πιστεύω οτι χρόνια στραβά αρμενίζουμε...
Τι πιστεύετε, ότι είμαστε Εθνοκοινωνιστές ή Κοινωνικοεθνικιστές; Χαζή ερώτηση θα σκέφτεστε... Ο κάθε βλάκας έπιασε το πληκτρολόγιο μην πω και τι άλλο! Νομίζω σύντροφοι οτι αυτό είναι το κεντρικό θέμα εξασφάλισης πολιτικού ζωτικού χώρου. Ανέκαθεν η εθνικιστική ρητορική ήταν έθνο - βαρής όχι μόνο από φόβο να μην συνδεθούμε με την αριστερά αλλά και από μια εσωτερική ώθηση προς το υπέρτατο αγαθό, τη φυλή και τη γη μας. Ο αυτόνομος εθνικισμός, όντας πιο νεανικός και αριστερός με την έννοια του Knudsen και βέβαια του Strasser και άλλων έχει δείξει να κοιτάει αλλού, έξω από το παραδοσιακό εθνοκεντρικό τοπίο όπου το κύριο θέμα συζήτησης είναι η Τουρκία και η αρχαία Ελλάδα, αλλά το άνοιγμα σε νέους δρόμους. Μας είναι δύσκολο σίγουρα το τελευταίο γιατί γαλουχηθήκαμε ιδεολογικά σε εθνοκεντρικά καλούπια και γιατί η πίστη μας στη φυλή μας κάνει συχνά να ενδίδουμε στον εθνοκεντρισμό. Ιδεολογικά και ρητορικά αυτή τη στιγμή και για τα επόμενα χρόνια πρέπει ο Εθνικισμός μας να είναι κοινωνικο-βαρής, χωρίς να παραμελεί τα εθνικά του χαρακτηριστικά, αλλά αντίθετα αυτά να διαποτίζουν τον κοινωνισμό μας. Δηλάδη πρέπει να συζητάμε και να εμπλεκόμαστε κυρίως με τα θέματα που απασχολούν το μέσο καθημερινό άνθρωπο, ο οποίος θα στηρίξει αυτόν που θα του δώσει λύση εφαρμόσιμη και ολοκληρωμένη. Κοινωνικο – βαρής ρητορική σημαίνει ότι στοχεύω σε ένα πλέγμα αλληλένδετων προβλημάτων όπως: εργασιακά θέματα (εξευτελιστικοί μισθοί, ατελείωτα ωράρια, εργασιακή καταπίεση, ανεργία), παιδεία, υγεία, μετανάστευση, εγκληματικότητα, πορνεία, ναρκωτικά, διαφθορά και σύγχρονος αδιέξοδος τρόπος ζωής. Ας αφήσουμε λίγο στο πλάι την Τουρκία και την αρχαιότητα... Αυτά δεν είναι ο καθημερινός δυνάστης του Έλληνα! Επειδή αηδιάζω με την δεξιά ψευτο-ανωτερότητα κάποιων "εθνικιστών" που υποτιμούν και χλευάζουν τα προβλήματα του μέσου Έλληνα θα απαντήσω προκλητικά και προβοκατόρικα ότι με την αρχαία Ελλάδα δε μπαίνει ψωμί στο τραπέζι, δε ντύνεις το παιδί σου, δε πας τον άρρωστο πατέρα σου στο νοσοκομείο... Εκτός κι αν έχεις εξασφαλίσει το μισθό σου από το κράτος ως επαγγελματίας αμοιβόμενος από το σύστημα εθνικιστής... Και ο νοών νοήτω. Θεωρώ λοιπόν οτι αυτή η στροφή στη ρητορική μας είναι ουσιώδης στην εξασφάλιση του ζωτικού χώρου, αν και από μόνη της δε φτάνει αν δεν ακουστεί από ώτα ακουόντων!
Ποιοι είναι οι ακούοντες; Μα φυσικά οι Έλληνες άνεργοι και εργαζόμενοι. Πού θα τους βρούμε; Μα φυσικά στους χώρους δουλειάς τους... Από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε. Η εθνική αντίσταση που χτίζουμε θα πρέπει να έχει συνδικαλιστική – εργασιακή βάση ξεκινώντας να φτιάξουμε δικά μας σωματεία. Δεν είναι χαζοί οι κομμουνιστές που το κάνουν αυτό χρόνια. Σύντροφοι είναι πολύ μπροστά από εμάς, απλά χάνουν από τα αδιέξοδα τους διεθνισμού τους. Είναι ιδεολογική η ήττα τους ενώ εμείς χάνουμε στις τεχνικές προσέγγισης, έχουμε ηττηθεί μέχρι στιγμής τεχνικά αν και ιδεολογικά έχουμε μεγάλη επιρροή στον κόσμο. Έχουμε πέραση γιατί απλούστατα ο πατριωτισμός είναι στη φύση του ανθρώπου και ο δικός μας σοσιαλισμός (της μικρής ατομικής ιδιοκτησίας και της ορθολογικής κατανομής του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι) είναι η μόνη λογική οργάνωση μιας υγιούς κοινωνίας.
Αυτό είναι αισιόδοξο, διότι τα τεχνικά χαρακτηριστικά τα βελτιώνεις αν δεν είσαι κολλημένος με τον ορθόδοξο εθνικοσοσιαλισμό που συχνά τείνει στην ακροδεξιά, δηλαδή στρατός, σώματα ασφαλείας, αρχαίοι, "κατορθώματα" "ελλήνων" εφοπλιστών και βιομηχάνων, ελληνοκεντρικές ντόπες (βλ. Ολυμπιάδα, νίκες Εθνικής) κλπ. Ακόμα και όσοι μιλάμε με στρατιωτικούς σωστούς ιδεολογικά βλέπουμε την αγωνία τους για τα κοινωνικά προβλήματα. Μήπως κι αυτοί που πολλοί εργάζονται σε δύσκολες συνθήκες, δεν αγαπάνε την πατρίδα; Μήπως και οι επαγγελματίες στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων ή οι πιλότοι μας είναι "λίγοι" όταν μιλάνε για τα έξοδα που τους πνίγουν αυτούς και τις οικογένειές τους; Η σημερινή μας διείσδυση στους χώρους εργασίας είναι απογοητευτική. Για να καταλάβουμε την αξία της διείσδυσης στους χώρους εργασίας δείτε τις αντιδράσεις της αριστεράς όταν κάποιοι από εμάς γνωστοί για τις απόψεις τους εμφανίζονται σε πορείες και διεκδικήσεις εργαζομένων, το αντιμετωπίζουν σαν εισβολή, βλέπεις στα μάτια τους την έχθρα και το φόβο μήπως και χάσουν το ζωτικό τους χώρο...
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου