Φτύσε το χάπι...

...από αυτό του πονοκέφαλου μέχρι και αυτό των δημοκρατικών διαδικασιών και των κοινοβουλευτικών εκλογών, η καπιταλιστική στρατηγική απομυζεί κέρδος, πολλαπλάσιο του κόστους για την επένδυση στην κατασκευή του εκάστοτε χαπιού. Και αν η βιομηχανία των ναρκωτικών, αυτή των φαρμάκων ή όποια άλλη κατασκευάζει χάπια, χρειάζεται να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό, τα εσωτερικά εταιρικά προβλήματα, να κάνει έρευνα αγοράς ή οτιδήποτε άλλο μπορεί μια κλαδική βιομηχανία να χρειαστεί, η δημοκρατία το μόνο που χρειάζεται είναι να επικαλεστεί την "άποψη του κόσμου", κάθε 4 χρόνια φυσικά.

Η εξάρτηση των πελατών-πολιτών/υπηκόων της είναι τέτοια που δεν χρειάζεται καν διαφήμιση και προώθηση του προϊόντος. Όντας η βαρύτερη, παλαιότερη, μαζικότερη και πλέον η επικερδέστερη βιομηχανία, έχει αναπτύξει όλους εκείνους τους μηχανισμούς αθέμιτου ανταγωνισμού, προπαγάνδας, διαφήμισης και δυσφήμισης, όλα τα εναλλακτικά σενάρια επίθεσης εναντίων της και πλέον έχει πείσει ότι αποτελεί αυτοσκοπό, μοναδική, ουσιαστική, ιερή – σχεδόν θρησκεία -, πραγματική και λειτουργική πολιτική πραγματικότητα. Η πειθώ της μέσω όλων των ανίερων και αντιανθρώπινων μεθόδων της, οι οποίες επιβεβαιώνουν και το ψεύτικο της ουσίας της, έχει οδηγήσει τη βούληση στην ταλάντευση ανάμεσα σε Θετικισμό και Ωφελισμό.

Eίναι κοινό μυστικό πως η πάλη ανάμεσα σε πολιτικούς και επιχειρηματίες, βάσει της οικονομικοκεντρικής και τεχνοκρατικής διαχείρισης της πολιτικής, έχει δημιουργήσει, την πλέον βολική για το σύστημα άποψη ότι οι ιδέες πέθαναν και υπάρχουν προβλήματα που ζητούνε λύσεις. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις χρησιμοποιούν σε δόσεις και μικροποσότητες την νέα ρητορική. Πρέζες για την μετάλλαξη της πολιτικής ορθότητας σε ακόμα καταπιεστικότερες ρητορικές, όρους και θέσεις. Η νομική συγκάλυψη της δικτατορικής επιβολής, φανερή πλέον, με το αστικό δικαστικό σύστημα να γονατίζει μπροστά στις επιθυμίες της ιεράς εξέτασης της νέας εποχής. Τα ΜΜΕ δηλαδή προετοιμάζουν το κοινό, ώστε να αποδεχθεί με τις λιγότερες αντιδράσεις (ακόμα και να μην αντιληφθεί) τους νόμους και τις επιλογές της δικαστικής και νομοθετικής Σκύλας την οποία βιάζουν φετιχιστικά πολιτικοί και επιχειρηματίες.

Η βούληση περιορίζεται από την μικρή ηλικία μέσω της προπαγάνδας. Αντιβία, συλλογική και ατομική ευθύνη, "δημοκρατία", διάλογος, επιτροπή, ανοχή και δεκάδες άλλοι όροι συνθέτουν τον απαραίτητο αχταρμά που θα περιορίσει την βούληση και την πρωτοβουλία. Το χρονικό πλάνο κατά το οποίο η βούληση θα έχει περιοριστεί σαφώς και είναι άγνωστο. Κάνεις δεν ξέρει πώς και που και πότε θα αντιδράσει η Ελληνική μάζα. Η βούληση θα αντικατασταθεί από την δυνατότητα στην επιλογή.

Όμως την επιλογή όχι μιας πηγαίας θέσης-άποψης από έναν οργανισμό (άτομο, ομάδα, έθνος, φυλή), αλλά μίας εκ συγκεκριμένων καταστάσεων και επιλογών. Που σαφώς το σύστημα το ίδιο είναι αυτό που τις επέλεξε, ενέκρινε και επέτρεψε. Ενίοτε τις συντηρεί, μειώνει και αυξάνει, κινεί εν τέλει, με τον ίδιο τρόπο που ο θεατρίνος κινεί την μαριονέτα. Συγκεκριμένες επιλογές λοιπόν παρουσιάζονται και κάθε τι άλλο αποτελεί κατάσταση εκτός πολιτικής ορθότητα, μη ρεφορμιστική, επαναστατική, άρα αντιοικονομική ακόμα και παρανοϊκή, αντιανθρώπινη θέση.

Η επιθυμία τιθασεύεται στην ίδια της την ουσία. Αποτελεί φυσική λειτουργία να επιθυμούμε για αυτό και πρέπει να το σύστημα να την αποκόψει από τα γεννοφάσκια. Η επιθυμία θα μπει δεύτερη μπροστά στην οικονομική ευμάρεια του συνόλου, όσο πλασματική και αν είναι αυτή η πραγματικότητα, μιας και επί της ουσίας κανείς δεν ενδιαφέρεται για το σύνολο. Ούτε καν το ίδιο το σύνολο για τον εαυτό του. Σε κάθε περίσταση η επιθυμία θα πρέπει να είναι "λογική", τεχνοκρατική, ευρέως αποδεκτή, πολιτικά ορθολογική και ποτέ μα ποτέ ριζοσπαστική, εθνικιστική και αντιυλιστική. Στην περίπτωση που η επιθυμία τείνει να εκφραστή εθνικιστικά το χάπι είναι η ακροδεξιά, στην περίπτωση του αντιυλισμού υπάρχει η Ορθόδοξη Εκκλησία κλπ.

Όταν και εφόσον το σύστημα μετατρέπεται σε ψυχιατρική κλινική, εγκλωβίζει στα ράντζα της το σύνολο του πληθυσμού. Όποιος πραγματικά δεν είναι άρρωστος, δεν νοσεί και αντιλαμβάνεται την κερδοφόρα μπίζνα που έχει στηθεί, έχει δύο δρόμους να ακολουθήσει. Είτε να λάβει μέρος στο παιχνίδι του συστήματος και να επιλέξει ελαφρύτερα χάπια ή θεραπείες, μέχρι και να μετατραπεί αυτός σε νοσηλευτή, είτε να χώσει τα κουλά του βαθειά μέσα στον οισοφάγο του και να ξεράσει το φαρμάκι που του έδωσαν. Μια χημική αγωγή εξαναγκασμού, επιβολής και ανάπτυξης της νωθρότητας, της ατολμίας της πολιτικής δειλίας και του αφανισμού του πολιτικού Όντος.

Και η δυνατότερη φαρμακευτική αγωγή είναι αυτή των εκλογικών διαδικασιών. Το χάπι με την μεγαλύτερη ισχύ από όλες τις χημείες και τις ναρκωτικές ουσίες.

Όποιος το επιλέγει αντιλαμβάνεται ότι νοσεί. Δεν χωρούν αμφιβολίες σε καμία περίπτωση. Όποιος δεν νοσεί το ξερνάει και ξαναβρίσκει τις δυνάμεις του.

 

Ο φαρμακοποιός και ο κακοποιός

http://www.ediktyo.gr/