Ακούμε χρόνια τώρα από δασκαλάκους, καθηγητάδες και διανοούμενους, από ιστορικούς, πολιτικούς και δημοσιογράφους, από αριστερούς, κεντρώους, αλλά και δεξιούς δημοκράτες ένα συμπέρασμα-ξεκαθάρισμα, μια ωραιοποιημένη δικαιολογία, ότι η δημοκρατία ως πολίτευμα έχει καταντήσει το σημερινό έκτρωμα, αλλά ουδεμία σχέση έχει με το πολίτευμα της αρχαίας Αθήνας. Έτσι, σήμερα όποιος μιλάει ενάντια στη δημοκρατία είναι αυτόματα αντιδημοκράτης, φασίστας και τρομοκράτης.
Πέτυχε δηλαδή η δημοκρατία να φτιάξει ένα σύστημα σαν έναν τέλειο προγραμματιστικό βρόγχο με πρόβλεψη για κάθε πιθανή αντισυστημική δράση την οποία η κοινωνία χαρακτηρίζει με την μία αντιδημοκρατική. Έτσι η κυρίαρχη δημοκρατία έκανε μια συμμαχία (ΝΑΤΟ) η οποία απλά της δίνει τη δικαιολογία του κοινού καλού και του κοινού σκοπού έτσι ώστε να μη βγει σαν Η.Π.Α να φέρει με δημοκρατικές διαδικασίες το θαυμαστό αυτό πολίτευμα και σε χώρες όπως το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Σερβία κλπ…Πόσο διαφέρει δηλαδή το σημερινό μοντέλο δημοκρατίας με το αρχικό της αρχαίας Αθήνας;
Τι ήταν παλαιότερα δηλαδή η δημοκρατία που εκφυλίστηκε σε αυτό το δυσλειτουργικό, αντεθνικό και άναρχο καθεστώς; Ήταν το πολίτευμα που εμπνεύστηκε μια υπερδύναμη της εποχής, η Αθήνα. Έφτιαξε κι ένα συμμαχικό ταμείο (της Δήλου) και οι σύμμαχοι πήγαιναν κι έδιναν ό,τι είχαν ευχαρίστηση (έτσι έλεγε το διαφημιστικό του ταμείου). Στην πράξη όμως “δεν θέλω να γίνω σύμμαχος” ή “δεν έχω να δώσω στο ταμείο” σήμαινε αυτόματα ότι είσαι ενάντια στη δημοκρατία και τους συμμάχους της κι έπρεπε να υποκύψεις στο χρυσοστολισμένο σπαθί των Αθηναίων και των συμμάχων. Η ζωή στη δημοκρατική Αθήνα ήταν πολύ ωραία και αποφάσιζαν πάντα για το καλό της πόλης-κράτους και το καλό των πολιτών της.
Εδώ πρέπει να εξαιρέσουμε γεγονότα όπως την θανάτωση μεγάλων προσώπων της Ιστορίας μας όπως ο Σωκράτης. Ο εξοστρακισμός όσων τολμούσαν να ασκήσουν στην ουσία το δικαίωμα του λόγου που υποτίθεται τους έδινε η δημοκρατία. Πρέπει ακόμα όσον αφορά το ότι άξιοι ηγέτες αποφάσιζαν για το καλό της πόλης-κράτους να εξαιρέσουμε την άτυχη στιγμή του ότι έτοιμοι ήταν να Μηδίσουν με την πρώτη ευκαιρία και την πρώτη μίζα και αναγκάστηκε ο Θεμιστοκλής να κάνει χίλια τεχνάσματα για να μπορέσει να φτιάξει αξιόμαχο στόλο και να αντιμετωπίσουν τον εισβολέα μαζί με τους άλλους αντιδημοκράτες Έλληνες. Αυτή ήταν πάντα η δημοκρατία. Δεν έχει αλλάξει από την αρχαία, πρώτη της εκδοχή.
Είναι ένα πολύ έξυπνο πολιτικό σύστημα που έχει σαν αυτοσκοπό την ύπαρξη της και μόνο και με κάθε τρόπο. Μπορεί με έναν νόμο να αλλάξει βασικές αρχές της χωρίς να αντιδράσει κανένας, να κάνει τους προδότες ήρωες και τους ήρωες φασίστες τρομοκράτες. Η μεγάλη της επιτυχία όμως είναι αλλού. Αυτοχρίστικε το πιο ωραίο και πιο τέλειο και πιο ελεύθερο σύστημα που υπάρχει και αυτόματα όλες οι κοινωνικές βαθμίδες δέχονται κάθε διαταγή μην έχοντας το δικαίωμα να προβάλουν αντίθετη γνώμη γιατί άμεσα είναι αντιδημοκράτες.
Η εξυπνάδα του συστήματος αυτού φαίνεται και από τις εκλογές. Όπου ακόμα και αν θεωρήσουμε δεδομένο το ότι τα 100 πράγματα που γράφει ένα κόμμα της δημοκρατίας στο προεκλογικό του πρόγραμμα θα τα εφαρμόσει στο 100% πάλι δεν σημαίνει τίποτα γιατί στην τετραετή θητεία του θα αποφασίσει για 10.000 θέματα τα οποία δεν είπε προεκλογικά τι θα κάνει. Αν όμως κάποιος έχει αντίθετη άποψη τον παραπέμπουν στο ότι έγιναν εκλογές δημοκρατικές.
Έτσι το πολίτευμα αυτό των αρχαίων Αθηναίων μπορεί να χαρακτηριστεί ως το ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΕΧΝΑΣΜΑ. Επιτρέπει όποιον έχει χρήμα να κυβερνήσει. Απαγορεύει να δηλώνεις ότι αγαπάς της πατρίδα σου γιατί έτσι είσαι ρατσιστής και φασίστας αλλά επιτρέπει πάλι το σφάξιμο άλλων λαών ή και πολιτών της ίδιας της χώρας του, αρκεί να έχει αποφασιστεί από τους δημοκράτες και να είναι για το καλό του συμμαχικού χρυσοστολισμένου Αθηναϊκού σπαθιού. Βέβαια τρέμουν ακόμα και να αναφέρουν το αντίπαλο δέος. Το τρέφουν όμως με τον φόβο τους. Το κάνουν πιο δυνατό το κάνουν με τα παραμύθια τους να φαντάζει το μόνο αληθινό.
Ξεχνάν ακόμα και να αναφέρουν ότι στην πολυετή διαμάχη στην αρχαία Ελλάδα δυο αντίπαλων κόσμων, στο τέλος της διαμάχης το χρυσοστολισμένο σπαθί της δημοκρατίας, υπέκυψε στο λιτό μαύρο ατσάλι της Σπαρτιατικής σπάθας.
Χρήστος Χ.
http://xryshaygh.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου