2010: TO ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

 

Το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έφερε μία δραματική αλλαγή στα πολιτικά δέοντα, που επικράτησαν στις χώρες της Δύσεως. Το να δηλώσει κάποιος εθνικιστής, πόσο μάλλον εθνικοσοσιαλιστής ή φασίστας, αποτελούσε στην πραγματικότητα μία δήλωση πολιτικής αυτοκτονίας. Αυτοί που βγήκαν τελικά νικητές από την ανθρωποσφαγή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, φρόντισαν  για 65 ολόκληρα χρόνια να δημιουργήσουν κάποιους μηχανισμούς, με τους οποίους εξασφάλισαν την εξόντωση του πολιτικού τους αντιπάλου.  Για 65 ολόκληρα χρόνια τηλεοπτικοί σταθμοί, εφημερίδες, εταιρείες παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών ετέθησαν στην υπηρεσία της σιωνιστικής προπαγάνδας και βεβαίως και σήμερα οι μηχανισμοί αυτοί συνεχίζουν να υπάρχουν και μάλιστα να είναι ακόμη περισσότερο ισχυροί. Με αυτά τα δεδομένα είναι φυσιολογικό τα ποσοστά που παίρνουν οι Εθνικιστές στις εκλογές σε πολλές χώρες της Ευρώπης να αποτελούν μία πολλή δυσάρεστη έκπληξη για τους σχεδιαστές της σημερινής παγκόσμιας εξουσίας.
Μία ανάλυση όμως όλων αυτών των αποτελεσμάτων των εκλογών είναι πολλή χρήσιμη, είναι μάλλον απαραίτητη, για να καταλάβει κανείς ότι το νέο εθνικιστικό κίνημα, το εθνικιστικό κίνημα του 21ου αιώνος έχει εντελώς διαφορετικό στίγμα από αυτό που θέλουν να εμφανίσουν ότι έχει οι μηχανισμοί προπαγάνδας της κυρίαρχης εξουσίας.
 Τους Εθνικιστές δεν τους ψηφίζουν ούτε συντηρητικοί, ούτε αντιδραστικοί πλουτοκράτες, ούτε ηλικιωμένοι με γερασμένες ιδέες. Σύμφωνα με επίσημες έρευνες τους ψηφίζουν άνεργοι, εργάτες και νέοι κυρίως στην ηλικία. Με δύο λόγια το εθνικιστικό κίνημα παίρνει τις ψήφους των νέων, των ανέργων, καθώς και μισθωτών και εργατών! Αυτό δείχνει και προς τα που πρέπει να πορευθεί το εθνικιστικό κίνημα της Ελλάδος. Δείχνει πως πρέπει να απαγκιστρωθεί από καταστάσεις και δεδομένα του παρελθόντος, που σήμερα πλέον δεν έχουν καμμία σημασία.
 Μόνον τότε θα μπορέσει να έχει μία ευρεία ανταπόκριση, μόνον τότε θα μπορέσει να έχει ένα μέλλον ελπιδοφόρο, παρ’ όλες τις οπωσδήποτε λυσσώδεις αντιδράσεις του πολιτικού κατεστημένου, που έχει οδηγήσει τον Ελληνισμό στον σημερινό πρωτοφανή για την Ιστορία μας κατήφορο.
————————
 Ο Νικ. Καζαντζάκης γράφει εις το έργον του “Ισπανία” κάτι πολύ διδακτικόν: “Μπήκαμε στον 20όν αιώνα, σκοτεινό, φοβερό, σιδερόφραχτο, κι ο δύστυχος ο Αθάνια εξακολουθεί να’ ναι δημοκράτης του παλιού γλυκού καιρού… Όταν ανέλαβε τον τραγικό ρόλο του ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είχε διακηρύξει: “Θά ‘μαι ένας Πρόεδρος που δεν θα τον παρασύρει ποτέ μήτε η άκρα δεξιά μήτε η άκρα αριστερά…”. Υπελόγισε κακά. Όχι μονάχα γιατί ατομικά δεν είχε τόση δύναμη, παρά προπάντων γιατί δεν συλλογίστηκε πως καμιά ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί ν’ αναχαιτίσει τον ιστορικό κατακλυσμό που μας συγκλύζει σήμερα – και που μας σπρώχνει στην άκρα δεξιά ή στην άκρα αριστερά. Ξέχασε πως ο αληθινός ρόλος του πολιτικού δεν είναι να σταματάει την Ιστορία, παρά να συνεργάζεται μαζί της. Γιατί η ζωή δεν είναι αισθηματική επιχείρηση μήτε φιλελεύτερη ή ανελεύτερη ιδεολογία είναι μια φοβερή δύναμη που δεν φοβάται το αίμα…”.
Τότε εδικαιώθη ο Καζαντζάκης και πάντοτε θα δικαιώνεται, διότι ο αγών θα γίνεται μεταξύ των δύο άκρων, τα κέντρα και τα μέσα “δεν είναι δυνατόν” να πρωταγωνιστούν. Είναι εις το μέσον, αλλά ανήκουν εις το περιθώριον.

http://xryshaygh.wordpress.com/