Η κρίση του φιλελευθερισμού αναγνωρίζεται σήμερα ξεκάθαρα, ακόμη και από τους πρώην υποστηρικτές του. Υπάρχει μία αναβίωση του ενδιαφέροντος για τον κοινοτισμό και την ιδέα της κοινότητος. Γιαυτό και στις διάφορες φυλές του σύγχρονου κόσμου μας, τέτοια δίκτυα και κινήσεις πολλαπλασιάζονται. Το θέμα της κοινότητος και του κοινοτισμού αποκτά πάλι δυναμική. Είναι το εγχείρημα των εννοιών "Gemeinschaft" (κοινότητα) και "Gesellschaft" (κοινωνία). Αξιοσημείωτο είναι ότι οι συστημικοί ακαδημαϊκοί, διαμορφωτές της σκέψεως, ενώ συζητούν και συχνά αποδέχονται όλα τα είδη των κοινοτήτων, αποφεύγουν την λέξη φυλή και την φυλετική κοινότητα ως πανούκλα. Στο φιλελεύθερο σύστημα κάθε κοινότητα αντιμετωπίζεται σαν ένα υπολειμματικό φαινόμενο και οι θεσμικές γραφειοκρατίες και οι παγκόσμιες αγορές επιθυμούν να τις εξαλείψουν ή να τις διαλύσουν το συντομότερο δυνατόν. Η φιλελεύθερη ιδεολογία είναι οργανωμένη γύρω από το ιδεολόγημα της προόδου ως αυτοσκοπού και ατομικότητος. Η έννοια της κοινότητος είναι αντίθετη με αυτή την κοινωνία.
Στη σύγχρονη φιλελεύθερη κοινωνία, το άτομο είναι αυτό που έχει ληφθεί ως κύριος παράγοντας. Η φιλελεύθερη κοινωνία μέσα στην οποία ζει, έχει σχεδιαστεί για μία απλή συμβατική ενότητα η οποία μπορεί να διασπαστεί οποιαδήποτε στιγμή. Το κοινωνικό σύνολο δεν έρχεται πια πρώτο, αλλά μάλλον το άτομο που είναι κάτοχος των ατομικών δικαιωμάτων του και που αυτά τα άτομα συνδέονται μεταξύ τους μόνο και αποκλειστικά από ιδιοτελείς ορθολογικές συμβάσεις. Αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό για το φιλελεύθερο σύστημα.
Στον φιλελευθερισμό οπότε, ο άνθρωπος εκλαμβάνει τον εαυτό του ως ατομικότητα, χωρίς κανέναν φυλετικό, θρησκευτικό, ή άλλο δεσμό με τους άλλους ανθρώπους της κοινωνίας στην οποία ζει. Στην φιλελεύθερη ιδεολογία η ατομικότητα κατέχει δικαιώματα αξιωματικά από αυτή την "φυσική" της ιδιότητα, εντελώς ανεξάρτητα από το κοινωνικό ή πολιτικό σύνολο. Οι κυβερνήσεις είναι υποχρεωμένες να εγγυηθούν τα δικαιώματα αυτά, αλλά δεν είναι απαραίτητο να τα θεμελιώνουν. Σύμφωνα με την φιλελεύθερη ιδεολογία ο άνθρωπος συμπεριφέρεται ως κοινωνικό και κοινοτικό ον, όχι επειδή είναι στην φύση του, αλλά επειδή έχει οικονομικό συμφέρον. Εάν κάποια στιγμή δεν το βρίσκει συμφέρον, μπορεί πάντα να σπάσει αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο. Σε αντίθεση με την αρχαία έννοια της ελευθερίας, δηλαδή, την δυνατότητα συμμετοχής στην δημόσια ζωή, η σύγχρονη φιλελεύθερη ελευθερία είναι, πάνω απ' όλα, το δικαίωμα να αποχωρήσει από τη δημόσια ζωή.
Οι φιλελεύθεροι στοχαστές επιμένουν ιδιαίτερα στην ιδέα ότι τα ατομικά συμφέροντα δεν θα πρέπει ποτέ να θυσιαστούν για το συλλογικό συμφέρον, για το κοινό καλό, ή την δημόσια ασφάλεια. Η ελευθερία των φιλελευθέρων είναι πάνω απ' όλα ελευθερία του "κατέχειν". Δεν προσδιορίζεται στο είναι αλλά στο έχειν.
Το σοκ που προκαλείται από την [κοινωνική] κατάπτωση του φιλελεύθερου ατομικισμού, από την ασταμάτητη επέλαση της ανεργίας, από την δυσφορία που προκύπτει από την παρακμή του βιοτικού μας επιπέδου - όλα αυτά τα φαινόμενα δημιουργούν περισσότερο ανησυχία παρά ελπίδα. Το φιλελεύθερο δόγμα εμμένει στο ξεχωριστό άτομο, επιδιώκοντας να μεγιστοποιήσει τα δικά του πλεονεκτήματά της ελευθερίας επιλογών, των δικαιωμάτων και του ορθολογισμού. Ο άνθρωπος πρέπει να προσδιορίζει τον εαυτό του ως έναν χαρούμενο καταναλωτή υπηρεσιών συνοδευόμενο από απεριόριστες ανάγκες. Η ατομικότητα πρέπει να αντλεί από την "φύση" της τα δικαιώματά της. Αυτά είναι δικαιώματα "προ-πολιτικά", με στόχο τη διασφάλιση και την εγγύηση του ρόλου της σε μια κοινωνία που αυτοπροσδιορίζεται ως αποτέλεσμα συμβολαίου. Αυτά τα φιλελεύθερα δικαιώματα είναι πάντα ανεξάρτητα από την κοινωνική πραγματικότητα.
Εμείς σήμερα είμαστε τόσο φυλετιστές όσο και κοινοτιστές.
Dr. Tomislav Sunic (Forum Europa)
Πηγή: Εθνική Αντίσταση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου