Η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία και η Ελλάδα του 2010

-Η «Χρυσή Αυγή», ως γνωστόν, είναι ένα κίνημα Ιδεολογικό, που ασφαλώς και δεν αδιαφορεί για τα πολιτικά πράγματα της χώρας, αλλά δεν περιορίζεται αποκλειστικά σε αυτά.Στο ζήτημα της θρησκείας η θέση μας υπήρξε δημόσια διακηρυγμένη και ήταν σαφής: Υποστηρίζουμε την ανεξιθρησκεία για δόγματα και λατρείες που δεν θίγουν το Ελληνικό Έθνος. Αυτό τα λέει όλα για όποιον διαθέτει νου και κρίση και μπορεί να αντιληφθεί την Ελληνική γλώσσα. Θα κρυβόμασταν πίσω από το δάκτυλό μας εάν αποφεύγαμε να πάρουμε θέση σε ένα σημαντικό ζήτημα, που έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια στην Πατρίδα μας. Πρόκειται για την προσπάθεια κάποιων συμπατριωτών μας, άλλων με επίγνωση και άλλων ευρισκομένων σε καθεστώς πλήρους αγνοίας, να επαναφέρουν την Αρχαία Ελληνική Θρησκεία. Κατ’ αρχάς πρέπει να σημειώσουμε ότι το εμπόριο ψυχών και το πώς θα επενδύσει κανείς στην παρούσα ζωή του σχετικά με την μέλλουσα ζωή του, δεν αποτελεί αντικείμενο ούτε αυτού του κειμένου, ούτε της εν γένει προσπαθείας μας. Θέλουμε όμως να τονίσουμε ότι πάνω από την οποιαδήποτε θρησκεία βρίσκεται η φυσική πραγματικότητα και μέσα στα πλαίσια αυτής της φυσικής πραγματικότητος εντάσσουμε και την έννοια της θρησκείας ή εάν θέλετε της ιερότητος του κόσμου τούτου. Με δύο λόγια, αποκλείουμε εκ των προτέρων, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις μας, κάθε διάλογο με άθεους και υλιστές, με τους οποίους μας χωρίζει χάος.
 Το ζήτημα, λοιπόν, που τίθεται είναι μήπως κάποιοι με πονηρία ενεργούντες κτυπούν την οποιαδήποτε θρησκεία όχι στο όνομα κάποιας άλλης θρησκείας, αλλά αρνούμενοι αυτήν την ίδια την έννοια της θρησκείας. Οι μαρξιστές άλλωστε δεν το κρύβουν, θεωρώντας την θρησκεία το όπιο τον λαών. Πάνω λοιπόν απ’ την οποιαδήποτε κριτική πάνω στον Χριστιανισμό και πάνω από την οποιαδήποτε προσπάθεια (ειλικρινή ή όχι) επαναφοράς της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, τίθεται το ζήτημα εάν κάποιοι πιστεύουν στην θεία και ιερή ουσία αυτού του κόσμου.
Αρχαία Ελληνική Θρησκεία στο όνομα του «λαϊκού» κράτους
Είναι γνωστό ότι πάμπολλοι σύλλογοι, εταιρείες μελετών και πρόσφατα ένας πολιτικός σχηματισμός δρουν και ενεργούν εν ονόματι της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας. Ασφαλώς αυθαίρετα, αφού στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις, άλλοι καλοπροαίρετα και άλλοι κακοπροαίρετα.
Δεν λείπουν και αυτοί που επιχειρούν να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας στο όνομα των αξιών περί λαϊκού κράτους, το οποίο λαϊκό κράτος επιτρέπει στον οποιονδήποτε να πιστεύει το οτιδήποτε, αρκεί να είναι εντάξει με τους φόρους και τις οικονομικές του υποχρεώσεις απέναντι στα αφεντικά του κράτους. Άποψη πρωτόγνωρη που αναιρεί αυτή την ίδια την ουσία της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας. Μίας θρησκείας, που δεν αποτελούσε μία εξ αποκαλύψεως αλήθεια, ούτε το κατασκεύασμα ενός επιτήδειου δημαγωγού με μαγικές ικανότητες, αλλά μία βιωματική κατάσταση στον χώρο του υπερβατικού ενός ολόκληρου Έθνους.
