Μπορεί κανείς να μην το έχει αντιληφθεί, διότι το έχει συνηθίσει. Οι λέξεις όμως είναι πόλεμος. Κατά την λαϊκή παροιμία "η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει". Η πρώτη – διαχρονικά – μορφή της επανάστασης είναι οι λέξεις. Και μπορούμε να πούμε ότι πλησιάζουμε στην στιγμή της ανατροπής, όταν οι δικές μας λέξεις γίνονται κτήμα του λαού. Υπό αυτή την άποψη οι λέξεις, ο πολιτικός λόγος, είναι η πρώτη μορφή εχθροπραξίας κατά του συστήματος. Είτε σε προσωπικό, είτε σε συλλογικό επίπεδο, όταν κάποιος διαμορφώνει έναν λόγο αντίθεσης, έχει κάνει το πρώτο βήμα. Κατά τον Heidegger η γλώσσα, είναι η γέφυρα που ενώνει τους ανθρώπους. Υπό αυτήν την έννοια, οι λέξεις μας, η άποψή μας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι γέφυρες που εμείς χτίζουμε με τους γύρω μας. Σε αυτό το πλαίσιο, η επιλογή των λέξεων είναι μια πολύ ευαίσθητη υπόθεση, καθώς αποτελεί την απαρχή της επανάστασης. Μία από τις μεγαλύτερες παγίδες που υπάρχει είναι η αναπαραγωγή των ήδη χρησιμοποιούμενων λέξεων – στην υπόθεσή μας "πολιτικών όρων" - για να περιγράψουμε την δική μας στάση, τα δικά μας πιστεύω, την δική μας επανάσταση.
Η δική μας γλώσσα πρέπει να είναι ριζοσπαστική. Ριζοσπαστική όχι με την έννοια του "αντικονφορμιστικού κονφορμισμού" που τόσο trendy και in είναι στις μέρες μας, στα πλαίσια της "νεανικής τρέλας" των εξαρχείων και της άκρας αριστεράς, αλλά πραγματικά ριζοσπαστική, να σπάει δηλαδή τις ρίζες του προβλήματος. "Πού φαίνεται η δύναμη του κυρίαρχου" ρώτησε κάποτε ο Νίτσε, για να δώσει και την απάντηση: "στο ονοματίζειν". Εκεί ακριβώς πρέπει να δημιουργήσουμε. Εκεί ακριβώς πρέπει να ξεπεράσουμε τον κυρίαρχο πολιτικό λόγο και να τολμήσουμε να ονοματίσουμε, έτσι ώστε να κυριαρχήσουμε. Οι σκέψεις μετουσιώνονται σε λόγο. Γι' αυτό ακριβώς οι δικές μας σκέψεις, πρέπει να είναι αυτόνομες. Αυτόνομες από οποιαδήποτε επιρροή που θα ήταν ίσως μια εύκολη λύση. Καλούμενοι να επανεφεύρουμε μια κοινωνία, ένα έθνος, ας ξεκινήσουμε επανεφευρίσκοντας τον λόγο μας. Και ας μην καταφεύγουμε σε έτοιμες, εύκολες λύσεις – ισμών, οι οποίοι ιστορικά δικαιωμένοι ή αδικαίωτοι, έπαιξαν τον ρόλο τους μέσα σε ένα άλλο ιστορικό πλαίσιο. Οι αυτόνομες σκέψεις, παράγουν αυτόνομο πολιτικό λόγο. Και αυτός με την σειρά του παράγει πράξη. Η πράξη έχει νόημα, όταν είναι αποτέλεσμα σκέψης. Γι' αυτό ακριβώς τον λόγο, είναι ανάγκη οι σύντροφοι, πέραν της εξωτερικής ορμής τους να επιδείξουν αντίστοιχη εσωτερική ορμή, ως προς την προσωπική τους αυτοβελτίωση.
Η σειρά των ιδεολογικών κειμένων, που αναρτούμε στο ediktyo, σε συνδυασμό με το πολύ επιτυχημένο βιβλίο "Νοσταλγοί του Μέλλοντος", που τόσο γρήγορα αποδέχτηκαν μισή χιλιάδα συναγωνιστών, είναι προς αυτή την κατεύθυνση. Προς την δημιουργία σκέψεων. Δεν δίνουν λύσεις, αλλά αφορμές για σκέψη. Οι λέξεις λοιπόν είναι πόλεμος. Ο δικός μας πόλεμος ξεκινά με λέξεις, για να έχει στέρεες βάσεις. Δεν είναι εύκολος πόλεμος. Αλλά κανένας πόλεμος που αξίζει, δεν είναι εύκολος. Θα έχει θύματα, θα έχει αιχμαλώτους, ειδικά σήμερα που το καθεστώς κάνει την μετάβασή του από τον μαλακό ολοκληρωτισμό του καταναλωτισμού σε μια ενεργητική υπεράσπιση του πολιτικά ορθού (αντιρατσιστικοί νόμοι κλπ). Θα πρέπει όμως να τον κερδίσουμε, προκειμένου να προστατέψουμε. Θα προσπαθήσουν να μας πνίξουν, όπως τον Ηρακλή στην κούνια του, προκειμένου η ιδέα μας, να μην μεγαλώσει και να μην ωριμάσει ποτέ. Εκεί θα πρέπει να επιβιώσουμε και να δυναμώσουμε, προκειμένου να εκδικηθούμε όταν θα έλθει η στιγμή. Κάθε μας λέξη, προφορική ή γραπτή, εσωτερική ή προς τα έξω, είναι ανάγκη να χτίζει. Είναι ανάγκη να εντείνει τον ιδεολογικό μας πόλεμο, αλλά και να ενδυναμώνει το σύνολο της προσπάθειάς μας. Τα "δεν βαριέσαι", οι "προχειρότητες" και το αναμάσημα διαφόρων κλισέ είναι προδιαγεγραμμένη αποτυχία. Το ίδιο είναι και η αναδρομή σε ένα απώτατο ή εγγύτερο παρελθόν. Μοναδικός οδηγός μας πρέπει να είναι το μέλλον. Όπλο μας σε αυτή την πορεία η ίδια η φαουστιανή ψυχή του λευκού Ευρωπαίου. Η διαμόρφωση του μέλλοντος, σύμφωνα με τα δικά μας οράματα. Στα άρματα λοιπόν, τα στιλό και τα πληκτρολόγια.
Δυοβουνιώτης
http://www.ediktyo.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου