Φόβος και Ελευθερία

Ζούμε σε μια «Δημοκρατία» η οποία μας επιβλήθηκε και μας επιβάλλεται με το Φόβο. Που από ιδρύσεώς της τρομοκρατεί τους Έλληνες με διαφόρους μπαμπούλες, που θέλει να πιστέψουν ότι την απειλούν, επομένως απειλούν και το λαό. Γι’ αυτό και εξαπέλυσε κι εξαπολύει κύματα καταστολής, για να αποκρούσει κάθε τι που υποτίθεται ότι μπορεί να απειλήσει το καθεστώς της.

Ξεκίνησε το 1974, αποδυναμώνοντας το Στρατό, με τις διώξεις των εμπειροπόλεμων αξιωματικών. Αφού ξεφορτώθηκε κάμποσους, ανακάλυψε το φόβο μιας νέας Χούντας. Με τις στημένες φήμες περί πιθανών κινημάτων, ο δεξιός Αβέρωφ καθάρισε τα «σταγονίδια». Όταν ο φόβος των αριστερών καθησυχάστηκε με τις ανθρωποθυσίες των στρατιωτικών, ήταν καιρός για ένα νέο σκιάχτρο. Τη Δεξιά. Εφτά χρόνια μετά τη νίκη της Δημοκρατίας και με νομιμοποιημένο το ΚΚΕ από τον δεξιό Καραμανλή, οι πρασινοφρουροί ανέβηκαν στην εξουσία αλαλάζοντας «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Το φόβο της Δεξιάς διαδέχτηκε ο φόβος του Φασισμού, μισόν αιώνα μετά την κατάπνιξή του από τους συμμάχους Ρώσους και Αμερικάνους. Οι δεξιοί μάλιστα - που στο μεταξύ είχαν αρχίσει να μη θέλουν να λέγονται Δεξιοί – έκαναν λόγο για «κόκκινο φασισμό», ξορκίζοντας έτσι από το λεξιλόγιό τους τη λέξη «κομμουνισμός».

Ένας ιδιαίτερα προσφιλής και διαχρονικός φόβος της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας παραμένει η Τρομοκρατία. Το φάντασμα της Τρομοκρατίας εξέρχεται της δημοκρατικής ντουλάπας, προσφέροντας αγωνία και σασπένς στις ζωές των πολιτών, όταν οι σκιώδεις πολιτικές το απαιτούν. Στους ιδεολογικούς σκελετούς προστέθηκαν πρόσφατα ο Ρατσισμός και η Ξενοφοβία, ενώ στη λαϊκή καθημερινότητα ο μπαμπούλας των κερδοσκόπων και η ακρίβεια. Την υποτίμηση της δραχμής διαδέχθηκε η υποτίμηση του ευρώ. Ο φόβος των πρόωρων εκλογών. Εσχάτως της εθνικής πτώχευσης.

Ζούμε με δυο λόγια στο βασίλειο του Τρόμου μιας Δημοκρατίας που πάσχει από μανία καταδιώξεως. Πλάι στους εγχώριους προστίθενται και οι εισαγόμενοι φόβοι. Πρώτος, ο φόβος από τους αθρόα προσερχομένους τριτοκοσμικούς λωποδύτες, που με πρωτοφανή στυγνότητα αρπάζουν, ληστεύουν, βασανίζουν τα θύματά τους, την ώρα που οι πατέρες του Έθνους τους προσφέρουν νομιμοποίηση και προστασία. Κι άλλοι Φόβοι επικρέμονται και γεμίζουν τον πολίτη ενοχές. Η υπερθέρμανση του πλανήτη. Η λειψυδρία. Τρελές αγελάδες. Aids. Πανδημίες γρίπης. Η «μάστιγα των ναρκωτικών». Σημεία και τέρατα συμβαίνουν δηλαδή στο Δημοκρατικό παράδεισο που έχτισαν για ολόκληρο τον πλανήτη οι σύμμαχοι Ρωσοαμερικάνοι μετά το 1945 και οι Αριστεροδεξιοί για την Ελλάδα μετά το 1974.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Ένας λαός που φοβάται και τη σκιά του. Που εξαντλεί τη μαγκιά του μαλώνοντας με τους πορτιέρηδες των κλαμπ και σπέρνοντας φόλες στη γειτονιά. Ένας λαός που εκφράζει τη γνώμη του χαμηλόφωνα και με συγγνώμες και εισαγωγές, μήπως τον πουν ρατσιστή, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι υφίσταται ο ίδιος τον πιο στυγνό ρατσισμό από τους ίδιους τους ηγήτορές του. Ένας λαός που περνά τις μέρες του μετρώντας ανάποδα ως το Σαββατοκύριακο, μετρώντας ανάποδα μέχρι την εξάντληση του μισθού του, μετρώντας ανάποδα μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Ένας λαός που φοβάται να μιλήσει, να κυκλοφορήσει, να ποτίσει τα λουλούδια του, ένας λαός που φοβάται να ζήσει. Όμως ο Φόβος είναι εχθρός της Ελευθερίας. Είναι δεσμοφύλακας στυγνός, που μουδιάζει σώμα και μυαλό, μειώνοντας το περιθώριο για την υγιή αντίδραση.

Η Χρυσή Αυγή ανοίγει το δρόμο σε μια νέα πραγματικότητα για την Πατρίδα, το Λαό μας, αλλά και τον καθένα μας. Μια πραγματικότητα όχι μεσσιανική, όχι αυριανή, αλλά χειροπιαστή. Μια πραγματικότητα χωρίς καταπίεση από τα τσιτάτα του δυνάστη, εγχώριου ή εισαγόμενου. Στη Χρυσή Αυγή το πνεύμα των ανυπόταχτων προγόνων μας ζει μέσα μας κι ανάμεσά μας και μας οδηγεί. Όπως γράφει ο Θουκιδίδης στον Επιτάφιο του Περικλέους: «… το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον…», η ευτυχία προϋποθέτει την ελευθερία και αυτή την ευψυχία.


Στη Χρυσή Αυγή διαλέξαμε: ψυχωμένοι, αναπνέουμε τον αέρα της Φυλής μας. Αναπνέουμε ελευθερία.

Οχιά
http://resistance-hellas.blogspot.com/