Ένας από αυτούς, ο σημαντικότερος αναμφισβήτητα που προσπάθησε να επαναφέρει την Αρχαία Ελληνική θρησκεία ήταν ο Αυτοκράτωρ της Κωνσταντινουπόλεως Ιουλιανός, βαθύς Ελληνολάτρης, πλην όπως τα γεγονότα κατέδειξαν εκτός χρόνου κυριολεκτικώς. Γιατί απέτυχε; Την απάντηση μας την δίδει ο βαθύς μελετητής της Ιστορίας Αλεξανδρινός ποιητής Καβάφης με τους παρακάτω στίχους:
Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ, ΟΡΩΝ ΟΛΙΓΩΡΙΑΝ
«Ορών ουν πολλήν μεν ολιγωρίαν ούσαν
ημίν προς τους θεούς» – λέγει με ύφος σοβαρόν.
Ολιγωρίαν. Μα τι περίμενε λοιπόν;
Όσο ήθελεν ας έκαμνεν οργάνωσι θρησκευτική,
Όσο ήθελεν ας έγραφε στον αριχερέα Γαλατίας,
Ή εις άλλους τοιούτους, παροτρύνων κι οδηγών.
Οι φίλοι του δεν ήσαν Χριστιανοί
Αυτό ήταν θετικόν. Μα δεν μπορούσαν κιόλας
Να παίζουν σαν κι αυτόνα (τον Χριστιανομαθημένο)
Με σύστημα καινούριας εκκλησίας,
Αστείον και στην σύλληψι και στην εφαρμογή.
Έλληνες ήσαν επί τέλους. Μηδέν άγαν, Αύγουστε.
Κ. ΚΑΦΑΒΗΣ 1923
-Η προσπάθεια του Ιουλιανού ήταν να δημιουργήσει ένα λατρευτικό τυπικό σύμφωνο (όχι ολοκληρωτικά…) με την αρχαία Ελληνική Θρησκεία. Σε μια εποχή όμως πολλή απομακρυσμένη από τις ηθικές αξίες του Ελληνικού Δωδεκαθέου, σε μια εποχή όπου δεν ήταν δυνατόν ούτε να χύνουν έφηβοι το αίμα τους στον Ναό της Ορθίας Αρτέμιδος στην Σπάρτη, ούτε η Ιερά Δρυς της Δωδώνης να δίδει τους χρησμούς της μέσα από τους ψιθύρους του αγέρα. Σε μια εποχή όπου δεν υπήρχε ούτε Ηράκλειτος, ούτε Πλάτων, ούτε Όμηρος, ούτε Αριστοτέλης, ούτε Αισχύλος και που μέσα στον εσμό των λεγομένων Στωικών, Επικουρείων, Νεοπλατωνικών και Νεοπυθαγορείων υπήρχαν και πραγματικοί αδάμαντες, αλλά και αγύρτες και ψευδοπροφήτες θαυματοποιοί της συμφοράς. Ακόμη και μάγοι με την πλήρη σημασία του όρου, που δεν είχαν καμμία σχέση με την αρχαία Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκαθέου. Όπως τότε εκείνη την εποχή, έτσι και σήμερα κάποιοι προσπαθούν να επαναφέρουν την Αρχαία Ελληνική Θρησκεία με αμφίβολους τρόπους και μεθόδους, που καμμία σχέση δεν έχουν με τον αυθεντικό Ελληνισμό. Όχι όλοι βεβαίως. Η Εκκλησία πριν ασκήσει την κριτική της στους πιστούς της Αρχαίας θρησκείας, θα έπρεπε να κάμει την αυτοκριτική της
Ας επανέλθουμε στο σήμερα. Στους κατά δήλωσή τους πιστούς της αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας στην Ελλάδα του 2010 και στους από πλευράς Χριστιανισμού πολέμιούς τους. Η Εκκλησία πριν ασκήσει την κριτική της στις προσπάθειες αυτές των λεγομένων λατρευτών της Αρχαίας θρησκείας, θα έπρεπε να κάμει την αυτοκριτική της εις ό,τι αφορά τις σχέσεις της με το μαχόμενο Έθνος μέσα στους αιώνες. Θα πρέπει να απαντήσει πως είναι δυνατόν να αναγνωρίζει ως αγίους τους μισέλληνες Μακκαβαίους και να μη δέχεται να αναγνωρισθούν σαν άγιοι ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο Εθνομάρτυρας Επίσκοπος Διονύσιος Τρίκκης, ο Ήρωας του Έθνους Αθανάσιος Διάκος και άλλοι. Θα έπρεπε πρώτα να ασκήσει την πολεμική της εναντίον γνωστών θρησκειών και δογμάτων, που έχουν έναν ξεκάθαρα μισελληνικό χαρακτήρα και μετά να ασχοληθεί με τους όποιους πιστούς των δώδεκα Θεών του Ολύμπου.
-Μεγάλο θέμα το κατά πόσον ο Χριστιανισμός έσωσε τον Ελληνισμό ή ο Ελληνισμός τον Χριστιανισμό. Το βέβαιον είναι ότι χωρίς τον Πλάτωνα ο Χριστιανισμός δεν θα διέθετε θεολογία και από την άλλη πλευρά είναι δεδομένο ότι σε κρίσιμες περιστάσεις του Έθνους εμπνευσμένοι Έλληνες Κληρικοί έδωσαν μεγάλους αγώνες υπέρ του Έθνους και έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία της Πατρίδος μας. Όμως, χάσαμε και αίμα, πολύ Ελληνικό αίμα, λόγω ακριβώς της θρησκείας. Γιατί κάποιοι επέμεναν να θεωρούν Έλληνες αποκλειστικά και μόνον όσους ήταν και Χριστιανοί. Ας σταματήσει λοιπόν ο πόλεμος της Εκκλησίας κατά των πιστών της αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, κατά δικαίων και αδίκων. Έχει άλλες προτεραιότητες εάν σκοπός της είναι το εθνικό έργο. Εάν σκοπό της όμως είναι το να σώσει τα κεκτημένα της, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα…
Άθεοι – «Αρχαιολάτρες»…
Πολύ εύστοχα ο συναγωνιστής Ίων Φιλίππου στο βιβλίο του Άριος Πολιτισμός δίδει τους ορισμούς:«Αθεϊσμός, η οίηση της οντολογικής αγνοίας. Υλισμός, η μωρία της φιλοσοφικής πενίας. Κοσμοπολιτισμός, η κόπωση της πολιτιστικής ανίας» Αυτό σαν εισαγωγή στην προσπάθειά μας να επισημάνουμε και να κατακρίνουμε κάποιους αρχαιολάτρες των τελευταίων χρόνων, που έχουν περάσει την αρχαία Ελληνική θρησκεία κάτι σαν ένα «νεοχίππικο» κίνημα όπου χωρεί ο κάθε πικραμένος και απογοητευμένος της ζωής! Ανάμεσα σε αυτούς που σήμερα παριστάνουν τους πιστούς των δώδεκα Θεών και πολλοί πρώην(;) μαρξιστές(!), που δεν αρνούνται ούτε και σήμερα την μαρξιστική τους σκέψη, η οποία άλλωστε φανερώνεται εύκολα μέσα από τα ίδια τα κείμενά τους. Όλοι αυτοί λοιπόν, που δεν μπορούσαν να πιστέψουν σε έναν Θεό, τώρα πίστεψαν ξαφνικά σε δώδεκα!!! Μεγάλη ζημιά έκανε αυτή η «περεστρόικα» και η πτώση της «μαμάς» Μόσχας. Τα ορφανά του Μαρξ τρέχουν άτακτα προς πάσαν κατεύθυνσιν και μία απ’ αυτές είναι δυστυχώς για τους αληθινούς Έλληνες και η αρχαία Ελληνική θρησκεία.
Χαρακτηριστικό του κλίματος της συγχύσεως, που επικρατεί, είναι και το παρακάτω που γράφτηκε στην ιδρυτική διακήρυξη ενός κινήματος που επιθυμεί την επαναφορά της αρχαίας θρησκείας σχετικά με το ζήτημα της θρησκείας. Ιδού τι αναφέρεται σχετικώς:
«ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: «Άλλοισιν άλλος θεών τε κάνθρώπων μέλει», δηλαδή, «είναι δικαίωμα του καθενός να επιλέγει ποιόν άνθρωπο ή θεό θα τιμά» (Ευριπίδης). Επίσης, «Περί μεν θεών ούκ έχω ειδέναι, ούθ’ ως εισίν ούθ’ ως ουκ εισίν ούθ οποίοί τινες ιδέαν πολλά γαρ τα κωλύοντα ειδέναι ή τ’ αδηλότης και βραχύς ών ο βίος τού ανθρώπου», δηλαδή, «Για τους θεούς δεν μπορώ να γνωρίζω, ούτε ότι υπάρχουν ούτε ότι δεν υπάρχουν, ούτε να έχω ιδέα ποίοι είναι. Γιατί είναι πολλά αυτά που εμποδίζουν να μάθεις, και ότι το θέμα είναι σκοτεινό και ότι η ζωή του ανθρώπου είναι σύντομη» (Πρωταγόρας).»
-Η επίκληση και μόνον του Πρωταγόρα του σοφιστή, ο οποίος υπήρξε χωρίς αμφιβολία με όλη την κυριολεξία του όρου αγνωστικιστής από κάποιους που θέλουν την επαναφορά της αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, είναι τουλάχιστον εξωφρενική ως προς την λογική της. Μήπως τελικά αυτό που θέλουν είναι μία άκρατη ασυδοσία και ελευθεριότητα και αυτό είναι το ζητούμενον; Και εάν θέλουν αυτό ποια σχέση μπορεί να έχει η προσπάθεια αυτή με την επαναφορά της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας; Όσο για την αναφορά ως πνευματικού οδηγού και πατέρα του Πρωταγόρα, θα πούμε ότι έφυγε από την Αθήνα, δραπετεύοντας γιατί κατηγορήθηκε για ασέβεια και τα βιβλία του κάηκαν δημόσια στην Αθήνα. Βιβλία λοιπόν καιγόντουσαν δημόσια και αλλού πολύ πριν το Γ’ Ράιχ…
Είναι βεβαίως τόσο πολλοί και τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους οι σύλλογοι και οι ομάδες των ανθρώπων που κατά δήλωσή τους επιθυμούν την επιστροφή της Αρχαίας Θρησκείας, που είναι αδύνατον στο άρθρο ενός τεύχους του περιοδικού μας να καταγραφούν όλες οι απόψεις και να απαντηθούν. Τονίζουμε πάντως πως η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία δεν είχε καμμία σχέση με σκοτεινές μαγικές τελετουργίες της Ανατολής προς τις οποίες προσβλέπουν πολλοί από τους κατά δήλωσή τους αρχαιολάτρες.
Η «Νέα Ζωή» του Κωστή Παλαμά
Το ζήτημα της Αρχαίας θρησκείας και το κατά πόσο αυτή επηρέασε τον Χριστιανισμό και για κάποιους επιβιώνει μέσα από τον Χριστιανισμό στις ημέρες μας είναι μέγα και απασχόλησε τους σπουδαίους των γραμμάτων και των τεχνών μας. Στα 1892 έρχονται στο φως από την αρχαιολογική σκαπάνη οι επιτύμβιες στήλες του Κεραμεικού. Ανάμεσα σε αυτές και του Αθηναίου οπλίτη Δεξίλεου, που έπεσε μαχόμενος για την Πατρίδα του στην πεδιάδα της Κορίνθου το 394π.Χ. σε πόλεμο κατά της Σπάρτης. Η μορφή του έφιππου λογχοφόρου θυμίζει τον Άι-Δημήτρη του νεωτέρου Ελληνισμού και ο ποιητής εμπνεόμενος από αυτόν τον κατά φαντασίαν «παραλληλισμό» γράφει:
«Η ΝΕΑ ΖΩΗ
Ποιος είναι αυτός, παιδάκι μου; – Μανούλα ο Άϊ-Δημήτρης.-
Κι ήσουν εσύ, Δεξίλεε, λεβέντη καβαλλάρη,
Αμάραντο ασπρολούλουδο της αθηναίας Τέχνης!
Και ήταν ο λόγος ο τρανός και αξέχαστος φερμένος
Από τα σπλάχνα ενός λαού σ’ ενός παιδιού το στόμα.
Δεν είμαστε ούτε χριστιανοί, και εδωλολάτρες ούτε.
Από σταυρούς κι από είδωλα να πλάσουμε ζητάμε
Τη νέα ζωή που είν’ άγνωρον ακόμα τ’ όνομά της.
Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ – ΑΣΑΛΕΥΤΗ ΖΩΗ 1892»
-Ας είναι ο λόγος του Κωστή Παλαμά αιτία προβληματισμού για όσους πραγματικά επιθυμούν έναν νέο Ελληνισμό αντάξιο του Αρχαίου Κλέους, αλλά Ελληνισμό ζωντανό και όχι φάντασμα της Ιστορίας, που πλάθεται με τρόπο αρρωστημένο, κλείνοντας τα μάτια σε δύο ολόκληρες χιλιάδες χρόνια Ελληνικής Ιστορίας.
Η αρχαία ελληνική θρησκεία ήταν πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα θρησκεία ΕΘΝΙΚΗ και ΦΥΛΕΤΙΚΗ! Στους Ολυμπιακούς Αγώνες και στα μυστήρια δεν μπορούσαν να λαβαίνουν μέρος παρά μόνον Έλληνες. Υπ’ αυτήν την έννοια και μόνον είναι για εμάς τουλάχιστον αποδεκτή η όποια θρησκεία. Όταν είναι Θρησκεία Εθνική, που δεν βάζει επάνω από την Ιδέα ΕΛΛΑΣ τίποτε! Ούτε την σωτηρία της ψυχής, ούτε καμμία αμφίβολη ελευθερία και μαγικοθρησκευτική αγυρτεία.

http://xryshaygh.wordpress.com/